zamanıdır”– deyə beynindən belə bir fikir keçdi.
O,üzərində “Times” jurnalının loqotipi və içərisində
Miyukinin kamerası olan çantanı dənizçiyə göstərərək dedi:
– Mən bu nəşriyyatın ştatdan kənar əməkdaşıyam. Daha sonra cibindən Rükü universitetinin vəsiqəsini götürüb onu həmyerlisinə göstərdi. İlk baxışdan vəsiqə sanballı görünsə
də, hərbçi yapon heroqliflərini bilmədiyi üçün onu yoxlaya bilməzdi.
– Budur, yerli hakimiyyət tərəfindən mənə verilən etimadnamə.
Dənizçi əyildi və Kareni vəsiqədəki şəkillə müqayisə
etməyə başladı.
Yaponca bir kəlmə belə oxumağı bacarmayan hərbçi razılıqla başını tərpətdi.
Karen ciddi görünüşünü saxlayaraq vəsiqəni cibinə
qoydu və Miyukini təqdim etdi:
55
– Bu yerli qadın mənə kömək üçün təyin olunub, həm də
fotoqrafı da əvəz edir. Biz Yaponiyadakı adaların vəziyyəti haqda fotoreportaj hazırlayırıq. Bizim gəmi hava işıqlanan kimi Tayvan istiqamətində yola düşəcək, ona görə də biz tələsirik.
Hərbçinin baxışlarında şübhə oxunurdu. O,demək olar ki, Karenin sözlərinə inanmışdı, amma sona qədər yox. Bu dəfə Miyuki onları vəziyyətdən çıxartdı. O, çanyasını açıb oradan rəqəmsal fotoaparatı götürüb ingilis dilində dedi:
– Nə yaxşı ki, biz sizə rast gəldik! Elə indicə miss Karen Qreys deyirdi ki, yerli camaata bu bədbəxt hadisələrdə kömək olan Amerika hərbçilərinin şəklini çəksək, yaxşı olar. – Miyuki Karenə tərəf çöndü və başı ilə dənizçiyə işarə edərək soruşdu.
– Necədir?
Karen Miyukinin bu cür dəyişib rola girməsinə məəttəl qalmışdı. Bir xeyli öskürərək vaxt əldə edəndən sonra yenidən soruşdu:
– Hə, yaxşıdır. “Amerika sülh-məramlılarıınn iş gün-ləri”
məqaləsi üçün. Karen fikirli siması ilə başını yana əyib duruxan hərbçini süzürdü.
– Hə, məhz beləsi bizə lazımdır. Tipik amerikalı.
Miyuki kameranı qaldırıb dənizçiyə tərəf yönəltdi.
–Etiraz etmirsinizsə, sizin şəklinizi jurnalda bütün dünya görəcək. – deyə Karen soruşdu.
– Hə,doğrudan?
Karen gülməyini güclə gizlətdi. O, elə bir amerikalı tanımırdı ki, şöhrətə qarşı laqeyd olsun.
Karen işgüzar görkəm alıb, tam ciddiyyətlə dənizçiyə
müraciət etdi:
56
– Biz sənin bir neçə şəklini müxtəlif formalarda cəkəcəyik. Yəqin ki, onlardan biri yarayacaq. – Amerikalı sülhməramlı…Hə, bu çox maraqlı olacaq!
Miyuki dənizçini müxtəlif formalarda çəkəndən sonra, fo-toaparatı yığışdırdı, onun adını və şəxsi nömrəsini dəftərçəsinə qeyd etdi.
– Biz sizə faksla sənəd göndərəcəyik, siz onu doldurub bizə Nyu-Yorka göndərərsiniz. Ancaq siz bunu mütləq həftə
sonuna qədər etməlisiniz!
–Əlbəttə! – deyə hərbçi böyük həvəslə başını yellətdi.
Karen göyün üzünə baxdı, artıq hava açılırdı. – Miyuki, biz tələsməliyik. Mətbuatın gəmisi istənilən vaxt yola düşə
bilər.
– Mən sizi körpüyə qədər yola sala bilərəm, onsuz da yolum elə o tərəfədi- deyə dənizçi təklif var idi.
– Çox sağ ol, Harri, – deyə Miyuki hərbçiyə adı ilə
müraciə edərək, təşəkkürünü bildirdi. – Bizi 4-cü körpüyədək ötürsəniz, çox yaxşı olar, – deyə Miyuki dənizçiyə gülümsündü, sonra üzünü Karenə çevirərək, gözləri ilə him-Cim elədi. – Gedək, biz gecikməməliyik.
Və onlar dənizçinin müşayiəti altında körpüyə tərəf yollandılar. Hava işıqlandıqca körfəzin suyu pa-rıldayır, qağayıların səsi ətrafa yayılırdı.Liman büsbütün zəl-zələ
nəticəsində qəzaya uğrayan gəmi və qayıqların sınmış
hissələri ilə dolu idi. Bütün bu hissələri suyun altından təmizləmək üçün buraya artıq iri kranlar, ağır texnika və
xüsusi qurğular gətirilmişdir. Liman şəhər üçün mühüm olduğuna görə, onun təmizlənməsi birinci növbədə lazım idi.
Onlar limanın girişinə çatanda günəş artıq göy üzünün Şərq hissəsini işıqlandırırdı. Miyuki və Karen Harriyə
57
təşəkkürünü bildirib onunla mehribancasına vidalaşdılar və o gedəndən sonra cəld körpüyə tərəf tələsdilər.
Təzə tanışlarını , onları izləmədiyindən əmin olmaq üçün Karen arxaya boylandı, amma dənizçinin izi-tozu da yox idi.
Sonra üzünü rəfiqəsinə çevirdi və gülməyini güclə saxlayaraq dedi:
– Ay səni yalançı! İndi mən heç vaxt sənə inana bilməyəcəm! – deyə yapon xanımı bu özünəməxsus tərifdən qıpqırmızı qızararaq dedi. -Yaxşı ki,”Tayms” jurnalına illik abunə olmağım və həmin jurnalın loqosu ilə verilən çanta bizə kömək oldu.
Və hər iki qadın elə qəhqəhə çəkdiləər ki,gözlərindən yaş
gəldi.
Karen 12 yaşlı limana tərəf üz tutdu. Orada,dalğaların üstündə yırğalanan, o qədər də böyük olmayan, təxminən 20
fut ağırlığında ağacdanndüzəldilmiş və içərisində qırmızı xaç cəmiyyətinin yeşikləri olan gəmi dayanmışdı. İki kişi gəmini artıq sahildə saxlayan kəndirləri
– Dayanın! – deyə Karen əlini yelləyərək qışqırdı.
Kişilərdən biri onlara tərəf baxdı və bortda dayanan digər dənizçiyə müraciət etdi. Deyəsən həmin dənizçi elə kapitanın özü idi. Ağsaçlı yapon kapitan sükan çarxını tərk etdi və
qadınları gəminin arxa tərəfində qarşıladı. Onun əynində
“Levis”firmasının cinsi və yağışdan qorunmaq üçün yaşıl plaşı var idi. Əlini uzadaraq kapitan Karen və Miyukiyə gəmiyə qalxmağa kömək etdi.
– Bizi Samo göndərib, – deyə Karen pis bildiyi yaponca dedi:
– Bilirəm, – deyə yapon ingiliscə cavab verdi. Amerikalısınız?
– Kanadalıyam, – deyə düzəliş verdi.
58
– Əşşi, eyni şeydir. Tərpənmək lazımdır. Onsuz da yetərincə ləngidim.
Karen razılıqla başını tərpətdi və çantasını gəminin göyərtəsinə qoydu. Ona və Miyukiyə,yanında