Səni içimdən tərk edirəm. Kahraman Tazeoğlu

İMDƏN

      TƏRK EDİRƏM

      1

      I

      2

      səni içimdən tərk edirəm minmədiyim heç bir avtobus gözləmədiyim heç bir dayanacaq qalmadı bu şəhərdə

      getdikcə azalır həyat

      nəyi tez yaşadımsa

      ona hey gec qalıram

      sənə köçürəm hər payız

      yolların çıxmır sevgimə

      unutduğun yağışların adı yadımda səni içimdən tərk edirəm susmaqdan yoruldum

      quşlar və mahnılar bu şəhəri tərk edəndən bəri

      əfkar dəmləyirəm gözlərimdə

      damlalarımı

      yanağıma çatmadan öldürürəm tam ürəyimin başından yaralayıram özümü

      alnını ürəyimə dayadığın günü düşünüb səni içimdən tərk edirəm 3

      nə unudacaq qədər nifrət etdin nə xatırlayacaq qədər sevdin uçmuş bir divar qədər belə peşman deyilsən

      bilirəm

      məni hər zaman tapmamaq üçün axtardın yanılmağım idin

      yandığım idin

      yanğın idin

      sənsizliyə uduzmaq

      sənə uduzmaqdan çətin olsa da arxamda bir sürü bəlkələr buraxaraq səni içimdən tərk edirəm indi

      içimizdə öldürüləcək bir xatirə belə

      tapmayan

      iki yarım qaldıq

      bütünləşdirə bilmədik bizi əlindən tutmadın yalnızlığımın saçlarımı da uzaqlarına basdırdın içimin maviliyi sənin okeanın rəngində

      al geri qaytarıram

      kilidləri daim yalnış qapılara vurdun dağılmış vaqonlara dönərkən gözlərim sənə mənsizliyi buraxıb gedirəm yarıma uzanmayan bütün budaqlarım qırılsın

      demişdin

      4

      eşq içində var doğulmuşsa hara gedə

      bilərdi

      necə də qəribədir deyilmi içimi ağrıdan da sən

      ağrımı sakitləşdirəcək olan da ya öldür məni dedim

      ya da get məndən

      içi bulanıq bir sevdanın üzündən səni itirdim

      əhəmiyyət vermədin əhəmiyyət verməyimə

      bir gecədə yandırıb sabahı şəfəqlərə satdın xəyanətini külümü ayaqlayanlar belə utandı etdiyindən

      artıq solmuş bir ömrün

      son nəfəsini

      məndən

      içimdən tərk edirəm

      5

      həyatımın davamı üzümdə yuxun var

      içimdə qərib bir hüzn

      yanlış ünvandakı məktubam ən çox da qatil yazısı

      II

      ciblərimdə uşaq cəsədləri qursağımda çöl daşıyıram nağılsızam

      qayıtmaq üçün gedirəm

      yaxamdakı qəhər bozumtul şəhərdi III

      saçlarının ucsuzluğunda intihar qoxusu var

      xəyalları çulsuz sevgilim ruhunda kədərli adamlar dolaşar IV

      səninçün gizlənmişdim məni tapasan it gözü dəymədən öncə

      köç göründü bizə

      əlvida gizli bağça

      əlvida həyatımın davamı 6

      saçları yağışlı qız

      kimsəsiz bir intihar məktubu qədər soyuqdu

      saçları yağışlı qız

      dilində çirkli söyüşlərlə

      əzilmiş bir fəslin

      yetim limanlarını axtarırdı ayaqları qorxulu yorğun gecəyə ilişdi yollarda yolsuz

      yuxularda yuxusuz

      dodaqlarına həzin nəğmələr sərilmişdi məni anlatmır vurun bu nəğmələri dedi bilirdi ki bu son payızdı indi hansı çəkməcədədir o yaralı şeirlər rəsmlərə yıxılmış o duruş