жилдлик китобларини Носиржон масъул маҳаррир сифатида нашрга тайёрлаган. Тайёрлаганда ҳам жуда нозик дид, ҳафсала ва синчковлик билан ёндашган. Сўз санъатини англаган ижодкор учун бу ҳақиқатан ҳам катта дорилфунун.
Шу маънода, ҳазрати Машраб айтганларидай, устозлар “остонасига бошини қўйиб, жаҳондан кечган”, яъни сўзни қисмат деб билган шоирлардан.
Сўзнинг танобини тортиш бор гап, унинг ранжу азобига бардош бериш осон эмас.
Устозимиз: “Баъзан ғализ жумла устида Соатлаб бош қотирганим бор”, – деганларидай, сўз заҳматини, шоирликни чидаганга чиқарган. Носиржон меҳнатдан чўчимай, қалам омочини тиришқоқлик билан тортаётган ижодкор. Ўзининг ички тартиб-интизоми, Ойбек домла таъбири билан айтганда, “қалб интизоми” бор. Қалб интизоми эса, палапартишликни ҳаргиз кечирмайди.
Сўз йўлидаги бундай синовлар умрнинг охиригача ато этилади. Шу масъулиятли ва нурафшон заҳматлар узоқ-узоқ йиллар шоир инимизга садоқатли сафардош бўлишига тилакдошмиз.
«Ватандан олисда Ватаннинг ҳар бир…»
Ватандан олисда Ватаннинг ҳар бир
Нуқтаси худдики жаннат кўрингай.
Бошда ўйнаб турса қиличлар зарби,
Мағрур яшаб бермоқ санъат кўрингай.
Ҳеч ишим қолмади бандаларида,
Умидим – Тангримнинг ваъдаларида.
Кулсам ҳам, кўзимнинг пардаларида
Мангу муҳрланган ҳасрат кўрингай.
Тобора юзларим ёруғ, кўнгил оқ,
Тобора вужудим тортар енгилроқ,
Аллоҳ, мунча яхши сенга енгилмоқ,
Сенга бош эгмоқда раҳмат кўрингай.
Икки ютум нафас, тўрт томчи қонни,
Шулар ташкил қилган ҳилвироқ жонни
Бериб бир бой қилай десам Ватанни,
Ватаннинг ўзи бир давлат кўрингай.
«Тилимга сўз бериб синар Яратган…»
Тилимга сўз бериб синар Яратган,
Дилимга ғам солиб ҳолимни кўрар.
Мени хазонларга ўйчан қаратган
Шеър дунёси аро боримни кўрар.
Муқаддас сўзларни сочдимми қумдек,
Азиз каломларни лойга қордимми?
Ё манфаат учун ўтдимми қулдек,
Ё ҳақиқат истаб ўтга бордимми?
Маддоҳлик фазилат бўлган бу замон
Қўшиб қўймадимми мен ҳам бир улуш?
Ахир бунча қийин, ширин бўлса жон,
Шавкат Раҳмон бўлиш, ё Парфи бўлиш…
О Машраб, гўрларинг тўлсин нурларга,
Бир кел-у, кўзларга чуқур қарагин!
Тағин ҳам шунчалик ёлғон шеърларга
Дош бериб турибди Ватан юраги.
«Узун-узун ўйлардан…»
Узун-узун ўйлардан
Қисқа-қисқа ёд қолди.
Узуқ-узуқ йўллардан
Бир чигал ҳаёт қолди.
Ҳеч тушунмадик – умр,
Ундик-унмадик – умр,
Эски кундалик – умр,
Гоҳ кулги, гоҳ дод қолди.
Қалбларни ўз эркига
Қўйдиг-у, аммо нега
Севги кетди. Севгига
Мангу эътиқод қолди.
Юракдаги юкларим,
Худо берган мулкларим:
Ёлғиз қизим – ҳулкарим
Ва бир жуфт қанот қолди.
Буёғи куз. Хазон. Дард.
Хўрсиниқлар пишган вақт.
Кўнглим ичида фақат
Аллоҳ деган зот қолди.
«Ўн йилда боғ янги, қирқ йилда – мозор…»
Ўн йилда боғ янги, қирқ йилда – мозор,
Менинг гулзорларим тўздилар, гулим.
Сен йиллар қаъридан термулганда зор,
Гулдек юрагимни буздилар, гулим.
Асов шамолларни қўлга ўргатдим,
Олов чақмоқларга ўтказдим ҳукм.
Ҳаётга қанча кўп сиғса гар ҳаддим,
Шунча вазмин тортди хотира юким.
Май ва хазон ҳиди урган қонимга
Бегона кўз ёшлар қўшилди, куйдим.
Бунча қарши кетдим ўз имонимга,
Ўзни бунча Ҳаққа тескари қўйдим.
Ҳеч қачон қошингга бормадим қайта,
Ечмадим юрагинг боғичларини…
Мен севги номидан иш кўрган пайтлар,
Сен юракка кўмдинг соғинчларингни.
Ўн йилда дард янги, ғуссалар янги,
Ҳаққим қолмаган, бас, илтифотингга.
Фақат йиллар аро, бу хазон рангли
Юзимни