Fesleğen Senin Kokundur. Emel Şakacı

      BİR KATRE KEHRİBAR

      Bir katre kehribar

      Sonbahar olup düştüğünde

      Kurnaz labirentlerin

      Turkuaz çimenlerine;

      Birileri cesedimizin üşüyen ellerini,

      Karanfillerle süsler.

      Birileri bekler,

      Zemheri geçer.

      Kırık bir pusulanın

      Serçe parmağına tüner

      Hercaî üveyikler.

      Salkım salkım böğürtlen tadı alınca

      Mor neceflere dokunan tenimiz;

      Bir gökkuşağı billûrlaşıp

      Ummanlara düşer.

      Beyaz mercanlar

      Opalden kiraz kuşları beslerken,

      Gözkapaklarının ucundan

      Parmaklarıma dökülür,

      Gümüş benekli siyah kurdeleler.

      Bağlar kanatlarımı,

      Beni hapseder.

      Kırmızı balmumundan

      Mühürler vurulur kefenlere

      Ve lahitlere defnedilir;

      Ellerinde

      Kurumuş karanfil tutan cesetler.

      Sığamaz o lahitlerin

      Ağlayan kadın seslerine,

      Mavi çiçekli çelenklerden

      Kalsedonlara damıtılmış ölü harfler.

      Kum tepelerinin,

      Soluk boğazlayan fırtınasını aşar

      Ve ulaşır bana

      Ve ulaşır isli kitabelerin

      Kül rengi sayfalarına.

      Ve ulaşır sana.

      Gümüş benekli

      Siyah kurdele zamanlarına.

      Tutunur tekrar gözkapaklarına.

       (Avrasya Yazarlar Birliği Edebiyat Akademisi Şiir Atölyesi, 07.02.2011)

      BİR FİRUZE, BİR MOR NECEF, BİR LÂL

      Bir firuze kondurdum

      Avucunun orta yerine;

      Bin olsun diye durduğu yerde.

      Sen kocaman bir mor necef ver bana,

      En alımlı lâl olsun mercan salınımında.

      Mahir ellerinden biten

      Kına çiçeklerinin,

      Efsunlu kokusudur;

      Tarihi kentlerin oltu taşlarını

      Parça parça ufalayan.

      Ve tenha kumsalların

      Öksüz kum taneleridir;

      Kayıp anka kuşlarının kanatlarındaki,

      Altın sarısı kuş tüyleri.

      Sen yine de bir dem bile olsa gül,

      Geldiğinde zemheri.

      Belki bir zeytin dalına konar;

      Kurşunî kaya güvercinleri.

      Belki isimsiz ölü bebeklerin

      Lisanıyla öter,

      Sürmeli dağ bülbülleri.

      Sen yine de bir gül,

      Bittiğinde zemheri.

      Ben firuze olayım sen lâl.

      Aydınlık şehirlerin istilâsında,

      Kara dumanları kovan,

      Kahraman bir kızdır Hilâl.

      Ve senin mahir ellerinden biten

      Kına çiçeklerinin,

      Efsunuyla diner ancak bu hâl.

      Bir firuze,

      Bir mor necef,

      Bir lâl…

       (Avrasya Yazarlar Birliği Edebiyat Akademisi ŞiirAtölyesi, 08.02.2011)

      KONÇERTONUN EKSİK NOTALARI

      Denizlerin ortasında