διοικητικά όργανα διαφέρουν σε κάθε επιχείρηση ανάλογα με τη συγκεκριμένη εσωτερική και εξωτερική κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Ωστόσο, η διοίκηση μιας επιχείρησης, ακόμη και αν αποτελείται από 3-5 άτομα, είναι υποχρεωμένη να λύσει ολόκληρο το σύμπλεγμα προβλημάτων, ανεξάρτητα από το πραγματικό ποσοτικό και ποιοτικό τους περιεχόμενο – διαφορετικά ο κύκλος αναπαραγωγής θα τελειώσει.
Η σημασία της μελέτης του επιπέδου ανάπτυξης της οργανωσιακής κουλτούρας και του βαθμού επιρροής της στη διαχείριση της κοινωνικής οργάνωσης μιας επιχείρησης υποδηλώνει τη σημασία της τρέχουσας κατάστασης και των καθηκόντων της διαχείρισης μιας σύγχρονης επιχείρησης.
Οι κοινωνικο-παραγωγικές σχέσεις καθορίζουν το ρόλο και τη θέση του κάθε εργάτη στη διαδικασία παραγωγής, ανταλλαγής, διανομής και κατανάλωσης.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αλληλεπιδρούν σε μια ενιαία διαδικασία παραγωγής και το τελικό αποτέλεσμα —το αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων μιας τεράστιας ομάδας— εξαρτάται από την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα της δουλειάς καθενός από αυτούς.
Γι' αυτό είναι απαραίτητο να υπάρχουν επιστημονικά τεκμηριωμένες αρχές για την οργάνωση της διαχείρισης της παραγωγής στις επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν τελικά το δυναμικό της οικονομίας της χώρας στο σύνολό της.
Διακρίνονται οι ακόλουθες αρχές οργάνωσης της διαχείρισης παραγωγής: λειτουργικές (επαγγελματικά προσανατολισμένες), ποσοτικές, χωρικές και χρονικές. Στη βάση τους, οι γενικές και ιδιωτικές (χαρακτηριστικά μεμονωμένων επιχειρήσεων, τομείς δραστηριότητας) δομούνται συγκεκριμένες αρχές διαχείρισης: συμβατότητα στόχου και συγκέντρωση. τη συνέχεια και την αξιοπιστία του συστήματος· προγραμματισμός, αναλογικότητα και δυναμισμός της διαχείρισης. δημοκρατία στην κατανομή δικαιωμάτων, καθηκόντων και ευθυνών· επιστήμη και εγκυρότητα των αποφάσεων που λαμβάνονται· αποτελεσματικότητα διαχείρισης? συμβατότητα προσωπικών, συλλογικών και κρατικών συμφερόντων στη διαχείριση.
Η αρχή της συμβατότητας και της συγκέντρωσης του στόχου έγκειται στη δημιουργία ενός συνδεδεμένου, σκόπιμου συστήματος διαχείρισης, στο οποίο όλοι οι σύνδεσμοί του αποτελούν έναν ενιαίο μηχανισμό που στοχεύει στην επίλυση ενός κοινού προβλήματος. Η εργασία των επιμέρους εργαστηρίων, χώρων παραγωγής, εργαστηρίων, τμημάτων είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά, σε μια δεδομένη στιγμή, να εμφανίζονται ακριβώς τα προϊόντα που χρειάζεται ο καταναλωτής τη δεδομένη στιγμή.
Η ουσία και τα κύρια συστατικά της οργανωτικής κουλτούρας μιας επιχείρησης
Η αρχή της συνέχειας και της αξιοπιστίας σημαίνει τη δημιουργία τέτοιων οργανωτικών, οικονομικών και τεχνικών συνθηκών υπό τις οποίες επιτυγχάνεται η σταθερότητα και η συνέχεια ενός δεδομένου τρόπου παραγωγικής διαδικασίας. Η λύση σε αυτό το πρόβλημα καθορίζεται από:
αξιοπιστία και συνοχή της λειτουργίας τόσο του ίδιου του συστήματος ελέγχου και των οργάνων του, όσο και του ελεγχόμενου αντικειμένου·
η παρουσία ανατροφοδότησης μεταξύ όλων των στοιχείων των σωμάτων ελέγχου και των ελεγχόμενων αντικειμένων.
προκαθορισμένες διαδικασίες και συγκεκριμένα μέτρα για την εξάλειψη των αναδυόμενων παρεμβολών.
Η αρχή του προγραμματισμού, της αναλογικότητας και του δυναμισμού εκφράζεται στο γεγονός ότι το σύστημα διαχείρισης πρέπει να στοχεύει στην επίλυση όχι μόνο των τρεχόντων, αλλά και των μακροπρόθεσμων προβλημάτων ανάπτυξης της επιχείρησης. Το σύστημα οικονομικής διαχείρισης συνδέει χρονικά τις ενέργειες των ανθρώπων, την ποσότητα, το εύρος και την ποιότητα των καταναλωμένων πόρων. Για να γίνει αυτό, η εργασία και οι λειτουργίες των συνεργαζόμενων μονάδων και του κάθε υπαλλήλου οριοθετούνται αυστηρά και στη συνέχεια συνδέονται σταδιακά σε ένα ενιαίο σύστημα σύγχρονης λειτουργίας. Η ολοκλήρωση ενός σταδίου εργασίας στην παραγωγή των κενών είναι η αρχή του επόμενου σταδίου – επεξεργασίας των κενών.
Είναι δυνατό να συνδεθούν όλα τα διαδοχικά στάδια της παραγωγικής διαδικασίας, οι μελλοντικές δραστηριότητες μιας επιχείρησης με το συγκεκριμένο έργο της σε μια δεδομένη περίοδο μόνο με τη βοήθεια μακροπρόθεσμου, τρέχοντος και επιχειρησιακού σχεδιασμού, ο οποίος, σύμφωνα με Αμερικανούς ειδικούς, θα πρέπει να δεν στοχεύει στον έλεγχο των τρεχουσών, αλλά στο σχεδιασμό μελλοντικών δραστηριοτήτων εταιρειών.
Η μακρά διαδικασία από την απόφαση που λαμβάνεται για τον έλεγχο της παραγωγής ενός νέου προϊόντος έως την είσοδό του στην αγορά πρέπει να συνδεθεί σταδιακά με συγκεκριμένους εκτελεστές, καθώς και με τον όγκο των πόρων και των πηγών χρηματοδότησης. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις ειδικεύονται στην παραγωγή όχι ενός, αλλά δεκάδων προϊόντων, καθένα από τα οποία πρέπει να ενημερώνεται και να βελτιώνεται συστηματικά, χωρίς ωστόσο να υπερβαίνει τους υπάρχοντες οικονομικούς και υλικούς πόρους και διασφαλίζοντας σταθερό ρυθμό της τρέχουσας παραγωγής , γίνεται Είναι προφανές ότι μόνο ένα άκαμπτο σύστημα σχετικών μακροπρόθεσμων και τρεχόντων σχεδίων και ισορροπιών επιτρέπει στην επιχείρηση να λειτουργεί σταθερά και να αναπτύσσει την παραγωγή.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст