Kędy płyną dwa złote ruczaje…. Eliza Orzeszkowa

płyną dwa złote ruczaje…

      Sprzecznościom życia dziwisz się. Śmiechowi, co zadzwonił wśród krzyków tragedji, lichej glinie w pokładach drogocennego marmuru, rdzawej skazie na płatku róży białej – dziwisz się.

      O, drogi! Twory życia to zlepy marmuru i gliny, uploty sznurów pereł i sznurów korali.

      Perłowe gamy śmiechu, – koralowe strugi krwi;

      cień chmury na jutrzni porannej, – złota gwiazda nad wieczorną zorzą;

      śmiech lekki, u którego tonów, na sznurach łez kołyszą się ciężkie westchnienia;

      łzy ciekące po złotogłowiu, – konwalja pachnąca na grobie;

      skaczący i wybielony klown, – w ponurej celi smutku;

      świst dyscypliny pokutnej, przerzynający pieśń Anakreonta;

      pieśń Anakreontowa, brzmiąca w czasie biesiadnych pochodni, gdy w jasności jutrznianej skowronek dzwoni i skowronkowo, pod błękitami, modlitwę poranną śpiewa dzwonnica kościelna…