մութն էր պատել, ասես, ամեն ինչ,
հույսի մոմերն էլ վառվեցին իսպառ,
վանքերն էլ այրվող դառան գերեզման,
երբ արդեն Ոչինչ օգնել չէր կարող,
այնժամ արթնացավ առնական մի ուժ,
և երկինքն Աստծո
արնաքամ եղած
երկունքում դաժան
մի հերոս ծնեց,
կայծակ մի հսկա,
որն ելավ վայրագ ոհմակների դեմ
և թրով իր սուրբ մահի դեմ կանգնեց:
Օ՛հ, Մհե՛ր,
զինվոր
դու արդարության,
դու անհաղթ մի ուժ,
դու անմահ հավերժ:
Լույսի սիրահար,
արևի աստված,
Օ՜հ, Մհե՜ր, փրկիչ,
փա՜ռք քեզ հավիտյան:
վերջ Բ մասի
Մաս
Գ
1
Անարդարության ծաղիկները սև
մեր հույսի ցանած դաշտում աճեցին,
իսկ երկինքը,
երկինքը անզգա, անտարբեր
նայեց մեր հոսող արյան գետերին,
անզգա, անտարբեր հառեց տանջանքին
անմարդկային և անբնական,
անզգա, անտարբեր հառեց մեր ողբին
և մեր երեսին՝ ուղղված դեպի վեր:
Ո՞վ էր նա, որ իր անաստված ձեռքով,
այս ժողովրդին սև խաչը նետեց,
ո՞վ էր նա, որ իր անաստված ձեռքով
ժողովրդին այս դարձրեց նոր Քրիստոս:
2
Ողբերգական մի պատմություն,
անցավ, գնաց և մոռացվեց:
Բայց նորից երկինք ես հայացքդ ուղղում՝
գտնելու համար մի արդարություն,
և ժայռերն են շուրջդ՝ երկնքին հառած,
լուռ և մռայլ Աստծուն անիծում:
3
Եվ ու՞ր է Մհերը՝
ու՞ր է ուժը այն,
անարդարությանը չհամակերպվող:
Տանջվելով անվերջ աշխարհի չարից,
ողջ ցավը մարդկանց իր մեջ ներառած
նա դարձավ զոհը ներքին պայքարի,
և Ագռավաքար ինքն իրեն մտցրեց:
4
Եվ Ո՞վ կլինի այն մեկը, որ փրկի
աշխարհը այս նրա կուտակված մեղքից,
ո՞վ կլինի այն մեկը, որ վերցնի
իր վրա ամբողջ այս ցավը աշխարհի,
ո՞վ՝ որ ձեռքից բռնած՝ ողջ մարդկությանը
իր ետևից կարողանա տանել
ու խաչվելուց կարողանա ներել
անգամ իրեն անգութ տանջողներին,
ո՞վ՝ որ Աստծո անունը շուրթերին
դեպի երկինք կարողանա ելնել
և խաչն իր մինչ վերջին րոպեն տանել:
5
Բայց երկնքի արգանդն
արնաքամ եղած՝
էլ երբեք, երբեք
հերոս չծնեց:
6
Իսկ այնժամ…
Այնժամ մեր արյան վրա
մի դաշինք կնքվեց.
այն էլ ի՜նչ դաշինք՝
□Մեծ եղբայրության□:
Օ՜հ, Աստվա՜ծ,
Աստվա՜ծ,
թե Մհեր լինեի,
թե ուժս պատեր,
թե խոսքեր լինեին,
թե լիներ մի ճար…
Անձրև էր գալիս…
և կայծակն արնոտ հետքեր էր թողնում
ամպոտ երկնքի այլայլված դեմքին:
Անձրև էր գալիս…
գալիս էր դանդաղ…
և օրը հաջորդ
արևը ելավ ժպիտի նման՝
ամբողջ աշխարհի անտարբերության
մարմնավորացում:
Այդքանից