Zdobyć Rosie. Początek gry. Kirsty Moseley

uśmiechnęła się słabo.

      – Posłuchaj, Nate, wiem, że bardzo się starasz, i naprawdę doceniam twoje wysiłki, ale to nie zaprowadzi cię tam, gdzie byś chciał. Nie sypiam z facetami, chyba że jestem w którymś zakochana, więc jeśli chcesz zaciągnąć mnie do łóżka, prowadzisz z góry przegraną bitwę. Skończmy z tym i zostańmy przyjaciółmi – zaproponowała z nadzieją w głosie.

      Zamrugałem oczami i trawiłem jej słowa. Nie sypiała z facetami, chyba że była zakochana? Chyba sobie ze mnie robiła żarty. Niemożliwe, żeby to była prawda. Pewnie chciała mnie tylko wystraszyć.

      Pokiwałem głową, napiłem się i usiłowałem zachować obojętny wyraz twarzy.

      – W porządku, spoko. Ale kiedy pracuję nad tym, żebyś się we mnie zakochała, może trochę byś mnie wsparła?

      – Myślisz, że się w tobie zakocham?

      Skinąłem głową z niezachwianą pewnością.

      – Moim zdaniem już jesteś w połowie drogi.

      Ściągnęła usta i celowo bardzo powoli otaksowała mnie wzrokiem.

      – Hm, może masz rację. Naprawdę świetnie wyglądasz w niebieskim – zażartowała i puściła do mnie oko.

      Wszystko wskazywało na to, że miałem wreszcie godnego siebie przeciwnika. Była dla mnie wyzwaniem, co sprawiało, że uganianie się za nią zapowiadało się ciekawie.

      – Wszystkie dziewczyny tak mówią. – Myślami wróciłem jednak do jej uwagi o tym, że sypia tylko z tym, kogo kocha. – To rodzaj dowcipu, którego nie rozumiem, prawda? Nie możesz tak naprawdę chodzić do łóżka tylko z facetami, których kochasz.

      Zmarszczyłem czoło i studiowałem wyraz jej twarzy. Nienawidziłem powagi, którą miała w oczach. Jeśli nie dam rady oczarować jej na tyle, żeby się ze mną przespała, to jakim cudem miałem sobie poradzić z obsesją, w którą popadałem coraz bardziej.

      Rosie pokręciła głową.

      – Dlaczego miałabym się zgrywać w tej sprawie?

      – Pewnie dlatego, żebym przestał się z tobą umawiać – zaryzykowałem domysł.

      Upiła kolejny łyk wina, ale nawet na chwilę nie spuszczała ze mnie wzroku.

      – Więc masz zamiar przestać się ze mną umawiać?

      Serce mi zamarło. W jej głosie brzmiała nadzieja. Czy to oznaczało, że nie bawiła się tu dobrze ze mną? Nie, uznałem, to musi być rodzaj testu. Rozpaczliwie chciałem go zdać.

      – Mowy nie ma. Nie mam zamiaru przestać się z tobą umawiać. A tak z czystej ciekawości, ile czasu potrzebowałaś, żeby zakochać się w tym facecie, w DJ?

      Cała jej postać zmieniła się, gdy wymówiłem to imię, aż się skuliła na krześle. Niepotrzebnie o nim wspomniałem, to pewne. Rosie zmarszczyła czoło, wyglądała na zażenowaną, a potem przełknęła ślinę, żeby mi odpowiedzieć. Zanim jednak zdążyła to zrobić, pojawiła się kelnerka z jedzeniem.

      – Nie ma sposobu, żebyś dała radę zjeść to wszystko – powiedziałem, wskazując głową na jej talerz pełny cannelloni, i uśmiechnąłem się wyzywająco.