памеры. Вікторыя сышла. Не сказаць, каб надта прыемна было побач з ёй, але застацца адной – яшчэ горш. Калі гаспадыня паселішча наблізілася да дзвярэй, дзяўчынка аклікнула трывожна, як апошняе ўратаванне:
– Вікця! – тая неахвотна азірнулася. Відаць, не падабаецца прозвішча, што далі суседзі кабеце без узросту і твару. – Чаму човен не давёз мяне? Ты казала, рака ведае, што рабіць.
Вікця паціснула плячыма, быццам вычарпала на сёння дазволеную колькасць слоў, – і выйшла.
І абрынуліся на Басю ўспаміны, словы, думкі, і закруцілі навокал хуткі бязлітасны карагод, і не пускалі нікуды з-за шчыльнай сцяны. Адно трымала за рукі, сціскала галаву вогненным абручам, глядзела проста ў вочы: мама ёй не родная. Спыняючы вар’яцкі танец, Бася ледзь выбралася на вуліцу. Прахалодны вецер вымеў з галавы прынамсі частку думак, дыхаць стала лягчэй, наваколле спыніла пляску.
Паселішча ў атачэнні высокай драўлянай сцяны, разбітае на палянцы пасярод гушчару, хоць і значна саступала сталічнай забудове па памерах і размаху, выглядала грунтоўным. Каля паўсотні хатак, невялікіх, напалову ўкапаных у зямлю, але моцных, размясціліся паабапал ладна пратаптанай дарогі, па якой мог бы праехаць воз. На светлых вокнах вісяць чыстыя фіранкі. Дарога вяла ад брамы, якую ахоўвалі два маладыя воі ў скураных даспешных куртках і шаломах, да будынка – аднапавярховага, але вышэйшага за жылыя хаты, складзенага са светлых, добра абгабляваных ясеневых бярвёнаў. Уверсе металічна паблісквалі на ашчадным лясным сонцы сімвалы Лёсу – пэндзаль і палітра, якімі той малюе жыцці людзей, каб Нябёсная Птушка аднесла іх потым на зямлю. Капліца ў гонар Лёсу. Лёсіца.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.