Çok tehlikeli bir madde bu. Ya geri almalı, ya yok etmeli, ya da yok edildiğine emin olmalıyız.”
Luke Susan’a döndü.
“Oraya gitmeni istiyoruz,” dedi. “Neler bulabilirsin bir bak bakalım.”
Bunlar, Luke’un tam da duymak istemediği cümlelerdi. Telefon üzerinden onu bir toplantıya çağırmıştı. Ama onun asıl çağırma amacı Luke’a bir görev vermekti.
“Acaba,” dedi, “bu konuyu özel olarak konuşabilir miyiz?”
*
“Bir şey ister misin?” dedi Richard Monk. “Kahve?”
“Olur, tabii, bir fincan kahve alırım,” dedi Luke.
Şu an kahve içmek onun için önemli değildi, bu teklifi daha çok Monk odadan çıkmak zorunda kalacağı için kabul etti. Yanlış. Monk, telefonu kaptı ve alt kattaki mutfaktan sipariş verdi.
Luke, Monk ve Susan üst katta, tesisin içinde ailecek yaşanan bölümün yakınlarında bir yerde bir oturma odasındalardı. Luke, Susan’ın ailesinin burada yaşamadığını bilmiyordu. O Başkan Yardımcısıyken Luke, ona pek ilgi göstermemişti, ama şimdi bir şekilde kocasıyla ayrı yaşadığı fikrine kapılmıştı.
Luke, rahat koltuklardan birine oturdu. “Susan, başlamadan önce sana bir şey söylemek istiyorum. Şu andan itibaren etkili olacak şekilde emekliye ayrılmaya karar verdim. İlk önce sana söylüyorum ki ÖMT’yi yönetebilmesi için başka birini bulabilesin.”
Susan konuşmadı.
“Stone,” dedi Monk, “bildiğin gibi. Özel Müdahale Timi çöpe gidiyor. O iş bitti. Don Morris en başından beri darbenin içindeydi. Amerikan toprakları üzerinde gerçekleşmiş olan en iğrenç olayda en azından bir parça bile olsa sorumlu. Bildiğinde eminim ki güvenlik, özellikle de Başkan’ın güvenliği şu an sahip olduğumuz en büyük sorumluluk. Sadece ÖMT değil. CIA, NSA ve Pentagon ve diğerleri içinde açılan alt-ajansları da inceliyoruz. Bu komplocuların kökünü bulmalıyız ki böyle bir şey bir daha asla gerçekleşemesin.”
“Kaygılarınızı anlıyorum,” dedi Luke.
Gerçekten de anlıyordu. Hükümet kırılgan bir durumdaydı, belki en kırılgan halindeydi. Kongre neredeyse tamamen dağıtılmış ve emekli bir süper model Başkanlığa seçilmişti. Koca Birleşik Devletlerin kusurlu yanları ve zayıflıkları ortaya çıkmıştı, eğer hala oralarda bir yerlerde darbe komplocuları dolaşıyorsa, gücü ele geçirmek için tekrar harekete geçmemeleri için bir sebep yoktu.
“Madem ÖMT’yi zaten kapatacaksınız, ayrılmam için daha iyi bir vakit olamaz.” Böyle şeyler söyledikçe kulağa daha da gerçekmiş gibi geliyordu.
Ailecek tekrar bir araya gelme vaktiydi. Hayalindeki o mükemmel aile fotoğrafını yaratma zamanıydı; o, Becca ve Gunner bütün bu dertlerden uzak, yalnız başlarına yaşıyor, en kötüsü bile olsa onlar için pek fazla fark yaratmıyordu.
Hatta, eve gidip Becca’ya Kosta Rika’ya taşınmak isteyip istemediğini sorabilirdi. Gunner çift ana dil bilerek büyüyebilirdi. Bir yerlerde sahil kenarında yaşayabilirlerdi. Becca’nın egzotik bir bahçesi olabilirdi. Luke haftada birkaç kez sörf yapmaya gidebilirdi. Güney ve Kuzey Amerika’nın en uzun süre kırılmayan ve sörfe uygun olan dalgaları buralardaydı.
Susan ilk kez konuştu. “Şu an emekliye ayrılman berbat olur. Zamanlama daha kötü olamaz. Ülkenin sana ihtiyacı var.”
Susan’a doğru baktı. “Biliyor musun, Susan? Bu gerçekten doğru değil. Böyle düşünmenin sebebi beni daha önce bu harekatlarda görmüş olman. Ama işin aslı, benim gibi milyonlarca adam var. Benden daha kabiliyetli, daha tecrübeli, daha dengeli ve aklı başında insanlar var. Bunu bildiğini düşünmüyorum ama bazı insanlar benim bir serseri olduğumu düşünüyor. ”
“Luke, beni burada bırakamazsın,” dedi. “Felakete giden uçurumun kenarında sallanıyoruz. Bu role saplandım, uygun olmadığım bir… Bunu beklemiyordum, tamam mı? Kime güveneceğimi bilmiyorum. Kimin iyi kimin kötü olduğunu bilmiyorum. Her köşenin ardında kafama bir kurşun yiyeceğim beklentisiyle yaşıyorum. Etrafımda kendi adamlarıma ihtiyacım var. Bütünüyle inanabileceğim insanlara ihtiyacım var.”
“Ben kendi adamlarından mıyım?”
Direkt olarak Luke’un gözlerine bakıyordu. “Hayatımı kurtardın.”
Richard Monk sohbetin içine daldı. “Stone, bilmediğin şey bu Ebola’nın çoğaltılabileceği. Toplantı esnasında anlatılmadı. Wesley Drinan bize doğru ekipman ve bilgiyle daha fazla Ebola yaratılabileceğini söyledi. Şu an ihtiyacımız olan en son şey bilinmeyen bir grup insanın ellerinde silaha çevrilmiş bir Ebola virüsüyle etrafta koşuşturmaları ve bundan yüksek miktarda stoklamaları.”
Luke tekrara Susan’a baktı.
“Al bu işi,” dedi Susan. “Kaybolan kadına ne olduğunu bul. Kayıp Ebola’yı bul. Geri döndüğün zaman gerçekten emekliye ayrılmak istiyorsan senden bir daha asla bir şey yapmanı istemeyeceğim. Birkaç gece önce birlikte bir şey başlattık. Benim için son bir kere, bir şey yap, ve ardından işin bittiğini söylemeye hazırım.”
Gözlerini Luke’dan bir anlığına bile ayırmadı. Birçok yönden tipik bir politikacıydı. Sana uzandığı zaman, içeride bir yerlere dokunuyor, bulmak istediği noktayı buluyordu. Ona hayır demek zordu.
Luke iç geçirdi. “Sabah yola çıkabilirim.”
Susan başını salladı. “Senin için çoktan bir uçak ayarladık bile, seni bekliyor.”
Luke’un gözleri açıldı, şaşırmıştı. Derin bir nefes aldı.
“Tamam,” dedi sonunda. “Ama önce Özel Müdahale Timinden birkaç kişiyi bir araya getirmeliyim. Aklımda Ed Newsam, Mark Swann ve Trudy Wellington var. Ed Newsam şu an iş kazası izninde ama eminim, çağırırsam gelir.”
“Newsam ve Swann ile iletişime geçtik bile,” dedi Monk. “İkisi de kabul etti ve şu an havaalanına doğru yoldalar. Ne yazık ki Trudy Wellington gelemiyor.”
Luke kaşlarını çattı. “Gelmeyecek miymiş?”
Monk, elindeki sarı not defterine baktı. Hızlıca bir not aldı. Kafasını defterden kaldırmaya çalışmadı bile. “Bilmiyoruz çünkü onunla iletişime geçmedik. Ne yazık ki, Wellington’ı kullanmak söz konusu olamaz.”
Luke, Susan’a döndü.
“Susan?”
Şimdi Monk kafasını defterden kaldırmıştı. Gözleri Luke ve Susan arasında defalarca gidip geldi. Susan ağzını açmadan yine konuşmaya başladı.
“Wellington temiz değil. Don Morris’in metresiydi. Bu olayın bir parçası olmasının bir yolu yok. Bir aya kalmaz FBI’dan da atılmış olacak, hatta belki de ihanet suçlamalarıyla yüz yüze kalacak.”
“Bana konu hakkında hiçbir şey bilmediğini söyledi,” dedi Luke.
“Ve sen de ona inanıyorsun?”
Luke bu soruyu cevaplamaya çalışmadı bile. Cevabı bilmiyordu. Sadece, olabildiğince basitçe “Onu istiyorum,” dedi.
“Veya?”
“Oğlumu birlikte yakaladığımız bir çizgili levrekle birlikte mangalın başında bırakıp geldim. Şu andan itibaren bütün bunları bir kenara bırakıp emekli hayatıma başlayabilirim. Kolej profesörlüğü bir bakıma hoşuma gitti. O işe geri dönmek için