Raz w roku w Skiroławkach. Tom 2. Zbigniew Nienacki

Obiecał pani Heni, że z własnych zasobów przywiezie jej po urlopie zagraniczną spiralę i odjechał do domu. Meteorolodzy zapowiadali wielodniowy wyż, cieszył się doktor myślą o odpoczynku, o wypadach na jezioro swoim jachtem, o spotkaniach i rozmowach z pisarzem Lubińskim, do którego znowu na jakiś czas przyjechała w gości panna Elwira, przyjaciółka żony pisarza.

      Późnym wieczorem odłożył czytaną książkę i jak złodziej wymknął się przez taras do ogrodu.

      W domu Justyny nie paliło się światło, drzwi do mieszkania były jednak otwarte. Wszedł do izby i w ciemnościach przewrócił mały zydelek, który z hałasem upadł na podłogę. Młoda kobieta leżała naga pod pierzyną i czekała na jego przyjście, bo błagała o to swego Kłobuka. Westchnęła głośno, gdy chłodne palce doktora wślizgnęły się pod pierzynę i dotknęły jej piersi. Doktor przylgnął do twardego brzucha, policzkiem otarł się o szorstkie od włosów łono. Ogarnął go znowu zapach szałwii, mięty i piołunu, poczuł w sobie ogromną radość, a także niezwykły spokój. Wiedział, że już pokochał to swoje milczące pożądanie i zanim wszedł w obrzmiałe pragnieniem ciało Justyny, pomyślał, że ci, którzy potrzebują słów dla wyrażenia miłości, być może nie pożądają dostatecznie mocno. Tak kochał w młodości Gertrudę Makuch, a później Annę. Dopiero potem nauczył się mówić o miłości z kobietami, które brał w objęcia, ponieważ słowa pomagały wypełnić pustkę między jednym a drugim wytryskiem nasienia.