һәм Таңчулпан аңа кияүгә дә чыгып куяр иде, әмма бер күңелсез хәл бөтенесен дә кинәт үзгәртте.
Ул көнне тулай торак бүлмәсендә бергә яшәгән бер ахирәтенең туган көне иде. Егетләр, кызлар табын корып бергә җыелышып күңел ачтылар, җырладылар, биеделәр. Өстәлдә аракы, шәраб та бар иде, шуңадырмы, һәркемнең кәефе күтәренке булды. Мәҗлес ахырына җитеп килгәндә ишек тукылдаттылар. Бу Ильяс иде. Таңчулпанны чакырып кына чыгарды да исәнлек-саулык та сорашып тормастан, җикеренергә тотынды:
–Син.. Фәхишә… Бордель оештырып ятасыңмы?! Күтләк!..
Якын кешесеннән мондый сүзләр ишетүдән Таңчулпан еларга да, ачуланырга да белмәде. Егетнең сүгенүе тагы да ямьсезрәк төс ала башлагач, кинәт килгән ярсу белән, аның яңагына чабып җибәрде. Ильяс һушына килер дә гафү үтенер дип көткән иде. Ләкин нык ялгышты. Егет үзе дә аны шанлап җибәрде һәм якасыннан алып стенага кысты:
– Син… Сөйрәлчек… Минем алда саф булып кыланасың… Бел, үземнеке итәм, барыбер. Тотып эшлим мин сине!
һәм кыз аны-моны уйлап өлгергәнче, китеп тә барды. Таңчулпан юыну бүлмәсенә кереп туйганчы елады. Моңа кадәр беркемнең дә аны болай мәсхәрәләгәне юк иде әле.
Тынычланып бүлмәгә кергәндә мәҗлес тәмамланган иде инде. Егете белән бер ахирәте генә калган. Тиздән алар да кинога дип чыгып китте. Авыр уйлардан арынырга теләп, кыз телевизорны кабызды, тик бер юнле нәрсә дә юк иде. Әнә шулай нишләргә белми утырганда кинәт ишек ачылып китте дә анда Ильяс пайда булды. Ул керү белән бүлмәне бикләп куйды.
– Менә вакыты килеп тә җитте,– дип ыржайды ул, авызыннан аракы исе беркетеп һәм җан өшеткәч кискенлек белән өстәде,—Чишен!
Таңчулпан аны-моны уйларга өлгергәнче, изүеннән алып кофтасын ертып төшерде.
– Чишен, кәнтәй!
Кызның күңелендә ниндидер кыл өзелгәндәй булды, бөтен тәнен чемердәтеп ачы салкын үтте.
– Башкаларга бирәсең бит… Нәрсә, кыланып торасың… Ильяс аңа янә сугып җибәрде дә кош баласын күтәргән җиңеллек белән караватка ыргытты.
– Кит, Ильяс… Сантыйланма… Син бит исерек…
Ниндидер мескенлек белән әйтелгән бу сүзләр егетне тагы да ныграк котыртты гына, ул Таңчулпанның өстенә ташланды.
– Мәңгегә дә сиңа буласым юк, – дип шыңшыды кыз, нәфрәтенә тончыгып, – Мәңгегә дә…
– Ә мин сине барыбер…
Егет сүзен әйтеп бетермәде, Таңчулпан аны беләгеннән умырып тешләп алды. Ильяс ыңгырашып куйды һәм икенче кулы белән кызның яңагына тондырды. Нәкъ шул вакытта ишек шакыдылар.
– Ярдәм итегез, ярдәм…– Таңчулпан бөтен көченә кычкырды, тик егетнең сугуыннан сүзе өзелеп калды.
Тагын ишек шакыдылар. Бу юлы катырак итеп. Тагын. Тагын. Кинәт ишек келәсе шартлап ычкынды да бүлмәгә егете белән ахирәте килеп керде. Ильяс шундук сикереп торды да егеткә сугып җибәрде, тегесе моны көтмәгән иде булса кирәк, караватка егылды.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту