Epidemia Samobójstw. Daniel Bachrach

zastanawiał się przez chwilę.

      – Dobrze, pojedziemy do niego dziś jeszcze. Zechce pan o godzinie piątej przyjść do mnie i udamy się razem do jego mieszkania.

      O umówionej porze byłem u naczelnika i już po upływie kwadransa znaleźliśmy się w mieszkaniu pana R., który zajmował komfortowy, pięciopokojowy lokal w okolicy placu Zbawiciela. Otworzyła nam drzwi pokojówka, młoda i bardzo ładna dziewczyna.

      – Czy zastaliśmy pana R.? – zapytał naczelnik.

      – Owszem, ale pan nikogo nie przyjmuje.

      – Proszę wręczyć panu moją wizytówkę. Jestem pewny, że nas przyjmie.

      Poprosiła nas do saloniku, gdzie po chwili zjawił się pan R. Chociaż widziałem go po raz pierwszy, zauważyłem, że zaszła w nim nadzwyczajna zmiana. Utwierdziło mnie w tym jeszcze zachowanie się naczelnika, który na jego widok zerwał się z krzesła przerażony.

      – Nie poznaje mnie pan, panie naczelniku – odezwał się pan R. z bolesnym uśmiechem. – Od ubiegłej nocy zestarzałem się o co najmniej dziesięć lat.

      Przyjrzałem mu się dokładnie; był to mężczyzna lat około trzydziestu pięciu. Oczy jego były przesłonięte jakby mgłą, ruchy powolne i apatyczne. Widać było, że niespodziewana śmierć ukochanej żony bardzo go przygniotła. Naczelnik mruknął pod nosem kilka słów kondolencyjnych i przedstawił mnie gospodarzowi. Przez dłuższy czas panowała w saloniku milcząca cisza, której nikt z nas nie miał odwagi przerwać. Naczelnik gryzł z zakłopotaniem mundsztuk od papierosa, ja zaś z zainteresowaniem obserwowałem nieznacznie zgarbioną sylwetkę pana R. siedzącego w fotelu i patrzącego tępo przed siebie. Pobiegłem oczyma za jego spojrzeniem i ujrzałem na ścianie portret kolosalnych rozmiarów przedstawiający młodą, niezwykłej urody, kobietę. Nagle usłyszałem przyciszony głos pana R.: