Tajemnica gabinetu restauracyjnego. Daniel Bachrach

jeszcze bardziej mnie w tym utwierdziło. Jestem pewny, że zmarły był w towarzystwie kobiety i od kelnera usługującego w gabinecie z pewnością się o tym dowiemy. Widocznie rozpoczęli już jeść kolację, gdyż kieliszki są napełnione i na talerzach widoczne są resztki zakąsek.

      Stojąc koło stołu, zwróciłem uwagę na pewien drobny szczegół, który w rzeczywistości odegrał później wielką rolę w wykryciu przestępstwa. Zauważyłem mianowicie, że jedno nakrycie leżało z przeciwnej strony, tj. nóż leżał z lewej strony, natomiast widelec – z prawej.

      – Niech się pan dokładnie przyjrzy stołowi – zwróciłem się do wywiadowcy. – Czy nie zauważył pan nic szczególnego?

      Wywiadowca przez dłuższy czas przyglądał się, patrzył również i pod stołem, wreszcie odpowiedział przecząco.

      – Niech pan specjalną uwagę zwróci na nakrycie, czy nic pan nie dostrzegł?

      Wywiadowca dłuższy czas bezradnie spoglądał na stół, wreszcie odrzekł:

      – Rzeczywiście jedno nakrycie i szklanka znajdują się z lewej strony.

      – Prawda, ale co pan z tego wnioskuje? – pytałem dalej. Nie chciałem mu powiedzieć od razu o moich przypuszczeniach, gdyż starałem się zawsze uczyć moich podwładnych, by na najdrobniejszy szczegół zwracali uwagę. Widząc jednak, że nie domyśla się prawdy, dodałem:

      – Dowodzi to, że nieboszczyk był mańkutem i o ile strzał oddany był normalnie prawą ręką, o tyle zmarły nie popełnił samobójstwa, a został zamordowany. Zresztą dowiemy się o tym od kelnera, który widocznie znał jego przyzwyczajenie, a świadczy o tym nakrycie z lewej strony, jeśli oczywiście zmarły sam tego nie uczynił. A teraz zajmiemy się przeszukaniem gabinetu.

      Wzięliśmy się do roboty i po paru minutach wywiadowca mój, szukając pod dywanem, znalazł złotą obrączkę z wyrytym wewnątrz napisem: „Ludwik–Irena 1918 rok”.

      – Doskonale się pan spisał, panie S. Wiemy już, że kobieta, w towarzystwie której zmarły był w gabinecie, ma na imię Irena i jest prawdopodobnie mężatką, ale szukajmy dalej.

      Mimo skrupulatnych poszukiwań nie udało nam się nic więcej znaleźć, ale i to, co odnaleźliśmy, już wiele dawało.

      W międzyczasie wybiła już godzina czwarta. Na sali było jeszcze pełno ludzi i kelnerzy byli zajęci, tak że nie mogłem nikogo z personelu przesłuchać.

      – Musimy zaczekać, aż się goście rozejdą, a wtedy przystąpimy do przesłuchania. Pan tu pozostanie, ja zaś pojadę na redutę i zdam relację naczelnikowi o tym, co udało nam się odnaleźć. Naczelnik oczekuje mnie tam. Najlepiej będzie, jeżeli pan usiądzie w gabinecie naprzeciw i pozostawi drzwi otwarte, by nikt nie mógł się dostać do tego gabinetu, w którym leży nieboszczyk. Aczkolwiek nie przypuszczam, by ktokolwiek usiłował tam wejść, musimy jednak być ostrożni, zresztą jest to polecenie prokuratora. Każ pan sobie podać kolację i oczekuj mojego powrotu.

      – Rozkaz panie komisarzu – odpowiedział wywiadowca. Przed odejściem zamknąłem drzwi od gabinetu i zabrawszy klucz ze sobą, pojechałem do Teatru Wielkiego. Rozejrzawszy się po sali, zauważyłem naczelnika siedzącego w jednej z lóż w towarzystwie dwóch panów. Ujrzawszy mnie, przeprosił towarzystwo i wyszedł do westybulu, gdzie go oczekiwałem.

      – No i cóż? Znalazł pan coś, panie Bachrach?

      – Nawet bardzo dużo.

      Opowiedziałem mu o znalezieniu obrączki i o szczególe z nakryciem, jak również i o znalezionej w portfelu karteczce, którą mu dałem do przeczytania.