onverwags was dit.
Orgasme.
Toe hy weer kyk, lê sy aan sy voete. ’n Vrou wat deur ’n blaps van die natuur sy ma was, en hy het die fout reggestel. Dit was tyd om te gaan.
So maklik, het hy gedink terwyl hy staan en duimgooi. Net ’n paar steke met die mes.
Uitgeskakel.
Meer as dit, hy het haar … skoongemaak. Gereinig. Ja, gereinig. En op ’n manier ook homself. Hy was ontslae van haar en daardeur was hy sterker, soos ’n swemmer wat ’n las afgegooi het.
Die toekoms was glashelder, soveel rigtings om in te slaan. Watter motor sou vir hom stilhou, waarheen sou die persoon hom neem? Amsterdam, het hy besluit. Dit sou Amsterdam wees. Hawestad, vertrekpunt, konneksie met soveel bestemmings wêreldwyd.
Die een wat hom oplaai, hy sou hom of haar doodmaak. Hy het dit mos nou een keer gedoen en dit was maklik – sou dit die tweede keer net so maklik wees? Makliker nog? Sonder twyfel, maar hy wou seker maak. Nee, dit was ’n verskoning. Wees eerlik met jouself. Hy wou weer voel soos hy daar in die badkamer gevoel het. Dit was ’n geskenk wat vir hom gegee is en hy was oortuig daarvan dat nie baie ander … nie baie ander moordenaars dit só ervaar nie.
Wat meer is, hy het besef hy kon daaruit geld maak. Daar moes ’n mark wees, en om boonop daarvoor betaal te word! Verkoop sy dienste, dis wat hy sou doen.
Hy sou dit op verskillende maniere doen. Moenie in ’n patroon vasval nie. Verras jouself. Die lem se steekwerk het hy nou geken. Ander wapens … Daar was so baie.
’n Wit Peugeot het stilgehou. Die man wou weet waarheen hy op pad is. Gewone man, seker so veertig, gewone gesig, gewone lyf, maar baie spesiaal omdat hy vanaand sou sterf.
“Amsterdam.”
Die man, ’n versekeringsagent, het gesê hy gaan nie so ver nie, net tot by Dordrecht, maar die seun was welkom om tot daar saam te ry.
Hý sou dalk nie die hele pad Amsterdam toe gaan nie, maar sy Peugeot wel.
En daarna het hy wat nou Geert Boonstra is een keer per jaar na sy tuisdorp teruggekeer om die spotters – toe nie meer seuns nie maar volgroeide mans met eie beroepe en verslappende maagspiere, party van hulle later al met kinders – uit te skakel. Hulle skoongemaak na hul Vader te stuur, of na watter wese hulle ook al in geglo het. Een op ’n keer, anders sou dit nie spesiaal wees nie. Teen die tyd dat hy die laaste een gereinig het, was hy lankal gevestig as “Schorpioen”. ’n Sukses, dis wat hy was – en húlle? Vrek.
Houdoe.
Hy kon nog nooit weer op ’n ander manier ’n orgasme kry nie. Hulle noem dit nie verniet die klein dood nie.
“Here it is, Geert.”
Hy neem die fyn porseleinkoppie by mooi jong Feroza, sy bloeddorstige nimf, en vat ’n slukkie. Knik net.
“We’re off to the sea tomorrow.”
“To the beach?!” vra sy met opgewondenheid wat sy nie wou wys nie, maar dis te laat.
“Not the beach; the sea. A small seaside town. For what we have to do.”
“Oh. What time will we be …” Sy voltooi nie die sin nie.
“When it’s time.”
Haar opgewondenheid sal terugkeer; hy het haar nog nie van vanaand se opwinding vertel nie.
Dit moet eers afgehandel word, dan sien hy uit na sy ontmoeting met die man van Die Fabriek: uiteindelik weer ’n waardige opponent. Daar was deur die jare te veel maklike teikens. Met dié een, is hy seker, sal die gevoel wat op die groot oomblik deur hom bruis nog sterker wees.
Hy drink sy tee een teugie op ’n slag.
6
“I have decided where.”
Hoekom het dit gebeur? moet Lana haarself afvra. Was dit in die groter bestel regtig noodsaaklik dat sy met hierdie twee saamgegooi word? Vir hoe lank? Voor haar, links, is Sharpe se vaal kop, regs Steyn se donkere: passasier en bestuurder, en sy hier agter ry maar saam. Dit kan dae wees – weke! – voordat die Skerpioen, of Schorpioen, of wat ook al, die spoor vind, ás hy dit vind.
Jy moet niemand onderskat nie, veral nie só iemand nie, maar hopelik is hy afgeskud, want hier vat hulle mos die pad. Hier neem sy en Steyn vir Clive Sharpe uit die stad uit na ’n kol waar ’n buitelandse huurmoordenaar, of sluipmoordenaar, of wat ook al, hom kwalik sal gaan soek tensy hy ’n goeie leidraad kry.
Hulle laat hopelik geen leidrade agter nie.
“Dit moenie een van Die Fabriek se safe houses wees nie,” het Steyn in Sharpe se kantoor geredeneer. “Daardie plekke is almal op rekord iewers op ’n stelsel, en as die ou toegang daartoe kry, soos ons moet aanneem hy kán …”
“I have decided where.”
“Waar?” het Steyn na sy baas gekorrel, gereed om van hom te verskil.
“A holiday house. It belongs to friends of mine.”
“Just a normal holiday house?” was Lana toe die een om die voorstel te bevraagteken. “Or is it up to standard?”
Eiendomsagente en spesiale agente praat verskillende tale. Vir laasgenoemde spesie beteken “standaard” nie dat ’n plek meer as twee slaapkamers en behoorlike braai- en stortgeriewe het nie, maar dat dit spog met die nuutste in observasie- en beskermingsmiddels.
“No. It’s just a beach house.”
Steyn: “Dis verspot – sommer net ’n huis?!”
“As I said, I’ve decided.”
“Dis nie veilig nie. G’n gewone huis is veilig nie, jy weet tog. Wil jy jouself op ’n skinkbord aanbied? As jy wil hê ons moet jou beskerm, moet jy ons laat besluit wáár.”
“Not so. I can at least make that decision, then I am in your hands.”
“Luister …”
“If this bastard is as good as he’s supposed to be, I won’t be safe anywhere. If I have to hide somewhere, it might as well be in a pleasant spot.”
“Wat’s die punt dan? Hoekom hoegenaamd padgee? Dan kan ek en Lana mos maar vanaand saam met jou huis toe gaan en daar vir hom wag.”
“Have you forgotten your training so soon? Always make the unexpected move.”
“Not if it’s a ridiculous move.”
Dit was tyd dat sy hulle onderbreek: “Steyn, hy het besluit. Clive, I’m not happy about it either – but yes, in a situation like this, who’s to say what place is safe?”
Steyn, met ’n ophaal van sy skouers: “Twee teen een dan.”
Sy wou antwoord dat hy dit nie so oppervlakkig moet beskou nie, maar het haarself gekeer. Sy’t geweet hy is reeds gekrenk omdat sy met Sharpe saamstem, of nie met hóm saamstem nie.
So hier ry hulle nou. Die enjin van Steyn se Mercedes – die nuutste en spoggerigste op die mark, hoe dan anders? – spin soos ’n kat wat die grootste voël in die tuin gevang en gevreet het, al met die Weskuspad op. Hulle het vyf minute gelede die groot kruising tussen Table View en Bloubergstrand agtergelaat en is ferm op pad weswaarts.
Verby Sunningdale, verby Blouberg Rise.
Dan Blouberg Sands.
Daar is meer motors as wat sy gedink het. Steyn was juis bly dat hulle deel kon raak van die verkeer, dan is hulle moeiliker om te volg. Hy het eers die Mercedes van hoek tot kant deursoek vir verklikkers, al is die kanse amper zero dat enigiemand kon raai Clive Sharpe sal die omgewing in hierdie motor verlaat.
Vorige kere wat Lana langs die Weskus op is, was dit vir prettige ekskursies; voorwaar, as sy terugdink aan haar lewe VDF (Voor Die Fabriek), het dit slegs uit aangename ervarings bestaan. Natuurlik was dit nie so