is bly dit gaan nou goed,” sê hy vir Rachel. “Maar u lyk vir my moeg. Rus is wat u nodig het. Sit bedags op die terras en vat dit rustig. Moet u nie ooreis nie. Eet gesond.”
Louisa staan op. “Ek gaan net gou hoor of Luigi reg is vir ons.”
Sy kom na ’n kort rukkie terug. “Hy is reg. Kom ons gaan na die musiekkamer.”
Dié kamer is nogal ver van die voorhuis af, in ’n ander vleuel van die gebou. Toe hulle daar kom, is Rafaella verstom. Dit is nie ’n blote kamer nie, maar ’n konsertsaaltjie. Sy het een klavier verwag, maar daar is ’n reusevleuelklavier, ’n gewone klavier, ’n klavichord, rakke bladmusiek, ’n verhogie met ’n mikrofoon, opnametoerusting, musiekstaanders, vyf rye gestoffeerde stoele, ’n hoë plafon en parketvloere, en ’n groot, goue harp. Daar is panele aan die mure wat haar laat glo dat die plek goeie akoestiek moet hê. Almal se stemme klink inderdaad baie duidelik, selfs haar ma se fluistering van “genade, maar dis indrukwekkend”.
“Wat ’n lieflike harp,” sê Jacopo.
“Ja, is dit nie,” sê Louisa. “Maar deesdae oefen ek nie genoeg nie.”
“Mamma speel pragtig,” sê Giulio lojaal. “Papà het destyds gesê dat hy op die engel by die harp verlief geraak het toe hy haar sien. Sy het in ’n simfonieorkes gespeel in Covent Garden, sy’s nie sommer ’n hierjy-harpspeler nie.”
“Ag, toe nou!” lag Louisa. “Kom ons gaan sit.”
Hulle gaan sit in die voorste ry en Luigi kom by ’n deur naby die verhogie in. Hy loop reguit na die vleuelklavier.
“Giulio, jy kan my kom begelei, asseblief,” sê hy.
Rafaella kyk verstom hoe Giulio sorgsaam die vleuel en klawers oopmaak, op die stoeltjie gaan sit en sy hande op die klawers plaas.
“Hy speel goed en begelei soms vir Luigi,” fluister Louisa, wat glimlag vir die verbaasde uitdrukking op die gaste se gesigte. “Ander kere begelei ek weer.”
“ ‘Funiculi funicula,’ ” bestel Luigi, en Giulio begin speel.
Die pragtige tenoorstem is betowerend en hulle sit vasgenael. Rafaella sien dat Giulio inderdaad goed speel. Luigi sing nog twee ligte liedjies ná die bekende een, en buig. Hulle almal klap dawerend. Rafaella kyk na haar pa, wat meegevoer sit. Hoe geniet hy dit nie, dink sy met liefde. Hy roep “bravo” en “encore” toe Luigi klaar is.
“Sing jý nou vir ons ‘Plaisir d’amour’, Giulio,” sê Luigi.
Rafaella is geskok. Hier wil Luigi, wat, as sy dit reg verstaan, Giulio se meisie afgevry het, sowaar hê sy broer moet voor almal sing van liefdesgeluk wat in pyn omsit!
“Nee wat, ek sal te sleg by jou afsteek,” sê Giulio afwysend.
“Ag toe, asseblief,” smeek Louisa. “Jy sing dit só mooi.”
Rafaella sit vasgenael toe hy uiteindelik instem. Giulio se stem is nie die goue tenoor van Luigi nie, maar hy hét ’n mooi baritonstem en sing met gevoel. Trane prik agter haar ooglede, so geroer is sy. Almal klap en roep vir Giulio soos vir Luigi “bravo”.
“Nou sing jy vir ons ‘Der Vogelfänger’ uit Die Towerfluit,” beveel Giulio. “Jy kan dit sonder begeleiding doen, ek sal die tussenin-stukkies fluit.”
“Dis eintlik ’n rol vir ’n bariton, maar Luigi sing dit tog so oulik,” sê Louisa.
Luigi lag en skud eers sy kop, maar toe stem hy in. Hy sing in Duits, lig en pragtig, en Giulio fluit soos ’n voël tussenin. Dit is verruklik. Hul gehoortjie klap en klap.
“Die einde.” Luigi maak sy buiging, hou sy hand na sy broer uit. Giulio staan op en kom maak ook ’n buiging.
Almal lag nou. Rafaella het lanklaas iets só geniet. Die Di Mareneschi’s lyk nou vir haar na ’n gelukkige gesin, ten spyte van die storie van Vanessa. Dit lyk nie asof sy regtig verwydering tussen die broers veroorsaak het nie.
Almal sê nag en Rafaella moet na haar kamer gaan, maar sy sweef nog op Giulio se stem. Sy Frans met ’n Italiaanse aksent, so gevoelvol gesing …
Rafaella skrik wakker en hoor die verruklike klank van ’n manstem wat “La donna è mobile” – die vrou is wispelturig – uit Rigoletto sing. Eers lê sy versteen en luister. Dit kom van onder haar balkon af! Sy vlieg op en gaan maak die deur oop, maar gaan nie uit nie, probeer net loer wie sing daar onder. Dit klink soos Luigi. Sy sien niemand nie. Liewe hemel, serenade hy tog nie vir háár nie? Of oefen hy net sy stuk uit Rigoletto en toevallig kan sy dit in die nagstilte tot hier so duidelik hoor? Sy wag totdat die laaste note wegsterf. Stilte, dankie tog! Naderhand gaan sy terug bed toe en skakel die bedliggie aan om na haar horlosie te kyk. Eenuur in die oggend.
Sy klim weer in die bed; nou’s dit doodstil. Sê nou net die simpel man probeer haar die hof maak? Dink hy dat hy met sy wonderstem háár ook kan verower? Sy moenie oorhaastige gevolgtrekkings maak nie, berispe sy haarself. Ydelheid is sý terrein, nie hare nie. Waarom sou hy, agter wie beroemde vroue skynbaar aanhol, enigsins in háár belangstel? Dis die romantiese balkon wat haar verbeelding op loop sit.
En al sing hy hóé mooi, hy is nie die broer wat haar trek nie. ’n Vrou kan nie vir hom liewer wees as wat hy vir homself is nie. ’n Vrou sal sy geweldige ego gedurig moet pamperlang, en sy wat Rafaella Continari is, is nie die soort vrou wat tot so iets bereid is nie.
Die volgende oggend skrik Rafaella wakker van ’n klop aan haar deur. Sy staan vervaard op en gaan maak oop. Die meisie wat gehelp het om hulle die vorige aand aan tafel te bedien, staan daar met ’n skinkbord met koffie en broodjies.
“Goeiemôre, signorina. Ek bring vir u iets te drinke. Ontbyt word in die eetkamer bedien tot tienuur.”
“Jinne, dis soos ’n hotel. Baie dankie. Ek het skandelik laat geslaap. Gewoonlik is ek baie vroeg op.”
Die meisie glimlag. “Maar u is nou met vakansie.”
“Wat is jou naam?” vra Rafaella.
“Alda, signorina. Ek is Natalia se susterskind.”
“O, is jy? En werk jy lekker hier?”
“Baie lekker, dankie, signorina.”
“Dankie, Alda, ek gaan die koffie geniet.”
Rafaella neem die skinkbord en gaan sit by die stoel en tafel naby die balkondeur. Die koffie is heerlik en die broodjies varsgebak. Terwyl sy eet en drink, dink sy aan die nagtelike sang en die goddelike stem. Moet sy iets daaroor sê? Erken dat sy eenuur in die oggend ’n besoeker gehad het? Nee, besluit sy. Liewer stilbly. Indien Luigi dit met opset vir háár gedoen het, sal hy ’n reaksie wil hê, en sy gaan haarself nie só laat vang nie.
Dit is al negeuur, sien sy op haar horlosie. Vinnig gaan stort sy, was haar hare, trek jeans en ’n wit T-hemp aan. Sy wil eers inloer by haar ouers en dan die plek verken. Honger is sy beslis nie meer nie. Dalk moet sy net weer van daardie fantastiese koffie gaan kry.
Haar ouers is nie in hul kamer nie en sy vermoed hulle is al af na ontbyt. Sy neem haar skinkbord en gaan soek die eetkamer. Sy sien ’n man en meisie in die sitkamer afstof en aan die kant maak toe sy daar verbyloop. Hulle gesels vrolik. Alda kom by ’n deur uit en neem die skinkbord by haar. Rafaella bedank haar, loop by die eetkamer in en tref haar ouers daar by Louisa aan.
Sy groet verleë. “Jammer ek is so laat. Ek het blykbaar verslaap. Dis glad nie my gewoonte nie, hoor.”
“Wees rustig,” sê Louisa. “Julle is mos hier om te rus. Luigi slaap altyd laat. Hy kom gewoonlik nie voor twaalfuur uit sy kamer nie.”
“Ek dink altyd vroegoggend is die beste tyd van die dag. Giulio is seker al vroeg weg?”
“Ja, hý is weer altyd vroeg op en vertrek selde later as seweuur na Cortona. Kom sit en eet iets.”
Rafaella skud haar kop. “Nee dankie, ek is versadig van die lekker