Stille waters. Juanita Aggenbach

woorde gespreek het, begin die kis sak. Hanna maak haar oë toe. Asseblief, nie nou al nie. Divan hoort nie in die grond nie. Maar die kis sak al dieper, totdat dit nie meer sigbaar is nie.

      Iemand hou ’n mandjie blomblare na haar uit. Sy neem ’n hand vol en volg Carl toe hy opstaan. Soos ’n verraaier voel sy toe sy haar hand oopmaak en die blomblare ondertoe tuimel. Nog voor dit die kis tref, stap sy weg. Weg van die graf af, weg van die mense af.

      Sy gaan leun met haar rug teen die motor en skulp haar hande voor haar gesig.

      “Mamma moenie so huil nie.” Nadia slaan haar armpies snikkend om haar lyf. “Pappa het gesê ek moet vir Mamma die kar se sleutels bring.”

      Sy vee oor haar wange, trek die kind teen haar vas. “Dankie.”

      Saam skuif hulle op die agtersitplek in. Sy vryf Nadia se trane met haar duim droog terwyl sy die effense wip van die neusie inneem, die lang wimpers, die ligrooi krulle wat geen poniestert kan tem nie. Sy is so pragtig.

      ’n Klop aan die ruit laat haar skrik. Dis haar suster.

      “Ek het net kom kyk of jy oukei is.”

      “Ek is. Ek sien net nie nou kans vir ’n klomp mense nie.”

      “Almal beweeg nou na die lokaal vir die tee. Kan ek vir jou iets bring om te eet?”

      Hanna skud haar kop. “Ek kan nie nou eet nie.”

      “Hoekom gaan julle nie huis toe nie? Ons sal vir Carl bring.”

      Nadia kyk op. “Ek is honger.”

      Maureen hou haar hand na haar toe uit. “Nou kom jy saam met my, daar is lekker eetgoed. Dan ry jy en Pappa saam met ons terug.”

      “Dankie, Maureen.”

      Haar suster glimlag hartseer. “Doodreg.”

      Hanna kyk hoe hulle wegstap na die gebou waar vingerhappies bedien gaan word en dink vir die eerste keer oor die woord. Doodreg. Wat kan reg wees aan die dood?

      16

      Katrien sit terneergedruk agter in die motor toe hulle by die begrafnis wegry.

      Daniëlle se ma skud haar kop. “Dit was verreweg die hartseerste begrafnis wat ek nog ooit bygewoon het. Wil julle nog Wimpy toe gaan?”

      “Ek het met Sean gereël,” fluister Daniëlle vir Katrien. “Hulle gaan ook soontoe.”

      Katrien strip haar net daar. “Ek moet by die huis kom, tannie.”

      “My ma stick ons, jy hoef nie oor geld te worry nie,” fluister Daniëlle weer.

      “Dit gaan nie oor geld nie.” Sy haat dit dat Daniëlle altyd alles oor geld maak.

      Daniëlle sit terug teen die sitplek en vou haar arms oor haar bors. “Fine, dan.”

      Toe Katrien by die woonstel uitklim, groet sy die tannie. Sy kyk nie weer na Daniëlle nie.

      “Waar wás jy?” vra Heleen toe sy by die deur instap. “Ma het gebel. Sy is woedend.”

      “Ek was begrafnis toe. Waaroor is Ma kwaad?”

      “Wie se begrafnis?”

      “Divan Klopper s’n. Waaroor is sy kwaad?”

      “Omdat jy nog nie by die huis is nie en omdat jy nie jou sel geantwoord het nie. Sy het gedreig om die polisie te bel.”

      “Ja, sure.” Katrien haal die foon uit haar baadjiesak. Daar is vyf missed calls en een whatsapp wat deurkom toe haar foon die WiFi optel. Sy bel dadelik.

      “Waar’s jy, Katrien?”

      Haar ma ís woedend.

      “By die huis. Ek was by Divan Klopper se begrafnis.”

      “Hoekom sê jy my niks? Ek was rasend van bekommernis.”

      “Chill, Ma, ek’s net ’n uur en ’n half laat.”

      “Moenie vir my sê chill nie. Ons het ’n reëling.”

      Alles is skielik te veel vir haar. “Ek is jammer,” sê sy tussen die trane deur. “Ek was consumed met die begrafnis en my foon was op silent en my data is op.”

      “Dis oukei,” kalmeer haar ma dadelik. “Jy’s nou by die huis. Dis al wat saak maak. Is die deur gesluit?”

      “Ja.” Sy vee haar gesig met die agterkant van haar hand af.

      “Was die begrafnis baie hartseer?”

      Die trane begin weer loop. “Ja.”

      “Ai, my kind, ek is jammer oor jou vriend. Mamma moet nou gaan, maar ek sien julle later, oukei?”

      “Oukei.” Katrien druk die foon dood en stap kamer toe. Maak die deur agter haar toe.

      Die deur vlieg dadelik oop.

      “Los my uit.”

      Heleen staan vas. “Hoe was die begrafnis?”

      “Hartseer. Loop nou.”

      “Hoekom is jy so touchy?”

      “Ek’s nie touchy nie.”

      “Jy is touchy.”

      Sy vat ’n kussing en slinger dit na haar suster. “Los my uit!”

      Heleen klap die deur net betyds toe.

      Sy gaan tel die kussing op. Hoekom kan niemand haar net ’n bietjie space gee om hartseer te wees nie?

      Sy trek haar sweetpakbroek en ’n T-hemp aan en val met haar foon op die bed neer. Al die whatsapp statuses is depressing. Daniëlle is stil. Sy’s seker te besig om in Sean se oë te staar.

      Katrien laat val die foon langs haar en staar na die dak. Sy is besig om Daniëlle te verloor.

      Ná ’n lang ruk tel sy dit weer op en maak Instagram oop. Sy gaan direk na Kevin se profiel toe en bekyk die foto. Hy is selfs mooier as Sean.

      Sy druk die follow-knoppie.

      Hi, wie is jy? DM sy hom terwyl haar hart vinniger klop.

      Sy wag.

      ’n Halfuur later het hy nog steeds nie gereageer nie.