had dan iemand ooit had gedacht dat ze had … macht, zelfs als ze zich er niet van bewust was. Hij kon elke herinnering zien en voelen terwijl ze van haar geest naar Hyakuhei ging, alsof ze recht in zijn hart schoot, waar hij ze nooit zou loslaten.
Jaren van liefde, hartzeer en opoffering … alles in een oogwenk gegeven.
Boze tranen stroomden over Kyoko's wangen terwijl ze elke herinnering aan liefde en vriendschap, pijn en geheime gevoelens die ze had voor iedereen die met haar vocht, in Hyakuhei's geest stak. Het was het enige wapen dat ze nog had.
Onmiddellijk werd Hyakuhei's kwaad gedestabiliseerd. Iedereen voelde de machtsverschuiving toen het kristal begon te knipperen van donker licht naar een verblindend wit licht, en de schaduwverschijningen die Toya en Kyou vasthielden, vervielen in het niets.
Kyoko keek toe terwijl de engel van de duisternis in de war raakte, zijn bleke, perfecte gezicht vertrok van pijn.
Net toen ze voelde dat ze wegglipte, stak Kyoko haar beide kleine handen uit en greep het kristal en trok het uit zijn vlees. Ze wist wat er moest gebeuren, omdat ze al voelde dat haar geest de strijd verloor met herinneringen die ze niet wilde vergeten. Kristalachtige tranen liepen over haar toch al vochtige wangen.
Ze had haar herinneringen weggegeven om ze allemaal te redden. Snel, voordat ze de gedachte verloor, hield ze het beschermhartkristal tegen haar eigen borst ... parallel aan haar hart.
Ze draaide zich om en zag dat Toya en Kyou allebei recht op haar afsprongen, fluisterde ze: “Vergeet me niet ... alsjeblieft ... vindt me.”
Het laatste waar Kyoko een glimp van opving toen haar zicht begon te tunnelen, was dat ze allebei haar naam schreeuwden en naar haar reikten. De ene met vloeibare gouden ogen en de andere met gesmolten zilveren ogen … toen werd haar wereld zwart.
Kyou voelde Kyoko vervagen en hij dacht dat ze stervende was. Hij sprong in harmonie met Toya en probeerde wanhopig haar te bereiken toen alles veranderde, alsof een druppel water het oppervlak van zijn gezicht had geraakt. Golven rolden uit Kyoko naar buiten en ze verdween in de lucht. Toen schreeuwde Hyakuhei van woede toen hij ook verdween.
Kyou's gedachten gingen razendsnel toen de schreeuw van zijn broer die hem had vergezeld tot een abrupt einde kwam, alsof het geluid met een oogwenk was onderbroken, en hij wist dat Toya ook was verdwenen. Kyou landde gracieus op de lege plek die nog maar een seconde geleden zijn beoogde doel had vastgehouden. Zijn boze blik flitste ontkennend om hem heen. Iedereen was verdwenen.
Hij voelde de adrenaline door zijn aderen stromen en zich vermengen met zijn hooggeboren beschermerbloed. Hij had het allemaal gezien en gevoeld. Hij bezat nu al haar herinneringen. Kyoko had alles in het werk gesteld om hen te redden, en op het laatste moment had hij haar wens gehoord. Ze wist waarschijnlijk niet eens wat ze had gedaan ... maar ze had ze allemaal meegenomen en hem achtergelaten.
De betovering die hij om zich heen had geworpen om te voorkomen dat het heilige kristal tegen hem zou worden gebruikt, had hem ervan weerhouden te volgen waar de anderen ook waren gebleven. Met slechts een paar gefluisterde woorden had ze alles van hem afgepakt.
Zijn lichaam stond lang en trots. Zijn knielange zilveren haar fladderde om hem heen en de witte zijde van zijn overhemd trilde in de wind alsof hij in het oog stond van een onzichtbare storm die overeenkwam met de storm die in zijn gekwelde hart woedde.
Zijn verschijning was die van een engel ... vorstelijk, krachtig en volmaakt, terwijl hij naar het verlaten slagveld keek. Totdat hij een hand tegen zijn wang ophief en de eenzame karmozijnrode traan opving die zelfs hij niet kon stoppen.
Kyou's visioen zwom toen gouden veren langs hem dwarrelden uit vleugels die waren ontsproten, hem omringden in een enorme gouden gloed en voor het eerst in zijn tijdloze leven zijn ware identiteit onthulde.
De enige wond die overbleef van de strijd was de slag die over zijn hart verscheen … een hart waarvan niemand dacht dat hij het bezat. Zijn blik zwaaide naar het beeld van het meisje dat op slechts een paar meter afstand stond en hij fluisterde: “Kyoko, ik heb je niet in de steek gelaten. De afstand van meer dan duizend jaar is niet genoeg om te voorkomen dat ik je terugvind… “
Hoofdstuk 2 “De Keerzijde”
Aan de andere kant van Het Hart van de Tijd, twee jaar later … en meer dan duizend jaar in de toekomst.
De brief was gericht aan het Hogo-heiligdom. Opa Hogo keek naar de elegante envelop die de boodschapper hem zojuist had overhandigd toen hij hem meenam naar de tafel waar hij thee had gedronken. Voordat er op de deur werd geklopt, genoot hij van de rust en stilte van het doorgaans overactieve huis.
Alle anderen waren 's avonds uitgegaan. Tama was met vrienden in de speelkamer in de stad en Kyoko was naar de bibliotheek gegaan om te studeren, terwijl mevrouw Hogo was vertrokken om boodschappen te doen.
Opa pakte een klein mes van de tafel en liet het scherpe mes voorzichtig door de met goudomrande envelop glijden. Hij stak zijn hand naar binnen, haalde een notariële brief op stevig goudomrand papier tevoorschijn en begon erin te lezen. Hoe meer hij las, hoe groter zijn ogen werden. Het was een studiebeurs, een volledige studiebeurs voor een erg dure school aan de rand van de andere kant van de stad.
“K.L. University.” Zijn oude stem klonk voor het eerst sinds jaren verbaasd. Zoals er stond, zou alles volledig worden betaald, zelfs de kosten van de slaapzaal waarin ze zou verblijven, en het was ondertekend door de oprichter van de school met zijn initialen K.L.
Opa's oude gezicht trok op in de helderste glimlach die hij in lange tijd gehad heeft. Kyoko zou buitengewoon gelukkig zijn. Hij wist dat ze zich zorgen maakte dat het missen van zoveel school haar zou beletten op een academie te worden toegelaten, en nu zou ze naar een academie gaan die elke andere academie in de regio overtrof.
Hij fronste peinzend ... het was de moeilijkste school om binnen te komen, want hij kende niemand die ooit was geslaagd bij het solliciteren. Het gerucht ging ook dat er maar heel weinig studenten waren vanwege de extreem hoge eisen om je alleen al in te schrijven. Hoe was ze toegelaten tot een plaats waar ze niet eens naar had gesolliciteerd?
Zijn gedachten dwaalden af naar de afgelopen twee jaar. Het had een tijdje geduurd voordat Kyoko weer in het gareel kwam nadat ze zo gedesoriënteerd was teruggekomen uit het heiligdom. Ze waren allemaal in de war toen ze plotseling was teruggekeerd, omdat ze zich helemaal niet veel herinnerde van de tijd dat ze weg was.
De familie Hogo wist waar ze heen was gegaan omdat ze vaak heen en weer was geglipt door het tijdportaal ... Kyoko was de enige die plotseling geheugenverlies had.
Ze had zich Toya niet eens herinnerd. Maar voor opa was dat in orde, want het was het beste als ze die tijd kruisende bewaker toch vergat. Het was het beste dat ze de andere kant en het gevaar dat dat met zich meebracht, vergat.
Zijn ogen werden even bedroefd. Ja, de familie had bijna alles geweten wat er was gebeurd, omdat Kyoko heen en weer zou gaan tussen werelden en aan deze kant zou ze hen vertellen over de laatste gebeurtenissen. Hij kon ook zien dat ze veel had verborgen van wat ze niet wilde dat ze wisten. Dingen die ze nu nooit zouden weten, omdat ze die geheimen was vergeten.
Zelfs nadat haar jongere broer Tama haar veel had verteld van wat hij wist; ze had haar hoofd geschud en sloeg haar ogen neer. Ze herinnerde zich alleen dat ze alleen was in de andere wereld. Een wereld vol monsters.
Opa kneep zijn lippen dun terwijl hij peinsde. Hij wist dat alles in orde was, want Kyoko zei dat ze zich iets herinnerde van de Guardian Heart Crystal die in haar terugkwam en dat het voorbij was. Na een paar weken had ze zich weer op haar schoolwerk gestort en haalde ze uitstekende cijfers, en nu had dat allemaal zijn vruchten afgeworpen. Opa hoorde de voordeur opengaan en zijn grijns werd groter.
Terwijl hij de brief kuste alsof het een heilige geluksbrenger was, zag hij zijn kleindochter de keuken binnenlopen … Kyoko zou dit geweldig vinden.
*****
Drie weken later…
Gouden ogen keken toe hoe het meisje uit het verleden de academie naderde. Hij had haar gevonden en op de één