Петэрс i хацеў запалiць святло.
– Не трэба, – перахапiў руку Зондакса Бусел, – «узломшчыкi» павiнны бачыць i ў прыцемках.
Яны адразу пратэпалi ў пакой, агледзелiся. Пiсьмовы стол, што стаяў ля акна, быў завалены паперамi, усе шуфляды, акрамя адной, выцягнуты i валялiся на падлозе. Трохдзверная шафа – расчыненая, кашулi, пiнжакi i iншыя рэчы ляжалi побач, на канапе, якая адным бокам была высунута як не на сярэдзiну пакоя.
– Ну i ну! – прысвiснуў Зондакс. – Садом i гамора.
– Парадку ў мяне нiколi не было, – пачухаў патылiцу Бусел, – але ж нашыя калегi перастаралiся, – ён машынальна пачаў складваць паперы на стале.
– Вэрхал маглi ўчынiць i iншыя, i лепш нiчога не чапаць, няхай застаецца як ёсць, – разважлiва зазначыў Зондакс.
– Калi злачынцы, то нешта ж яны шукалi? – разглядаючы тэлефон, разважаў Бусел. – Толькi службовых папер у кватэры я не трымаў, дзённiкаў не вёў…
– Ты ж iм пра гэта не дакладваў, – усмiхнуўся Зондакс i падаў Буслу гумавыя пальчаткi: – Нам лепш перастрахавацца.
– У сваёй кватэры?.. – адмахнуўся Бусел, які ўжо развiнцiў тэлефон i цяпер засяроджана корпаўся адвёрткай усярэдзiне. – Апарат чысты, анiякiх «жучкоў» няма, – расчаравана ўздыхнуў капiтан i паглядзеў на Зондакса.
– Значыць, iнфармацыя пайшла ад твайго «добраахвотнiка», – Петэрс адхiнуў фiранку, агледзеў вулiцу, двор.
– У мяне прадчуванне, што злачынцы «добраахвотнiка» не маглi вылiчыць, пакуль ён не выйшаў на сувязь са мной, – заклапочана прагаварыў Бусел.
– Тады твае меркаваннi правiльныя: цябе здаў хтосьцi са сваiх. А ў такiм выпадку «жучкоў» мы не знойдзем, навошта пакiдаць лiшнiя доказы?
– Трэба агледзець тэлефонны блок-размеркавальнiк, – настойлiва вёў сваё Бусел; ён прынёс з кухнi табурэтку i шэптам павучаў Зондакса: – Ты спусцiшся нiжэй па лесвiцы i, калi што якое, дасi знак.
– Кашляну два разы, – па-змоўнiцку, таксама шэптам пагадзiўся Петэрс.
Першы выйшаў з кватэры Зондакс, адразу агледзеўся, прыслухаўся. Было цiха, толькi паверхам нiжэй з нейкай кватэры даносiлася музыка, чулiся галасы, смех. Бусел прыставiў табурэтку да сцяны, стаў на яе, адчынiў металiчную скрынку, адкуль цягнулiся правады да кватэр. Ён даўгавата нешта ў ёй разглядаў, торкаў адвёрткай i, як знаўца, хмыкаў.
– Ну што? – не вытрымаў Зондакс.
– Падымi мяне крышачку вышэй, – папрасiў Бусел. – Не дацягваюся, дый святла не хапае.
Петэрс спешна падняўся на лесвiчную пляцоўку, абхапiў сябра за ногi, прыўзняў.
– Цяпер нясi да дзвярэй, што супраць маёй кватэры, – загадаў Бусел i яшчэ праз хвiлiну паляпаў Зондакса па плячы, павесялела выдыхнуў: – Майна, поўны парадак.
Яны зноў схавалiся ў кватэры, паспешлiва апранулiся. Бусел, задаволена пасмiхаючыся, пацёр далонi.
– Я быў правы, тэлефон праслухоўвалi, толькi не з дапамогай «жучкоў». Але пра ўсё раскажу ў машыне, хопiць тут церцiся, трэба падумаць, як лепей звязацца з Астроўскiм, трэба рабiць паўторны агляд кватэры.
6
Ядвiгу Станiславаўну Купрэйчык негаваркiя,