Алтынчы класста бүген генә яздырган диктант. Чирек йомгагына бу диктантта алган билгеләр нигез буласы иде. Ә дуга боҗрасы һаман чек-чек бәрә, тоңкъ-тоңкъ итеп ат эче селкенә, димәк, һаман юырта. Бераздан кыз тын алды, тирән итеп бер сулады да кычкырды:
– Туктат атыңны! Туктат! Син нинди жулик?! Туктат диләр сиңа!
Әмма егет туктатырга җыенмый иде. Ул арада ат үзе акрынайды, як-якта ике кара стена барлыкка килде. Урман юлына кергәннәр икән.
– Тук-та-а-а-т!
Кыз кычкырып елый башлады. Урман кайтаваз белән җавап бирде:
– А-а-а-т!
Егет туктатты. Кызның өстеннән кулын алды. Инде торырга, йөгерергә мөмкин иде. Өчиле урманы авылдан нәкъ ике чакрымда. Ләкин аякларының хәле юк иде. Ул арада егет телгә килде:
– Мин, – диде, – Тавис. Гәр Хутордан. Абдул абзыйны беләсеңме? Мин күршеләре. Беркөнне сездә булдым ич мин! Инде белдеңме? Белдең ич инде!
– Жулик син, белдеңме шуны? Надан тәре! Сволочь син! Адәм актыгы син! Мин – югары белемле укытучыга, комсомолкага, син наданның ничек кыюлыгы җитте? Бор атыңны хәзер! Бор, дим, бо-о-о-о-р!
Кайтаваз яңгырады:
– О-о-о-р!
Егетнең надан булып күренәсе килмәде. Тәмәкесен кабызды да сөйләп китте:
– Ни бит, Люция, халык бар бит. Хәзер инде сине кайтарып куйсаң да, үзең кайтсаң да – даның чыкты. Кияүгә барып кайткан, дигән данны күтәрәсең киләмени синең? Аннан соң атны ул якка боручы да түгел инде без. Без атны бер генә якка таба куабыз. Барыбер даның чыкты инде синең…
Төн караңгы, урман эче куркыныч, егет таза куллы, Люция ябык кына, кош сөякле генә җыйнак бер кыз иде. Нишләргә? Нишләргә? Кыз ялына башлады:
– Тавис! Зинһар, дим, зинһар!
Нәрсә сорый иде ул егеттән, моны үзе дә белмәде.
– Зинһа-а-а-р! – Кыз котырынып елый иде.
Урман җавап бирде:
– А-а-а-р…
Тагын боҗра тавышы, тагын тоңкылдап ат эче селкенүе, тагын укшыткыч чана шыгырдавы.
Ике каенана янына шулай килен төште. Алар кайтканда, ишекнең кадагы алынган иде. Өлкәннәр моңа шатланмадылар. Ут яктысында күрделәр: бу – тирә-юньгә матурлыгы белән дан тоткан Өчиле Люция, Чулак Абдулларга нәсел тиешле кыз иде. Болар, әлбәттә, пар килмәгәннәр, монда нәрсә дә булса булган, бу – ризалык белән эшләнмәгән, шуңа күрә әнә кызның күзләре шешенеп беткән иде. Кыз берни әйтмәде, чәйгә утырмады, аны йокларга каенсеңелләре янына салдылар. Йортта ул көнне каенсеңелләрдән башка берәү дә йокламады. Люция, бичара, төне буе үксеп яшь түкте…
Кемдер урта бүлмәгә утырып, заочно гына никах укыды. Ахрысы, Шәмсениса түти кемгәдер кунакка килгән очраклы бер хатынны өстерәп алып кайткан иде. Теге хатын гарәпчә-татарчаны бергә кушып урды гына. Моңа, әлбәттә, беренче чиратта Шәмсениса түтинең эче пошты. Халтураны яратмый иде. Тумыштан. Ә «узгынчы абыстай» ура бирде. Әти-әнисеннән намаз, дога рәтен ишетеп үскән Кәшфи дә сизде: бу – чи калдырып сөрүче иде.
– Әлхәмделиллаһи колһуаллаһы самадэл-лэм яли-де я эр-хәмэр рахимин. Әшһәде әллә иләһә илләллаһе…
Моның