икән яше, түгелсен».
Сөйгәнне кол итү, колны сөю
Сөюмени! Хаклы түгелсең…
Теләгем бер: елмаюым аша
Бөтен җаным сиңа күренсен!
Мин беркатлы дәрвиш бәндә инде…
Ә син,
Син шул андый түгелсең.
Ник елый икән акчарлак?
Кемдер юк, нәрсәдер җитми,
Җанымда борчу гына…
Ник елый икән акчарлак
Ялгызы, моңсу гына?
Еракта Кырым таулары,
Тауларда күксел томан.
Алар да моңсу – кайгымны
Уртаклашалар сыман.
Дельфиннар уйный, бу мине
Юатып уйнавымы?
Алыгыз диңгез төбенә
Сагышлы уйларымны!
Тар кебек мина киң диңгез,
Аз кебек миңа һава;
Кайда син күңелгә сәйран?
Кайда хисләргә дәва?
Нигә соң әле бу миңа
Кинәт сарылды сагыш:
Кирәк җырла, кирәк ела,
Кирәк авыруга сабыш…
Әй, диңгез, шаула, дулкынлан,
Талпынып уйначы бер!
Әйдә, синең дәһшәтеңнән
Рухланыйм туйганчы бер!
Көчле дә син!
Ф-га
Көннең көлеп туар иртәләре,
Айның аерылалмас кичәләре,
Даланың давылы,
Атның асавы,
Бәйгенең бүләге,
Ярның ялкынлысы
Инде миңа түгел…
Ләкин
Өмет өзәме соң күңел!
Ап-ак тешләрең,
Якут иреннәрең,
Ачык күз карашың
(Бер – олы син бу чагыңда,
Бер – сабый баласың),
Сулыш алышың,
Саф, яшь тавышың,
Назлы атлауларың…
Бер чынлап,
Бер шаярып
Мине мактауларың…
Көнемне көләч итәр төсле,
Аемны сердәш итәр төсле,
Атның асавына атландырыр,
Даланың давылына ташландырыр,
Бәйгенең бүләген алдырыр,
Сөю ялкынында яндырыр,
Мәңгегә тынгысыз калдырыр төсле.
Йа, көчле дә син, сылу, көчле!
Сөйдең-көйдердең
Башларымның акылын җуеп әйләнгән чагы,
Яшәреп, җаным егеткә әйләнгән чагы.
Тел сөяксез – сөйләсеннәр, ни сан аларга!
Бүген минем кәлисәмдә бәйрәмнәр чаңы!
Сөйдең-көйдердең йөрәкне, ут икән җаның,
Мәңге айнымастай итеп исерттең, ярым.
Иярсез, йөгәнсез килеш бәхетле таңда
Далаларга алып очтың, чая толпарым.
Кайда тынгы, кайда ирек?! – Күр, мин богаулы…
Әгәр дә син әмер итсәң, аударам тауны!
Тәңресеннән вәхи алган пәйгамбәр сыман,
Кояш иңде күкрәгемә, йолдызлар яуды!..
Дүрт киңәш
Әгәр берәү берни белмәсә,
Һәм белмәсә үзенең белмәвен,
Бәхәсләшмә андый бәндә белән,
Әрәм булыр вакытың, сөйләвең…
Әгәр берәү берни белмәсә,
Ләкин белсә үзенең белмәвен, –
Агу