align="center">
Поезд бара
Поезд бара,
поезд бара.
Кара диңгез
кала, кала…
Омтылгандай
хушлашырга,
дулкыннары
ярга кага.
Поезд бара,
таулар яра.
Кыя ташлар
кыелып кала.
Алда дала,
янда дала.
Көнбагышлар
көнгә бага.
Күмер таулар
кинәт калка.
Тау-тау байлык
илдә арта.
Поезд илтә
кемне кая –
кемдер бара,
кемдер кайта.
Көн дә, төн дә
тормыш бара,
әй, юлаучы,
йоклап калма!
Юллар чаба,
сулар ага,
якыная
ерак ара.
Ике якта –
миләш, балан.
Хушыгыз, хуш,
пальма, банан!
Башка диңгез
дулкынлана:
бодайлар
баш иеп кала.
Манаралар
ераклардан
үрелеп карап
каршы ала.
Тәгәрмәчләр
җырлап бара:
бәхетне кем
кайдан таба.
Кыш үтмәгән әле
Кыш үтмәгән әле,
йомшак җилләр
яз хисләрен инде уята.
Алтын көзге белән ирештерә,
кояш көлеп карап куя да.
Тау түбәсе нейлон тунын салган,
бер елмаеп кояш назлауга.
Кырлар исә
яшел уҗымнарын
ябып саклый –
әле яз алда.
Елга ага
Ярларына тулып, елга ага,
яулыгымны салдым юарга.
Яшь киленнәр төшә кер чайкарга,
таң атканда, кызлар су ала.
Саф гәрәбә кебек су ага.
Каплар булса юлын карлы бозлар,
ярсына да елга, болгана.
Кар сулары белән җыен чүп-чар
агып төшә язын елгага.
Җир яшәрә – елга болгана.
Тормыш!
Син дә Идел-елга кебек,
ярлар тулса, ярып яңасын,
бозлар туңса, ватып,
кайнап, ярсып
агасың да һаман агасың,
агым көчен кайдан аласың?
Бу дөньяның әле азмы кере?
Җыйсаң, булыр иде сазлавык.
Саф гәрәбә кебек чишмәләре
ургып чыга, тау-таш актарып.
Елга ага һаман сафланып.
Суга төшсәм, чылтырап аккан чишмә
сорый иде: «Сеңлем, ни йомыш?»
Шул чишмәнең саф тамчысы булып,
агымыңа чыгыйм, әй, тормыш!
Күзләреңдә
Син әйтмәдең, ә мин сизми йөрдем,
яшердеңме,
йә син түземме? –
Тутырып карау белән,
күзләреңнең
иң түрендә күрдем… үземне.
Күзләреңдә синең диңгез төсе,
диңгез холкы –
ярсый, карая,
Ә кайчакта, ярларыннан ташып,
дулкын бәреп керә арага.
Башым куеп дулкын уңаена
агыйммы соң, каршы йөзимме?
Ә