Mastinoya tutub əmr elədi:
– Buralardan göz-qulaq ol!
Sonra karetinə minib xiyarları qamçılayaraq gözdən itdi.
Həmin gün hava çox isti və günəşli idi. Kavaler Pomidor gedəndən sonra boynu zəncirli Mastino bir müddət evin qabağında o tərəf-bu tərəfə gəzindi. Bərk susamışdı. İstidən dilini bir qarış çölə çıxarıb ləhləyirdi. Boynunda zəncir olduğundan gedib su içə bilmirdi. Birdən pinəçi dükanının qapısı ağzında dayanmış Çipollinonu gördü.
– Ey oğlan! – Mastino onu çağırdı. – Qaç mənə sərin su gətir.
– Böyük məmnuniyyətlə sənə su gətirərdim, – Çipollino dedi, – ancaq ustam mənə vacib iş tapşırıb, əlimdəki çəkməni yamamalıyam. Təəssüf ki, bu işi bitirmədən heç yerə gedə bilmərəm.
Çipollino bunu deyib dükana girdi.
– Tənbəlin biri tənbəl! – Mastino fınxırdı.
Bir qədər sonra Çipollino yenə dükanın qapısında göründü. Mastino bu dəfə də ondan su istədi. Çipollino yenə əlindəki işi bəhanə gətirib su dalınca getmədi.
Əslində, onun susuzluqdan dili bir qarış çölə çıxmış zavallı itə yazığı gəlirdi, lakin senyor Pomidora dərs vermək üçün plan cızmışdı. Bu plana görə hələ bir qədər də gözləmək lazım idi.
Nəhayət, gündüz saat 3-də Çipollino artıq Mastinonun susuzluqdan yandığını görüb bir şüşəyə su doldurdu. İçinə də pinəçinin arvadının axşamlar içdiyi yuxu dərmanından töküb itin yanına gəldi. Şüşəni başına çəkib özünü elə göstərdi ki, guya sudan içir.
– Xahiş eləyirəm, mənə də bir qurtum ver, – Mastino yalvarmağa başladı, – bircə qurtum…
– Bir qurtum niyə?! Al, istədiyin qədər iç, – Çipollino bunu deyib şüşəni itə uzatdı. Mastino şüşəni alıb acgözlüklə suyu başına çəkdi. Şüşədəki bütün suyu içib qurtaran kimi onu yuxu tutdu.
Çipollino itin boynundakı zənciri çıxarandan sonra onu belinə şəllədi və Albalı qrafinyalarla kavaler Pomidorun yaşadığı qəsrə tərəf üz tutdu. Geri boylanıb baxanda gördü ki, Kudu lələ artıq öz evinin içindədir. Onun kürən saqqalı pəncərədən çölə çıxmışdı.
Çipollino yolda öz-özünə mızıldanırdı:
– Yazıq it! Məni bağışla, lakin bunu etməyə məcbur idim.
Qəsrin qapıları açıq idi. Çipollino iti yaşıl otların üstünə qoyub başını sığalladı və dedi:
– Məndən senyor Pomidora və qrafinyalara salam de.
Qaragilə qapıya oğrular üçün zınqırov asır
Kəndə qayıdan Çipollino gördü ki, Kudunun evinin ətrafına çoxlu adam toplaşıb. Adamlar nə barədəsə qızğın mübahisə edirdilər, ağız deyəni qulaq eşitmirdi. Belə görünürdü ki, məsələ xeyli ciddidir.
– Görək indi kavaler Pomidor kimi günahkar biləcək, – professor Armud qəmgin və qayğılı halda dilləndi.
– Məncə, bu işin axırı yaxşı qurtarmayacaq, – Kəvər dedi. – Buranın ağası onlardır, istədiklərini eləyəcəklər.
Hətta hər zaman soyuqqanlığını qoruyan pinəçi Üzüm də həyəcanlanmışdı. O, əlləri ilə başını tutub dedi:
– Kavaler Pomidor artıq iki dəfə axmaq vəziyyətə düşüb. Aydın məsələdir ki, bunun əvəzini çıxacaq.
Təkcə Kudu lələ narahat deyildi. Onun cibi həmişəki kimi şüşə konfetlərlə dolu idi. Yenidən evinə qovuşduğuna görə çox sevinirdi, odur ki hər kəsi konfetə qonaq elədi. Çipollino bir şüşə konfet götürüb ağzına atdı və fikirli halda dedi:
– Mən də bu fikirdəyəm ki, Pomidor asanlıqla təslim olmayacaq…
– Deməli, onda… – Kudu lələ doluxsundu. İndi onun üzündə bayaqkı xoşbəxtlikdən əsər-əlamət qalmamışdı.
– Onda bizim bircə çarəmiz qalır: evi gizlətmək. Əgər ev böyük olsaydı, bu, ağlabatan görünməzdi, – Çipollino dedi. – Lakin xoşbəxtlikdən Kudu lələnin daxması o qədər kiçikdir ki, onu hətta arabaya qoyub daşımaq da olar.
Köhnə əşyaları alıb-satmaqla məşğul olan Lobyanın oğlu Lobyacıq cəld evə qaçdı və çox keçmədən yük arabası ilə qayıdıb gəldi.
– Siz evimi bu arabaya yükləmək istəyirsiniz? – Kudu lələ təşvişlə soruşdu. O, evin uçulub-söküləcəyindən qorxurdu.
Bunu başa düşən Çipollino gülümsünüb dedi:
– Narahat olma, evciyəzinə heç nə olmayacaq.
– Bəs onu hara aparacağıq?
– Əvvəl bizim zirzəmiyə qoyaq, sonrasına baxarıq, – pinəçi Üzüm dedi.
– Birdən senyor Pomidor daxmanın yerini öyrənsə, onda necə? – Kudu lələ təlaşla soruşdu.
Bu zaman hamı dönüb təsadüfən oradan keçən vəkil Noxuda tərəf boylandı. Noxud qızardı və and içməyə başladı ki, bu sirri heç kimə açmayacaq:
– Mən xəbərçi deyiləm, vicdanlı vəkiləm!
– Axı rütubətli zirzəmidə evin kərpicləri nəm çəkər, – Kudu lələ sakitləşmək bilmirdi. – Bəlkə, onu meşədə gizlədək?
– Bəs meşədə evə kim göz-qulaq olacaq? – Çipollino soruşdu.
– Mənim tanışım Qaragilə meşədə yaşayır, evciyi ona etibar etmək olar, – professor Armud sözə qarışdı.
Beləliklə, evciyi arabaya yükləyib meşəyə aparmaq qərarına gəldilər. Kudu lələ öz evciyi ilə vidalaşıb nəvəsi Kuducuğun yanına yollandı.
Çipollino, Lobyacıq və Armud evciyi meşəyə apardılar. Onlar evciyi daşıyarkən qətiyyən yorulmadılar. Axı Kudu lələnin daxması quş qəfəsi kimi yüngül idi.
Qaragilə şabalıd qabığının içində yaşayırdı. Evi darısqal olsa da, burada yaşamaqdan məmnun idi. İçəridə elə də çox əşya yoxdu: onun bütün sərvəti birtaylı qayçıdan, paslanmış ülgücdən, iynə-sapdan və pendir qırıntısından ibarət idi.
Professor Armud tanışına təklif etdi ki, gətirdikləri daxmaya köçsün və bundan sonra orada yaşasın. Qaragilə bu təklifdən bərk həyəcanlandı. Çünki hamının kiçik hesab elədiyi daxma onun gözünə həddən ziyadə böyük, lap saray kimi görünmüşdü. Ona görə də əvvəl etiraz elədi:
– Belə böyük evdə yaşamaq? Mümkün deyil! Bu boyda sarayda təkbaşına nə edəcəyəm? Mənə şabalıd qabığında yaşamaq daha xoşdur.
Lakin o, evin Kudu lələyə məxsus olduğunu eşidən kimi razılaşdı:
– Mənim Kudu lələyə həmişə yazığım gəlib. Hətta bir dəfə onu ölümdən, daha doğrusu, tırtıldan qurtarmışam. Tırtıl Kudunun yaxalığına yapışmışdı, mən onu xəbərdar eləməsəydim, kim bilir, bu nə ilə nəticələnəcəkdi…
Evciyi