Beş həftə hava şarında. Жюль Верн

lazım gələcək? – Kennedi maraqlandı.

      – Yox. Afrika dağları, görünür, Avropa və Asiya dağlarından alçaqdır.

      Altı min fut hündürlükdə hava hiss ediləcək dərəcədə seyrəldi. Səslər bir xeyli boğuq çıxırdı. Yerdəki cisimlərin cizgiləri aydın görünmürdü. Adamları, heyvanları isə, ümumiyyətlə, görmək olmurdu. Yollar sapa, göllər hovuza oxşayırdı.

      “Viktoriya” meşələrin üstündən keçib Rubexonun əks yamacında enməyə başladı. Aşağıda gündən yanmış sarımtıl düzənlik uzanıb gedirdi.

      Doktor şarı endirdi. Co lövbərləri atdı və onlardan biri yekə bir sikomorun budağına ilişdi.

      Co cəld aşağı sürüşüb lövbəri bərk-bərk bağladı.

      – İndi isə, əzizim Dik, tüfənglərini çıxar, – Fergüson dedi, – Co ilə gedib nahara dadlı antilop əti gətirin.

      – Ova! – Kennedi vəcdlə qışqırdı.

      – Ehtiyatlı olun, öz postumdan ətrafda baş verənlərə göz qoyacağam. Bir şey olsa, karabindən atəş açacağam. Bu toplaşmaq üçün işarə olacaq.

      9

      Diklə Co yarım saat piyada gedəndən sonra kitrə meşəsinə girdilər. Tüfəngləri əllərində hazır tutmuşdular.

      Qurumuş çaydan qalan gölməçələrdə onlarla antilop su içirdi. Bu qəşəng heyvanlar təhlükə hiss etdiklərindən narahat idilər. Tez-tez başlarını qaldırıb döyükürdülər.

      Co tərpənmədi, Kennedi isə iri ağacların arxasından keçərək antiloplara bir güllə məsafəsi yaxınlaşıb tətiyi çəkdi. Sürü bir anda yoxa çıxdı, ancaq antilopun biri yerdə qaldı. Kennedi öz qənimətinə doğru atıldı.

      – Bilirsən, Co, – ovçu dedi, – bu, nadir cins antiloplardandır. Onun dərisini soyub saxlamaq fikrindəyəm.

      – Doktor Fergüson əlavə yük götürməyə heç vaxt razılaşmaz.

      – Haqlısan, Co, ancaq bu cür gözəl heyvanı atıb getməyə adamın heyfi gəlir.

      – Niyə atırıq ki? Yemək üçün ən yaxşı tikələrini kəsib götürəcəyik.

      – Onda, dostum, sən bununla məşğul ol, mən də ocaq qalayım.

      Bir neçə dəqiqə sonra artıq ocaq yanırdı. Can ətinin qoxusu ətrafa yayılanda güllə səsi eşidildi.

      – Mənim karabinimdir, səsindən tanıyıram, – Kennedi dedi. – Yəqin, doktor üçün təhlükə var.

      Ovçular qənimətlərini də götürüb gəldikləri yolla qaça-qaça geri döndülər. Onlar meşənin kənarına çatanda “Viktoriya”nı öz yerində, doktoru isə səbətdə gördülər. Şarı bir sürü əntər meymunu əhatə eləmişdi. Bəziləri hətta sikomorun başına çıxıb budaqları yırğalayırdı.

      – Dostum, soyuqqanlı ol və dəqiq nişan al, – şotlandiyalı Coya dedi. – Bir neçəsini yerə sərməsək, təhlükənin qarşısı alınmayacaq.

      Onlar qaçaraq şara yaxınlaşanda səbətdən yenə güllə atıldı. Lövbərin kəndirindən sallanan iri əntər yerə aşdı. Tüfənglərdən açılan daha bir neçə atəşdən sonra əntərlərdən ölən öldü, qalanları isə qaçıb dağılışdılar.

      Kennedi ilə Dik ipək nərdivanla səbətə dırmaşdı, bir an sonra isə şar artıq torpaqdan ayrılmışdı. Axşama yaxın külək dayandı, hava sanki yuxuya getdi. Doktor əbəs yerə hava axını axtarırdı. Təbiətdə sakitliyin hökm sürdüyünə əmin olanda elə havadaca gecələmək qərarına gəldi.

      Fergüson səhər kompasa baxıb gördü ki, küləyin istiqaməti dəyişib. Külək “Viktoriya”nı son iki saatda təxminən bir mil şimal-qərbə aparmışdı. Günorta ikidə isə “Viktoriya” artıq sahildən üç yüz əlli mil uzaqda olan Kazeh[23] üzərində idi.

      – Zənzibardan səhər saat doqquzda havaya qalxmışıq, – doktor Fergüson öz qeydlərinə baxıb dedi, – iki gündə beş yüz coğrafi mil[24]