Əjdahanı necə öldürdülər. Коллектив авторов

mənə dedi: “O, mənim gördüyüm tək kişi idi, başqalarının mövcudlugundan hətta xəbərsiz idim”.

      “Onun valideynləri dünyasını dəyişir, qız isə onların işini davam etdirir.

      Bir gün o, ürəyini qoyub getdiyi kəndə qayıdarkən əczaxanadan çıxan Çoqueti qoluna gir-miş gənc bir qadınla görür. Bu, onun arvadı idi. Həmin gecə stul təmirçisi özünü çaya atır. Ordan keçən sərxoş biri bunu görür və onu sudan çıxa-raraq əczxanaya aparır. Gecə xalatında qaçaraq gəl-miş gənc Çoquet onu oyatmağa çalışır və kim ol-duğuna belə baxmadan acı bir səslə deyir: “Sən də-lisən! İnsanlar gərək bu cür axmaq hərəkətlər etmə-sinlər!”. Onun səsi qızı yenidən həyata qaytarır. O, onunla danışırdı! Uzun müddətdən sonra yenidən xoşbəxt idi! Qız təkid etməsinə baxmayaraq, Çoquet çəkdiyi əziyyət qarşılığında haqq almır.

      Qız bütün həyatını bu cür keçirir, daima onun haqqında düşünərək işləyir. Onun əczaxanasından dərmanlar almağa davam edir, bu qıza onunla da-nışmaq və onu daha yaxından görmək üçün bir şans verir. Həm də bu yolla, hələ də ona pul verə bilirdi”.

      Öncə də dediyim kimi o, bu yaz vəfat etdi. Öz kədərli hekayəsini bitirdikdən sonra qazandığı pulları sevdiyi adama aparmağım üçün mənə yalvardı. O, yalnız ona görə işləyirdi ki, ölümündən sonra sevdiyi insana onu xatırladacaq nəsə qoyub gedə bilsin. Keşişə onun dəfn xərclərini ödəmək üçün əlli frank verdim. Ertəsi gün isə Çouqetsləri görməyə getdim. Dolu və qırmızı, lovğa və özün-dənrazı bu adamlar üzbəüz oturmuş, səhər ye-məyini bitirmək üzrə idilər. Mənimlə salamlaş-dıqdan sonra qəhvə təklif etdilər və qəbul etdim. Onların yumşalacağından, hətta göz yaş-larına boğulacağından əmin bir şəkildə titrək səslə hekayəni onlara danışmağa başladım. Çouqet səfil, gəzərgi stul təmirçisi tərəfindən sevildiyini eşidən kimi elə hiddətlə bağırdı ki, sanki, şərəfi ləkələnmiş, nüfuzunu itirmiş, şəxsi nüfuzu bir həyatdan daha qiymətli və əziz imiş. Onun özündən çıxmış arvadı isə “Oğru! O, oğrudur!” deyə dayanmadan do-daqaltı təkrarlayırdı.

      Çouqet bu cür rəzilliyə qarşı deməyə söz tap-mayaraq ayağa qalxdı və iri addımlarla otaqda var- gəl etməyə başladı. “Bu cür dəhşətli bir şeyi necə başa düşməli, həkim? “ deyə dodaqaltı deyinirdi. “Əgər o sağkən bunları bilsəydim, onu həbsə at-dırardım. And içirəm ki, heç vaxt ordan qurtula bil-məzdi”.

      Mən məəttəl qalmışdım, nə deyəcəyimi bil-mirdim, lakin vəzifəmi yerin yetirmişdim. “O, mə-nə bir şey tapşırıb, – dedim. – 3500 frank məblə-ğində pulu sizə verməyimi istəyib. İndi dediklərim xoşagəlməz səslənə bilər bəlkə də, siz pulları yox-sullara verməyi üstün tutacaqsınız”.

      Təəccübdən nitqi qurumuş ər-arvad mənə bax-dılar. Bir neçə min frankı cibimdən çıxartdım, hər bir ölkədən olan əzilmiş pullar, qarışıq pennilər və qızıl qəpiklər də vardı. Daha sonra soruşdum: “Qə-rarınız nədir?”

      İlk olaraq madam Çoquet dilləndi: “Əgər bu, dünyasını dəyişmiş birinin arzusudursa, onu rədd etmək qeyri-mümkündür”.

      Əri də eyni, utanmış tərzdə:

      – Onunla uşaqlarımıza nəsə ala bilərik”.

      Quru-quru cavab verdim:

      – Necə istəyirsiniz.

      – Hər halda sizə belə etməyi tapşırıbsa, pulları bizə verin xərcləmək üçün yaxşı bir səbəb taparıq.