Aşeka. Babacan Pesenkurdu

Sən varkən

      Dincəlməkçün verdiyim

      Hər qısa və əfkarlı nəfəsdə belə

      Adını hecalara bölmədim…

      * * *

      Dörd boyoz¹, iki yumurta

      Eşq – bir buğdanın üyüdüləcəyini bilə-bilə

      Külkli gündə etdiyi rəqsin qədrini bilməsidir…

      Bazar ertəsi idi. Bazar gününü sevən hər bir insan kimi mənim də bazar ertəsindən zəhləm gedirdi.

      Əslində, kimi aldadıram ki, sevdiklərimdən uzaqlaşdıqdan sonra ən çox özümə nifrət edirdim.

      Oxuduğum şəxsi inkişaf kitabı bütün həyatımı dəyişdirdi. Kitabın oxucuya çatdırmaq istədiyi əsas fikir bu idi ki, insanları sevməsən, əziyyət də çəkməzsən. Yəni həyatında dəyərli şey nə qədər azdırsa, bir o qədər çox xoşbəxt olarsan.

      Çünki onda həyatında səni incidəcək şeylərin sayı az olur. Yetim və kimsəsiz olaraq ana nənəsinin böyütdüyü və həyatındakı yeganə qohumu olan (ən azından mən belə bilirəm) nənəsini infarkt nəticəsində itirən mən, bütün dostlarımdan uzaqlaşdım. Ən pisi də odur ki, heç kimə həyatıma daxil olmağa imkan vermədim. Quduz it kimi hamıya hürdüm, özümdən uzaqlaşdırdım. Əslində, mənim kimi Sosiologiya oxuyan birinin insanlardan uzaqlaşması hər kəsin ayrılıb, amma eşqdən dən vurması qədər anormal bir hal olmamalıdır.

      Gəmiyə gecikəcəyəm.

      * * *

      Bu gün bu iskələdə boyoz satan baba olaraq tanınmağımın iyirminci ili tamam oldu. Son doqquz ili sənsiz keçirtdim!..

      Qarşıyaka birinci liqaya yüksəldi, daha sonra aşağı liqaya düşdü.

      Övladlarımız məzun oldular. Qızımız ailə qurdu, oğlumuz da nişanlandı. Qızımızın Taylan adında oğlu, bizim ilk nəvəmiz doğuldu.

      Ey, Cavidanım, ey, həyat yoldaşım! Sən ölməsəydin, bu dünyada yaşamaq mənə bu qədər bayat gəlməzdi. Sən getdin, mənim də başım nəvə-nəticəyə qarışdı. İzmirlilər bu iyirmi ildə boyozla yumurta yeməkdən heç bezmədilər.

      Son doqquz ili də sənsiz keçirtdim!

      Bilirsən ki, bu işə iyirmi il əvvəl başımda daşıdığım sini ilə başlamışdım. O vaxt ibtidai sinfə gedən uşaqlar arasında indi vəkil, həkim, usta olanları var. Bəzən rastlaşanda əlimdən də öpürlər, amma qürbət eldən qayıdanda öldüyündən xəbərsiz olanlar səni soruşanda…

      Ax!.. Sənin yoxluğunu bildikləri an çox pis olurlar. Mən sənin haqqında “o” deyərək üçüncü şəxs kimi keçmiş zamanda danışanda… Şair Atilla İlhanın şeirindəki kimi…

      Sözün ardını gətirə bilməyəndə boğazım ayaqqabı bağı kimi düyünlənir. Əlim ayağıma dolanır, gözlərim dolur…

      Uşaqlar kədərlənirlər. Onsuz da, doqquz ildir həsrətindən bərbad haldayam. Onların kədəri işıq, yol, su pulu kimi geri qayıtmayan vergilər tək çökür üstümə. Sənsizliyin ağrısı düşündüyündən qat-qat əzablıdır…

      Artıq iyirmi ildir ki, boyoz satıram… Son doqquz ili sənsiz keçirtdim! …

      * * *

      Gəmiyə gecikirəm. Heç boyoz satan babadan da qəlyanaltılıq ala bilmədim. Ah, bu jetonu ata bilsəydim… Of! Gəmidən fit səsi eşidildi. İmtahana da gecikirəm…

      – Xanım, kənara çəkilin! Çox sağ olun, xanım. Tullananda müvazinətimi itirdim.

      Gözəl qız imiş. Baxan kimi tələbə olduğu bilinir. Barmağında üzük yoxdur. Hər halda, bu qədər gözəllik səhər günəşinin möcüzəsi deyil. Yüz faiz İzmirlidir.

      – Çay var… Çay!

      – Qardaş, iki çay ver. Birini xanıma.

      – Bir dənə də qənd götürə bilərəm? Məndə də boyoz var, istəyərsiniz?

      – Ooo, iki boyoz, bir yumurta. Heç tələbəyə də belə sual verərlər? Kobudluq kimi qəbul etməyin, ancaq etiraz etməyəcəyəm. Boyoz satan babanın boyozları olduğu bilinir.

      Necə də sevimli qızdır. Kitablarına baxanda ədəbiyyat fakültəsində oxuduğu bəlli olur. Külək saçlarını neçə də gözəl dağıdır.

      Görəsən, bu səhər onu görə biləyəcəm?

      – Boyozcu baba, bu gün dörd boyoz, iki yumurta verə bilərsən?

      – Xeyir ola, oğul, axşam yemək yeməmisən?