Sev. Tamerlan İsmayılzadə

dəli gözü ilə baxırdılar mənə. Yığdım veş-vüşümü, Azərbaycanda olan əsgər yoldaşımın yanına gəldim. Bir dəfə “Gəl bura, iş quraq” demişdi. Dedim, bəlkə, iş qurarıq. Yeni həyata başlayaram. O ölkədən uzaqlaşmaq istəyirdim. Gəldim bura ki, bəlkə

      hər şeyi unudaram. Burda məni həriflədilər. Başıma min oyun açdılar. Bura gələndə ora-dakı maşınımı satdım. Bir az da pul yığmış-dım, özümlə gətirdim. Əsgər yoldaşım alda-daraq hamısını əlimdən aldı. Başımın ətin yedi “gedək qumar oynayaq, çox qazanaq” deyə. Uydum şeytana. Əsgər yoldaşım digər-ləri ilə əlbir olub hər şeyimi əlimdən aldılar. Qaldım küçələrdə. Pul yox, ev yox, iş yox. İşin ən pis tərəfi bütün sənədlərimi də əlimdən al-mışdılar. Düşdüm küçələrə. Kimə ağız açdım, söydü, qovdu. Heç kim kömək etmədi. Gecə-ləri parkda yatdım. Zibil eşdim. Quru çörəyə möhtac qaldım. Gerisini bilirsən artıq. Burda-yam, – gözləri uzun-uzadı süfrəyə çökmüş halda susdu. Sonra birdən ağlayaraq davam elədi:

      – Ən piş şey bilirsən, nədi? Hər şey cə-hənnəm olsun, rədd olsun hər şey. Nə qızı-mın, nə də yoldaşımın məndə bir şəkli yox-dur. Artıq üzlərini unuduram yavaş-yavaş, səslərini isə çoxdan unutmuşam. Bunun necə bərbad şey olduğunu başa düşürsən? Hər şey – bütün xatirələr hamısı evdə yanaraq yox oldular. Sən soruşdun, Türkmənistanda kim-sən yoxdurmu? Var, iki məzar var – soyuq torpağın altında yatan, – deyib hönkür-hön-kür ağlamağa başladı.

      Sualı verdiyimə peşman olmuşdum. “Nə qələtdir elədim” deyib özümə hirslənirdim, bir tərəfdən də mənə bu olanları anlatdığı üçün çox sağ ol deyirdim ona içimdə. Əlimi çiyninə qoymuşdum. O, ağladıqca mən köv-rəlirdim. Ürəyim dözmürdü. Yaşadıqları, hə-qiqətən, dəhşət idi.

      Artıq getmək zamanı çatmışdı. Əsgərliyə gedirdim. Hər kəslə görüşüb sağollaşdıqdan sonra evdən ayrıldım. Əsgərlikdə olduğum zamanlarda da evdəkilər ilə hal-əhval tutan-da Muradı mütləq soruşurdum. Onun mənə anlatdıqlarını heç kimə demədim. Sirdaş ol-muşduq onunla, mənə sirrini açmışdı. Onu tanıyan yeganə insan idim. Əsgərliyi bitirib evə qayıtdım.

      Söhbət zamanı atamdan Muradı soruş-dum.

      – Murad ölüb, – dedi.

      Qulağıma inanmadım.

      – Necə? Nə vaxt? Niyə xəbərim yoxdur axı? – dedim.

      Atamsa bunun təzəlikcə baş verdiyini söylədi. Daha ətraflı anlatmasını istəmədim. Kəndə gedəcəkdim. Olanları babamdan eşit-səydim, daha yaxşı olardı.

      Kəndə çatdıqdan sonra babamdan olub-keçənləri soruşdum. Həyətdə qoyunun yunu-nu qırxırdı. Oturub daşın üstündə ona baxır-dım. Bir tərəfdən də danışacaqlarını dinləmək istəyirdim. Küskün, bir az əsəbi, bir az da heyfsilənərək sözə başladı:

      – Səhər ayıldıq, Murad yox idi yerində. Hər şeyi yığıb çıxıb getmişdi.