ische paradoxen
Verzameling wetenschappelijke artikelen
Andrey Tikhomirov
© Andrey Tikhomirov, 2022
ISBN 978-5-0059-3537-3
Created with Ridero smart publishing system
1. 2015 jaar van de geit
Dit jaar volgens de oosterse kalender wordt beschouwd als het jaar van de geit (geit) of schaap (Ram). De Chinese naam is “I-wei”, de koreaanse is” yl-mi”, de Japanse is” kinoto-hitsuji”, dit is het 32e nummer van het cyclische jaar, de cyclus van 1984—2043, het element is een boom, de planeet is Jupiter, de kleur is groen (blauw), het element, de planeet, de kleur, zoals in 2014. Deze gegevens zijn niet afkomstig uit astrologische tabellen (astrologie is een pseudowetenschap die wetenschappelijke gegevens uit de astronomie, fysiologie, politicologie, psychologie en andere wetenschappen gebruikt, kruiden ze met verwijzingen naar ruimte-objecten), maar uit de wetenschappelijke monografie “kalender douane en rituelen van de volkeren van Oost-Azië. Nieuwjaar”, gepubliceerd in de uitgeverij “Nauka” (Moskou, 1985)
Ondertussen zijn deze dieren (in veel volkeren gaan deze dieren, die relatief op elkaar lijken, samen in een soort gemeenschap) tot op de dag van vandaag heilig en totemisch. En in de oudheid werden zij vergoddelijkt. Bijvoorbeeld, Azaël (Azazel) onder de oude Joden is de geest van de woestijn in de vorm van een geit. Op het feest van Jom Kippoer droeg de priester de zonden van het hele volk over aan de geit en liet hem naar de woestijn gaan naar Azazel, vandaar de uitdrukking “zondebok”.
Het is kenmerkend dat in Arabische sprookjes en volkslegendes Satan-Shaitan is begiftigd met andere stabiele namen en bijnamen, zoals Azazil, al-marid (opstandig, opstandig), al-hannas (verdwijnen, terugtrekken, bij het noemen van de naam van Allah) en al-wasuas (aanzetten, verleiden). De naamgeving van Shaitan Azazil kwam ongetwijfeld uit de joods-christelijke traditie, waar in de Bijbel Azazel (een variant van Azazil) alleen wordt gebruikt in de context van het beschrijven van het ritueel van de “Verzoendag” (Jom Kippoer). Volgens bijbelse overtuigingen was de habitat van Azazel de woestijn. Het is bekend dat de woestijn in de hoofden van de volkeren van het Nabije en Midden-Oosten wordt geassocieerd met de habitat van boze geesten. De Betekenis van de naam Azazil (Azazil) kan worden vertaald als “een sterke, krachtige godheid”. Walpurgisnacht (Walpurgisnacht), – de nacht van 1 Mei is de nacht van heksen die, rijdend op bezems, katten of geiten, aankomen in de heksenabdij op de Bloksberg in de Harz om met de duivel te dansen.
Een soortgelijk karakter aan de duivel in de oude Griekse mythen is pan, oorspronkelijk de god van de kudden, de beschermheer van de herders, dan van de hele natuur (uit het Grieks. pan – alles), werd afgebeeld als een man met geitenhoorns, hoeven en baard (d.w.z. hij was een geit, een geit is een vergoddelijkt dier, nu een vloek, een tragedie – uit het Grieks. “lied van geiten”, mogelijk” combineren” een geit met apen en andere dieren), het komt overeen met de Romeinse Faun. Volgens mythen dwaalde pan, vergezeld door nimfen, door de bergen, verzamelde kuddes met de geluiden van een pijp en liederen, strafte degenen die zijn vrede verstoorden en stuurde ze onredelijke angst (vandaar het woord “paniek”).
De tragedie dateert uit de primitieve cultus ritueel gewijd aan de god van de vruchtbaarheid Dionysus, de tragedie ontstond uit lyrische poëzie of dithyrambs uitgevoerd door een koor bestaande uit Dionysus’ metgezellen – saters, die geiten werden genoemd. Bes – in de oude Egyptische religie, de god van plezier en dansen. Het woord “duivel “gaat terug naar het oude Griekse” diabolos " – lasteraar. Het woord wordt gevormd uit het voorzetsel” dia "– daar en het werkwoord” ballo " – ik gooi. Het Griekse “Satanas “is geleend van het Hebreeuwse” Satan "– de vijand, een vergelijkbare term in het Arabisch is"Shaitan”. Het woord “demon”, dat in de Russische taal voornamelijk bleef als een aanduiding van een verraderlijke, slechte persoon, komt van het oude Griekse” daimon " – god, geest, boze geest.
Al deze vrij normale woorden in monotheïstische religies (plotseling! ze werden slecht, duidend op krachten die vijandig staan tegenover de mens, het is heel gemakkelijk uit te leggen – deze woorden duiden enkele vergoddelijkte krachten uit de periode van het polytheïsme aan, en het polytheïsme verzette zich tegen het monotheïsme, daarom brachten monotheïstische religies op alle mogelijke manieren de ‘goddelijke’ concepten van het polytheïsme in diskrediet.
Een interessante variant van de oorsprong van het woord “duivel” (eerder geschreven “duivel”), waarschijnlijk van de woorden “duivel”, “trekken”, van de lijn die gelovigen trokken van “boze geesten”. In Gogol ' s novelle “Viy” trok de filosoof een cirkel om zich heen, zodat er geen “kwade kracht” achter hem kon doordringen. Dit idee gaat terug tot de oudheid, toen de mens, net als veel dieren vandaag, zijn territorium markeerde en het binnendringen van andere wezens, want het was strafbaar met de dood. Saters, duivels en andere vertegenwoordigers van de “kwade krachten” zijn iemand anders dan mensen vermomd in dierenhuiden, waaronder schapen, geiten, wolven (sjamanen, weerwolven). Ze gooiden deze huiden van zich af en ‘werden’ weer mensen. Het toen opkomende menselijke denken zag dit als een soort magische actie (zoals moderne kinderen de Kerstman, Sneeuwmaagd, enz. waarnemen).), later onder het christendom werd het een slecht demonisch fenomeen en werd het vervolgd.
Geen pluis, geen veer – dat wil zeggen, niets, maar in de moderne context betekent het geluk wensen, in de oudheid was het een soort misleiding van bos-en watergeesten die nodig zijn voor een succesvolle jacht of visserij, het antwoord was ook een misleiding – " naar de hel ermee!”, geesten verliezen waakzaamheid, omdat ze besluiten dat de jager na zo ' n wens, niets zal worden verkregen – noch een dier noch een vogel. “Opgeruimd staat netjes!”, aanvankelijk was het het tegenovergestelde van een begroeting, toen een soort tafelkleed – pad werd uitgespreid voor de greeter.
Onderzoekers suggereren dat het toponiem Sakmara (het gebied van de Zuidelijke Oeral-Wolga) een Iraans-sprekende oorsprong heeft, dat wil zeggen, het behoort tot de Savromato-Sarmatische stammen. In dit verband geeft de nauwe toponiem Samara een hint – de linkeroever zijrivier van de Wolga, waarvan de bovenloop zich op 40 km van de samenvloeiing van de Oeral en Sakmara bevindt. Er zijn ook rivieren met de naam Samara in de bekkens van de Don en Dnjepr, evenals op de grens van steppe en bos-steppe Landschappen. Van de vele versies over de oorsprong van het toponiem Sakmara, is er ook een: Vertaald uit de Iraanse talen, betekent het “sheep river”(“shu” -“schapen”, “mara” – “grote rivier”). Blijkbaar, tijdens seizoensgebonden migraties van zuid naar Noord, kuddes nomadische schapen werden geconcentreerd op de oevers van deze rivieren. Hier vonden ze uitstekende weiden en drinkplaatsen, goede omstandigheden voor het lammeren van schapen en het grootbrengen van jonge dieren.
Interessante vergelijkingen kunnen worden gemaakt met de oude Egyptische oppergod Amon-Ra, die de zonnegod was, afgebeeld als een kalf of een ram, want in het Latijn (oude Indo-Europese taal, in het Duits Indogermanen – Indogermans) Ram – “Ram, ram”.
De rituelen van verering van Tengri Khan (God de Vader) in de steppen van de Oeral-Altai waren vrij streng en complex, gebeden waren lang en reinigden de ziel. Ook zij leken in veel opzichten op de religieuze tradities van het Oosten. Bijvoorbeeld, waterdoop, die eruitzag als een volledige drievoudige onderdompeling, en een religieuze maaltijd waren verplicht. De Epifanie werd beschouwd als de grootste feestdag.
De feestdag viel op 25 December, toen, na de winterzonnewende, de dag begint aan te komen en de mens-hemel – Tengri Khan – de wereld inging (oorspronkelijk werd Kerstmis gevierd als een drievoudig feest van doop, geboorte, Driekoningen.). Op deze dag zou het kerstbomen naar het huis brengen-een boodschap van de meer oude god Yer-su, die ongeveer drieduizend jaar geleden door de Altai-volkeren werd aanbeden, lang voordat hij Tengri Khan ontmoette. De Aziatische volkeren brachten de gewoonte van het eren van sparren naar oost-en Midden-Europa, waar ze werden geworpen door de golf van de grote migratie van volkeren.
In de valleien van de Donau, Dnjepr, Don, Volga, heeft deze vakantie zeker bestaan sinds de tijd van Attila. In West-Europa begon het pas in de XIXe eeuw in deze vorm te worden gevierd. Men moet niet vergeten dat de Slaven en Romeinen eik als een heilige boom beschouwden, de Finnen – berk, de Grieken – olijf en de Zuid – Duitsers-spar. De eerste vermelding van een kerstboom is te vinden in de Elzasser kronieken van 1500. De decoratie van kerstbomen voor het nieuwe jaar in Rusland werd verboden