zaten ze met hun entourage en praatten over dit en dat, totdat ze spraken over geweldige plekken op aarde en steden die de moeite waard zijn om te zien. Hier wilden alle zonen van de padishah echt samen op een lange reis gaan, rond de wereld dwalen, het verbazingwekkende en ongekende zien. Dat is wat ze besloten. Ze gingen naar hun vader, kusten de grond voor hem en vroegen toestemming om naar verre landen te gaan. De padisha antwoordde hun:
– Je hebt het gepland. Het is immers niet voor niets dat onze wijze oudsten zeiden: «Het is beter te dwalen dan tevergeefs thuis te zitten.«Om de hele wereld rond te gaan is heel goed, een persoon ziet veel interessante dingen en herinnert zich wat later nuttig voor hem zal zijn. Ga, Maak een wandeling, zie verschillende landen, praat met wijze, ervaren mensen en leer iets van iedereen. Zoals de wijzen zeggen:" van elke hirman (Hirman – tok, dorsvloer, een platform waarop graan wordt gegoten), neem een oor zodat uw hirman groter is dan enig ander.«Maar als je gaat en op je reis zul je
staande op de grens van de stad Nigaristan (Nigaristan is de residentie van de voorsteden sjah Paleizen in de buurt van Teheran), niet in te voeren en draai van daar zo snel mogelijk, want dit is niet een goede stad, en iedereen die daar komt wordt ongelukkig. Het ergste is dat niet ver van de stad, op een heuvel, achter een stenen muur, is er een paleis genaamd de «betoverde kasteel». Wie erin komt, zal alles verliezen. Tientallen jonge mannen luisterden niet naar het advies van de ouderen en gingen erheen. Ze verloren hun leven en rijkdom, en tot nu toe is het nooit gebeurd dat iemand naar de stad Nigaristan kwam en niet naar het betoverde kasteel ging. Ik zeg het nog eens, mijn kinderen! Wees alert, God verhoede dat je voet voet zet in de stad Nigaristan en je ging naar het betoverde kasteel!
De zonen bogen laag voor hem, kuste de grond voor hem en zei::
– We gehoorzamen! Met onze ziel en hart luisteren we naar de Orde van de Padishah!
De padisha kuste iedereen en zei::
– Ga, wees gezond, moge God je beschermen!
De volgende morgen stonden de zonen vroeg op, bereden goede paarden, reden de poorten van de stad uit en reden langs de weg. Maar elke keer als ze zich de toespraken van hun vader en zijn strikte bevel herinnerden, begonnen ze te denken: «Is de stad Nigaristan en het betoverde kasteel zo’ n gevaarlijke plek? Waarom zei Vader niet dat we daarheen moesten gaan? Hoe weet hij alles? Ben je er zelf geweest, heb je iets van iemand gehoord of heb je in boeken gelezen? Waarom heeft Hij ons niet meer verteld, heeft hij niet uitgelegd wat voor soort stad Nigaristan is en wat voor soort betoverd kasteel het is?»
Zulke verleidelijke gedachten kwamen de hele tijd naar hun hoofd en beroofden hen van vrede.
Dagen gingen voorbij, maanden gingen voorbij, Ze gingen door steden en dorpen, totdat ze op een dag bij een groene, vrolijke vlakte kwamen, die van ver wenkte met weelderige tuinen. Men kon raden dat er achter de tuinen een stad was, overvloedig met water en vruchtbaar. Ze reden een beetje verder, gingen de tuinen binnen en tussen de bomen zagen de kantelen en Torens van de stadsmuren naar de hemel stijgen. Mensen die uit de stad kwamen, begonnen ze tegen te komen. De zonen van de Padisja vroegen hun: Wat is dit voor een stad?
Ze werden beantwoord:
– Dit is de stad Nigaristan.
Toen herinnerden alle drie de toespraken van hun vader, huiverden en bevroor op zijn plaats… Afruz zegt:
Dit is dezelfde stad die aan de grens staat. Vader heeft ons streng bevolen om niet naar deze plaatsen te gaan. Zoals je ziet is de stad een kijkje waard. Ik weet niet wat we moeten doen, de stad binnengaan of niet binnengaan?
De jongere broer, Behruz, antwoordde hem:
Hoe weet je niet wat je moet doen? Het is noodzakelijk om de Orde van de vader te vervullen en, zonder naar deze stad te kijken, onmiddellijk terug te keren.
De middelste broer zei,
«Aangezien we hier al zijn, zou het leuk zijn om naar de stadspoort te rijden en daar te kijken en dan te vertrekken.
Toen sprak de oudere broer weer:
Ik denk niet dat dit dezelfde stad is waar onze Vader ons niet heen zei. Die stad moet in puin liggen, maar naar mijn mening kan iedereen deze binnengaan, zo mooi en bloeiend. We vertrokken naar huis om alles te zien de moeite waard, en deze stad is zeker de moeite waard. Ik denk dat we daarheen moeten gaan, en als dit dezelfde Nigaristan is waar vader het over had, zullen we niet naar het betoverde kasteel gaan, we zullen de nacht niet in de stad doorbrengen, we zullen door deze poort rijden en, zonder af te stappen, de andere poort verlaten.
Lange tijd discussieerden ze zo, tot ze plotseling merkten dat ze al bij de stadspoort waren aangekomen. Zodra ze de poorten en de versieringen boven hen zagen, beten ze verbaasd in hun vingers. En toen ze door de poort naar de stad zelf keken, waren ze gewoon stomverbaasd… Ze zien: Ja, Dit is dezelfde stad Nigaristan, die aan de grens staat, waarover mijn vader sprak.
Afruz, de oudste broer, zei::
– Onze vader zei niet dat we naar deze stad moesten gaan. Maar hij wist niet wat voor stad het was, of hij dacht dat we nog steeds hulpeloze kinderen waren en als iemand ons aanviel, zouden we verslagen en gevangen genomen worden. Hij weet niet dat als iemand oog in oog met ons komt, hij dat niet kan. Ieder van ons is tien helden waard in boogschieten, zwaardvechten en worstelen!
Hij zei en voegde eraan toe:
«Kom wat er ook gebeurt! Ik ga naar de stad! De middelste broer zei,
«Ik ga met je mee!»
De jongste zegt:
– Ik moet met je mee, want we gaan samen. Als er een weg voor ons is, moeten we die samen volgen, en als er een kuil voor ons is, moeten we daar samen vallen!
En zo kwamen alle drie de broers de stad binnen. Ze hebben nog nooit zoiets gezien! Paleizen en huizen, tuinen en bloembedden verbaasden het oog, over elke deur, op elke kruising, op elke muur worden zulke afbeeldingen geschilderd – je kunt je ogen niet afhouden! Maar luister, wat voor soort mensen zijn er! Sommigen zijn wit, roze, sterk, ze zijn gekleed in nieuwe mooie kleren, ze praten, lachen, zijn vrolijk, ze hebben een vakantie van ’s avonds tot’ s morgens, ze kennen geen verdriet. Deze vrolijke en mooie mensen zijn vaker te vinden op straat, en anderen, die veel talrijker zijn dan de eersten, werken voor hen, en ze, ongelukkig, hongerig, haveloos, dun, wonen in vervallen huizen aan de rand, niemand besteedt aandacht aan hen.
De broers hielden echt van de stad, en ze besloten er een paar dagen door te brengen. We verbleven er voor twee of drie dagen en werd compleet anders-gewoon dronken. Ze gaven nergens om, hadden plezier en wilden alleen maar zingen en dansen.
Op een dag, in een vrolijke stemming, zei de oudere broer Afruz tegen de twee jongere:
Ik blijf maar denken Waarom mijn vader niet wilde dat we naar deze stad gingen. Was hij jaloers op onze genoegens?
De middelste broer antwoordde:
Misschien is deze stad eerder verwoest en weet mijn vader het sindsdien, maar hij weet niets over vandaag?
De jongere broer zei:
Misschien weet hij iets ergs in deze stad dat we nog niet hebben ontmoet?
Ik zal je niet lastig vallen met het overbrengen van hun gesprek, maar ze hebben lang gepraat. Uiteindelijk hebben ze zich behoorlijk in de stad gevestigd.
Op een dag zegt Afruz:
– Broeders! De plaats hier is niet slecht en waarschijnlijk het betoverde kasteel is hetzelfde, en mijn vader vertelde ons gewoon niet tevergeefs te gaan. We moeten er ook naar kijken, en als je niet met me meegaat, ga ik alleen en kom snel terug.
Shahruz antwoordde:
Ik ga het kasteel niet binnen, maar ik ga met je mee naar zijn voet. Behrouz antwoordde:
«Als jullie allebei gaan, ga ik met jullie mee.»
De broers kwamen hier, bestegen hun paarden en gingen op zoek naar het betoverde kasteel. Maar ze vroegen niemand hoe ze bij hem konden komen, ze lieten hem allemaal de drempel zien, en toen gaven ze hetzelfde advies: «Het is beter om er niet heen te gaan, het is een slechte plek, zeggen ze; van de jonge mannen die er naartoe gingen,