ой каби бир ўғли борди,
Гўзал хулқу ҳунарда устуворди.
Атоси ўғли бирлан маст-аластди,
Уни ўлгай дебон ҳеч ўйламасди.
Ўғил ўлди, атонинг жони куйди,
На ёлғиз жони ул, даврони куйди.
1055 У тобут ортидин дилсўзу нолон,
Борарди гоҳи ҳайрон, гоҳи гирён.
Фиғон чекди, басе кўз ёши тўкди,
Алам тортиб, нигоҳин кўкка тикди.
Деди ул: эйки пайвандинг йўқ эрмиш,
Ва маъзурсанки, фарзандинг йўқ эрмиш.
Чу фарзанд доғини мен тортамен, ваҳ.
Худойим, сен бу савдодин муназзаҳ…
Гар истиғфору тавба этмагайсен,
Не эрмиш кулбайи эҳзон, билурсен.
1060 Ўғилким чоҳу зиндон ичра унда,
Атоси байтул эҳзон ичра бунда,
Унинг ҳам бўлмаса пайванди сендек,
Басе бўлмас эди монанди сендек.
Ўғил қирқ йил атога бўлди пайваст,
Атонинг саъйи кетди бесамар, бас.
Ёзилган эрса шундоқ, бу хатодир,
Дейилган эрса, ул ҳам нораводир.
ҲАЗРАТИ ЯЪҚУБ ВА ЮСУФ ҲИКОЯТИ
Чу Яъқуб бирла Юсуф икки дилдор
Кўришди айрилиқ сўнгида дийдор.
1065 Деди Яъқуб: аё чашму чароғим,
Мени ўлдирди ҳижрон, дарду доғим.
Мени сен кулбайи эҳзонга солдинг,
Ёқиб ўт бир жаҳон, ҳижронга солдинг.
Кечирдинг ҳар замон вақтингни хуррам,
Ва лекин кўрмадинг отангни бир дам.
Нега этдинг менга мундоқ зулм сен?
Нега бир бора мактуб ёзмадинг сен?
Қаю дил бирла этдинг менга мунча,
Отанг сендин хабарсиз қолди шунча?..
1070 Юсуф чорлаб, мулозим бўлди ҳозир,
Буюрди: бор, анув хатларни келтир.
Бориб, келтирди ул, Юсуфга берди,
Неча минг нома бир хил, якранг эрди.
Ёзилмиш эрди «Бисмилло», кабир сўз,
Кейин оппоқ саҳифа, йўқди бир сўз.
Атога деди: эй шамъи биҳиштим,
Бу хатларнинг барин мен сенга биттим.
Ёзиб, дарж айладим ҳолимни бунда,
Омонлик ичра аҳволимни бунда.
1075 Ва лекин ҳар сафар кўрдимки, қолмас,
Худонинг номи қолгай эрдию бас.
Ҳамма хатлар ила ҳол эрди шундоқ,
Қоларди бир ёзувсиз, қор каби оқ.
Келарди Жаброил, дердики, этма,
Битиб мактубни, отангга жўнатма.
Жўнатсанг мактубингни ҳар сафар лек,
Оқаргайдир қоғозинг худди сутдек.
Бор эрди иштиёқим, англагил сен,
Иложим йўқ эди, маъзур эдим мен.
1080 Мен истар эрдиму Ҳақ истамасди,
Шу боис менга бу мумкин эмасди…
Ўғил меҳрига тушсанг, ўйла бир дам,
Жигар қонингни ютгайсен дамо-дам.
Ўғил гар бўлса ул шойиста фарзанд,
Бўлур Юсуф каби зиндон аро банд.
Ўғил Юсуф эса ғамдин ўлурсен,
Магарким ғам аро Яъқуб бўлурсен.
Ким истар бир ўғилким, мисли Юсуф,
Ки чекди неча Яъқублар таассуф.
1085 Ўғил