Odərlər. Шамиль Садиг

vermələrinə kömək etmişdi. Bunu gizir Alıyev Elçinin dəfələrlə təklif etməsinə baxmayaraq, kapitan Al-tay Cavadov bir az tərəddüd edirdi. Gizir Arslan Sultan-bəylinin bu ideyada qərarlı olmaması dəstənin digər üzv-lərini də ruhdan salırdı. Kapitanın “vaxtı gələndə gedə-rik” deməsi dostların əlini işdən soyudurdu. Altay Arsla-na daha çox güvəndiyindən onun fikrinə xüsusi önəm ve-rirdi. Hətta onun “hə” deməsi bu işin başlanması demək idi.

      Nəhayət ki, günlərin birində məzuniyyətdən qayıdan Arslanın kapitanla uzun söhbətindən sonra qərar verildi. Sadəcə, bu dəstədə kimlərin olacağı onları narahat edirdi. Uzun və çətin bir yol idi. Bu yolun sonu isə görünmürdü. Ölüm, həbs, vətən xaini… Amma qisas hissinin güclü ol-ması bütün təhlükələri arxa plana atırdı. Həmişə qorxu hissinin qürur hissini tapdalamasından əziyyət çəkən xalqın bu oğullarında, indi qisas hissi bütün qorxu hisləri-ni tapdalamış, əzilmiş qürur hissinin yüksəlişinə səbəb ol-muşdu.

      Ən önəmlisi isə, erməni xofunun aradan götürülməsi idi. Kapitanı düşündürən başlıca məsələ xalqda olan ruh düşkünlüyünün yüksəldilməsi idi. Milli Qərhrəman Mü-bariz İbrahimov bunu yaratmışdı. Əgər Mübariz İbrahi-movun atdığı cəsarətli addım onlarla kapitan kimi igiddə ruh yüksəkliyi yaratmışdısa, bu beş ərin atacağı addım bütün xalqı ruhlandıra bilərdi. Və beləcə, müharibə edib torpaqların qaytarılmasına zəmin yaranardı. O düşünür-dü ki, yalnız bu, xalqın özünəinam hissini qaytara bilərdi. Çünki Xocalı və Qaradağlı kimi faciələr xalqı xeyli qor-xutmuşdu. Həmişə “erməni kimdir ki, gəlib bizə nə isə et-sin” deyən xalq, Xocalıda erməninin “kimliyini” görmüş-dü. Bu isə planlı şəkildə atılan addım idi və o vaxt ermə-nilərin işinə çox yaxşı yaramışdı. Beləcə, rayonların bir-bi-rinin ardınca erməni yaraqlıları tərəfindən işğal olunması-nı sürətləndirmişdi. Kapitan bu hadisəni həmişə dostları ilə söhbətində Nizaminin “İsgəndərnamə” poemasındakı İsgəndərin zəncilərlə döyüşü ilə müqayisə edirdi. Belə ki, bir gün İsgəndərin ordusu zəncilərlə döyüşdə məğlub olub geriyə qaçır. Döyüşçülər arasında belə bir şayiə yayı-lır ki, düşmən tərəfin şahı qaniçəndir. Əsir düşmüş əsgər-lərin qanını içir. İsgəndər bu hadisəni eşidəndə çox fikir-ləşdi. Amma yol tapa bilmirdi ki, bilmirdi. Bu zaman və-ziri ona dedi ki, döyüş həmişə güc hesabına qazanılmır. Burada psixoloji amillər daha önəmlidir. İndi sənin qoşu-nunda bir vahimə var ki, rəqib şah qan içəndir. Gör əlinə keçsək, nələr gələr başımıza? – deyə qorxudan döyüşdən qaçırlar. Sən bunun qarşısını almaq üçün daha vəhşi bir addım atmalısan. Vəzirin məsləhəti ilə İsgəndər əsir gö-türdüyü düşmən döyüşçülərindən birinin başını bişirtdi-rib, əsirlərin qarşısında yeyir. Sonra da şərait yaradır ki, əsirlər qaçsınlar. Amma İsgəndər əslində adam kəlləsi yox, heyvan kəlləsi yemişdi. Rəqibin ordusu arasında qısa bir zamanda İskəndərin əsirlərin kəlləsini bişirtdirib yedi-yi hadisəsi yayıldı və bundan sonra o, istədiyinə nail ol-du. Bunun üçün də qaniçən ermənilərə İsgəndər kimi ca-vab vermək lazım idi. Saf qəlbli, pak niyyətli bu gənclərin millətin gələcəyi üçün düşündükləri ən yaxşı yol bu idi.