align="center">
МӘҢГЕ БЕТМӘС ХАЛЫК
Мәңге бетмәс халык, туган теле калса,
Гореф-гадәтләрне яшьләр онытмаса.
«Нинди дәвердә дә туган тел мактаулы»
Дип оныкларына картлар кабатласа.
КАЙБЫЧЫМ
Сандугачлы таң нурларын
Табигать сиңа биргән.
Яшел урман шаулап тора,
Зөя елгасы тирән…
Кушымта:
Җырларымда, моңнарымда –
Туган ягым, Кайбычым.
Шатлык белән җиңә белик
Бар дөньяның кайгысын!
Серләремне сөйләр өчен,
Урманга киләм әле.
Гасырларны кичеп чыккан
Кайбычның имәннәре.
Кушымта.
Арышларны тирбәндереп,
Салмак кына таң ата.
Кабатланмас сөю белән
Туган якны яратам.
Кушымта.
Язлар җиткәч, сиреньнәре
Шау чәчәктә ел саен.
Кайбычның матур кызларын
Күзләп йөрик, дускаем.
Кушымта.
II. ДУСТЫМА
Дус кирәктер һәр кешегә,
Җирдә гомер иткәндә:
Дус кирәктер авыр чакта,
Күз яшьләрең түккәндә;
Дус кирәктер аңлашканда,
Шатлыгың бүлешкәндә…
СӘЛАМӘТ БУЛ, ДУСТЫМ
Сәламәт бул, и дускаем,
Беркайчан да авырма.
Гел бәхетле бул син, дустым,
Көч-кодрәтең барында.
Мәрхәмәтле бул, и дустым,
Яраларга орынма.
Һәм кодрәтле бул, дускаем,
Дошманнарың барында.
Сак бул, дустым, бураннарда
Упкыннарга ишелмә;
Сабыр, түземле бул, дустым,
Хәрәмнәргә иш булма.
ДӨРЕС АДЫМ ЯСА…
Дөрес адым яса, дустым,
Шушы кызу тормышта.
Йөрәгеңә ачу салып,
Зинһар өчен, ялгышма.
И дускаем, нәфрәтләнеп,
Рухи көчең бетермә.
Ялгыш адымнарга басып,
Гөнаһлы була күрмә.
КАЯ БАРА ЯЗМЫШЛАР?
Кара урман кебек тоела
Безнең гүзәл дөнья да,
Хайван кебек, ерткыч булып
Инсан тора алдымда.
Ничек кенә баерга дип
Борчыла уйларында.
Кая бара бу язмышлар,
Туганнар булмаганда?
Мәчетләр дә еш төзелә,
Кешеләр дә үзгәрә.
Намуслы булып яшәргә
Вакыт һәммәбезгә дә.
ХАЛЫК КӨЛӘ ДИП…
Халык көлә дип, син көлмә,
Мәзәк сөйләп, кеше рәнҗетмә.
Халык сүгә дип, сүгенмә,
Нахакка кешене кимсетмә.
БАЙЛЫКТАМЫ БӘХЕТ, ДУСЛАР?
Байлыкта бәхетме, дуслар?
Сәламәтлек булмаса.
Җаннан тынычлык югалса,
Төрле уйлар уйласаң…
Байлыктамы бәхет, дуслар?
Мәхәббәтең – еракта.
Тормышың да