Рузил Фазлыев

Бакчадагы чияләр. Шигырь. Том 10. Стихи


Скачать книгу

якның бер баласы булып,

      Кайлардадыр гомер иткәнгә…

      Аналар

      Язмыш диеп кенә уйласакта

      Аналардан күпме өстәлгән…

      Күпме ризык безгә насыйп булган,

      Алар әзерләгән өстәлдән.

      Тәүге тапкыр якты дөнья белән,

      Танышулар каян башланган.

      Үсеп җиттең, үзең сизмичәдә,

      Ул пешергән тәмле ашлардан.

      Балаларга күчеп кала кебек,

      Аналарның йөрәк җылысы.

      Унар тапкыр әгәр дога кылса,

      Бала өчен булган унысы.

      Кайларда соң калды ул вакытлар,

      Күпмеләре калды исләрдә…

      Көннәр үткән көннәр җил давылсыз,

      Искә төшә ничә кичләрдә.

      Күпме теләк алар теләгәннәр

      Өмет итеп матур киләчәк.

      Шөкер ителергә онытыла,

      Бүгененә, алда бирәчәк.

      Озатып йөрми микән догалары,

      Озатып йөрми микән хисләре.

      Күпер түгел микән бу тормышта,

      Йокысыз үткәннәре кичләре.

      Аналарның без бит балалары,

      Буыннарның без бит дәвамы.

      Көннәр үтәр саваплырак булыр,

      Истә тотсак газиз ананы…

      Шуның өчендә бит гыйбәдәтләр,

      Һәр көн укый торган догалар.

      Аналарны истә тотучылар,

      Мәрхәмәтле җаннар булалар.

      Уйлар белән

      Бер үк уйлар, бер үк җылы сүзләр…

      Кешеләрне кайчак юата.

      Кайчак авыр, кичләр җитсәләрдә,

      Таңнары бит, назлап уята.

      Дәвамнары, яки кабатлана,

      Күргәннәре яки күрәсе.

      Белмәгәннәр, буа буырлык,

      Күрмәгәнне килә күрәсе.

      Һәркем яши үзе теләгәнчә,

      Үзенчә ул аңлый, фикерли.

      Бөтенесе каян килгәнлеген,

      Кайчагында уйлап бетерми.

      Үтәмичә булган чикләүләрне,

      «Тиеш» диеп, таңнар атуын.

      Соңгы тапкыр булу мөмкинлеген,

      Бүген көткән кояш батуын.

      Тоя алган җәйнең яңгырларын,

      Кыш көненең салкын җилләрен.

      Аңлап калыйк, матур яши алыйк,

      Мәңгелеккә җиргә килмәдең.

      Кешенең көзгесе

      Бик озак яшереп тотсада,

      Ачылы кешенең чын йөзе.

      Күрсәтә бервакыт, сизмәстән,

      Тормышта яшәеш ул үзе.

      Кая соң чын йөзе, кешенең,

      Байлыкта, эшендә, киемдә.

      Тырышып, узарга башканы,

      Төзегән зурырак өендә…

      Баланың, атаның, ананың,

      Заманча яшәүче түрәнең.

      Көзгедә шикелле күренер,

      Тормышта ул ниләр белгәнен.

      Кешенең көзгесе – күңеле,

      Ул шунда чын йөзен яшерә.

      Яшереп яшәүләр авырдыр,

      Карамый ул аның яшенә.

      Кемнәрдер ояла, тыйнаклык,

      Уңайлы кемгәдер маскалар.

      Күрербез без кайчан ихласлык,

      Барыбызга маскалар ассалар.

      Яшереп буламы, булганны,

      Алдашу юлыннан бармаса.

      Юмартка әйләнми кешеләр,

      Аллаhның биргәне калмаса!