гэткае будзе…
Збітыя з панталыку браты не маглі засяродзіцца на пачутым.
– Люся, не круці хвастом, ты ведаеш, што мы хочам ад цябе пачуць, – сцягваючы з сябе перапэцканую вінаградным сокам тэніску, сказаў Андрэй.
Люся ўбачыла на плячы палюбоўніка ашчэраную пашчу тыгра і з палёгкай выдыхнула:
– Андрэй, дзіця ад цябе…
– Гэта праўда?! – усхваляваны Андрэй укленчыў перад Люсяй, уткнуўся тварам ёй ў калені, зашаптаў: – У мяне будзе сын!..
Шчаслівая Люся парывіста цалавала каханка, гладзіла дрыжачымі рукамі і ціха прыгаворвала:
– Даруй, любы, што не сказала раней… Доктар вызначыў тэрмін пяць тыдняў.
На душы ў Алеся было прыкра і моташна. Ён нейкі час адсутным, халодным позіркам паўглядаўся ў палюбоўнікаў і, каб зноў не зрабіць якое глупства, усунуў рукі ў кішэні, рэзка крутнуўся да шафкі-бара. У думках дакараў сябе за нястрыманасць, за ўчыненую бойку, за тое, што даўнія летуценныя мары пра бацькоўства сёння ўспрыняў як нешта блізкае, і зноў адчайная, помслівая злосць брала верх, як ні намагаўся задушыць яе. Цела апякло гарачай хваляй сляпога гневу, у скронях нясцерпна тахкала: «Дзіця магло быць маім…» Каб прыглушыць гэты колкі боль, Алесь каўтануў адну чарку каньяку, другую, наліў трэцюю.
– Плюсні, брат, і мне грамульку, хачу сустрэчу нашу сагрэць, – Андрэй падняў з падлогі келіх, паставіў побач з чаркай Алеся, ягоны перапэцканы крывёй твар прамяніўся гордай радасцю.
– Глядзі, не перагрэйся, – ціха, скрозь зубы прасіпеў Алесь і, напоўніўшы келіх брата да краёў, запытаўся: – За што п’ем?
Андрэй шматзначна паглядзеў на Люсю, падміргнуў, маўляў, не хвалюйся, зараз выпраўлю сітуацыю. Ягоны неспакойны позірк затрымаўся на папераварочваных крэслах, раскеўзаным вінаградзе, пустой бутэльцы, з якой па дыване вялікай лужынай расцёкся каньяк, і ледзь прыкметная ўсмешка кранула сасмяглыя вусны і адразу знікла:
– Ну і вэрхал, Ватэрлоа адпачывае, – Андрэй нагой адпіхнуў ад сябе зламаную фруктоўніцу і на адным дыханні звонкім голасам выпаліў: – Алесь, я адзін вінаваты… Мы з табой не толькі тварамі, але і густам падобныя… Павер, з Люсяй у нас каханне ўзаемнае. Выбачай, браценік, што склалася так, – ён асцярожна, каб не расплёскаць каньяк, узняў фужэр: – Браты б’юцца, браты і пагодзяцца… Давай вып’ем за мір паміж…
– За мір ва ўсім свеце, – перапыніў брата п’янаваты Алесь. – Да ўчарашняга дня я таксама верыў, – ён са з’едлівым сумам паглядзеў на жонку і, расцягваючы словы, працягваў: – Цяпер ве-ры няма, ве-ра ў пазыкі пайшла… А ты добра сказаў, як на мітынгу… Зычу палітычнай кар’еры… З Люськай праб’ешся, яна дасведчаная.
– Алесь, у нас будзе дзіця, – падхапілася на ногі ўстрывожаная Люся.
Цяпер яна баялася раўнівага мужа і, каб прыглушыць ягоную агрэсіўнасць, абачліва стала паміж братамі. Люся спінай прытулілася да Андрэя і, спрабуючы сямейную перапалку звесці на жарт, сказала:
– А што тычыцца палітыкі і палітыкаў,