инсон-да, ким, қайси соҳа ёки қайси лавозимда ишламасин, соғлик масаласи кўндаланг турганда хавотирга тушиши, минг бир хаёлга бориши табиий.
Муслима Шариповна ҳам кўп йиллик тажрибага эга, олий тоифали врач, тиббиёт фанлари номзоди, қандай оғир беморларни кўравериб кўзи пишиб кетганига қарамай, ҳозир мана бу ёш йигитдан – Маъруфжондан бир оғиз ширин сўз кутарди.
– Маъруфжон, – деди, – мен ҳамма нарсани тўғри тушунаман. Шунинг учун очиғини айтаверинг, умуман аҳволим қанақа?.. Очиқ операция қилиш керакми ёки коронарографиями? Агар стент қўйиш лозим бўлса, нечта?
Маъруфжон кулди:
– Опа, ўзингиз яхши биласиз, ҳозир мен аниқ бир нарса деёлмайман… Менимча, очиқ операцияга, яъни, шунтлашга эҳтиёж йўқ… – Бирзум опага қараб турди. – Аниғини, нима лозимлигини профессор айтади… Хавотир бўлманг… Энг асосийси, унақа жиддий нарса кўрмаяпман. Кўнгилни кенг қилиб юраверинг, ўзим қўнғироқ қиламан.
Эртаси куни профессорнинг олдига борди. Кенг пешонали, сийраксиб қолган оппоқ сочлари ўзига ярашиб турган профессор Муслима Шариповнани очиқ чеҳра билан кутиб олди.
– Келинг, Муслима Шариповна, – деб унга пешвоз чиқди ва кўришиш учун қўл узатди. – Яхши юрибсизми? Кўринишингиз яхши, отлично виглядите.
Муслима Шариповна кулди. – Комплемент учун раҳмат, домла, – деди.
Профессор ўтиришга жой кўрсатди:
– Ўтиринг, Муслима Шариповна. Бу комплемент эмас, бор гап.
– Раҳмат, домла, раҳмат. Ўзингиз яхшимисиз? Ишлар билан чарчамаяпсизми?
Профессор жойига ўтиб ўтирди.
– Чарчашга вақт йўқ, Муслима Шариповна. Буни ўзингиз яхши биласиз. Ҳар куни бир нечта касал, операциялар…
Муслима Шариповна бироз хавотирга тушди. “Гапни айлантиришига қараганда, масала жиддийга ўхшайди. Қандай айтишни билмай чайналяпти… Мен тажрибали врач бўлсам, очиғини дангал айтавермайдими…”
– Шифохонада ишлар яхши кетяптими? Беморлар кўпми? – маънодор кулди профессор. – Бўлган-бўлмаган қўнғироқлар билан асабингизни бузишмаяптими?
Муслима Шариповна гапни қисқа қилди:
– Ҳаммаси жойида… Иш бўлгандан кейин ҳар хил вазият бўлади…
– Тўғри айтасиз, Муслима Шариповна, – деди профессор. – Одам ишдан чарчамайди, ҳар хил қўнғироқлар одамни асабига тегиб, чарчатади. – Муслима Шариповна томонга бироз энгашиб, паст овозда гапирди. – Турли жўжахўрозлар кўпайиб кетган, бири аммасини, бири тоғасини жойлаштирмоқчи бўлади. Яна денг, буйруқ оҳангида гапиришади, илтимос қилса обрўйи тўкилиб қоладигандай. Бунинг устига текинга. Нима, менинг шахсий клиникамми бу? Давлатнинг тартибини мен бузолмайман-ку…
Энди Муслима Шариповнанинг юраги сиқила бошлади. “Бу гапларни нега айтмоқда менга? Ёки сен ҳам текинга ётаман, деб ўйлама, пул тўлайсан, демоқчими?”
– Кечирасиз, профессор, бу ерда директор бор, бош врач бор, нега сизга қўнғироқ қилишади? Пул тўлаш масаласида тартиб-қоида бор, ҳеч ким истисно қилинмайди-ку.
Бу билан хавотир олманг, профессор, мен лозим бўлган пулни тўлайман, деди. Буни