Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu - Erika Ewald’in Aşkı - Unutulmuş Düşler. Стефан Цвейг

hep yaptığım gibi yine bekledim, bekledim.

      Ve nihayet, bir akşam beni fark ettin. Ben seni daha uzaktan gelirken görmüş ve senden kaçmamak için tüm irademi toplamıştım. Tesadüfler, yükünü boşaltmakta olan bir araba yüzünden caddenin daralmasını ve senin benim çok yakınımdan geçmek zorunda kalmanı sağlamıştı.

      Dalgın bakışların gayriihtiyari üzerimde gezindi ve benim bakışlarımla karşılaştığında -içimdeki hatıralar nasıl da korkmuştu!– senin kadınlara özel, o sevgi dolu, hem sarıp sarmalayan, hem de aynı zamanda bütün örtülerini kaldıran, kucaklayan yakalayan bakışların, beni, yani bir çocuğu hayatında ilk kez bir kadının, artık seven birinin erişkinliğine ulaştıran bakışlara dönüştü. Bir, iki saniye boyunca bu bakışın benim kaçırmayı başaramadığım, kaçırmak da istemediğim bakışımı sımsıkı tuttu, sonra yanımdan geçip gittin. Kalbim çarpıyordu, gayriihtiyari adımlarımı yavaşlatmak zorunda kaldım ve engelleyemediğim bir merakla dönüp baktığımda, senin durmuş olduğunu ve arkamdan baktığını gördüm. Ve beni meraklı bir ilgiyle inceleme şeklinden hemen anladım: Beni tanımamıştın.

      Beni tanımamıştın, o zaman tanımadın, asla, asla beni tanımadın. Sana o saniyenin hayal kırıklığını nasıl tarif etsem, bilmiyorum sevgilim. Çünkü o zaman senin tarafından tanınmamak gibi hayatım boyunca mahkûm olacağım bir kaderin acısını ilk defa yaşıyordum ve de o kaderle ölüyorum; tanınmadan, senin tarafından hâlâ tanınmamış olarak.

      Sana nasıl tarif edebilirim bu hayal kırıklığını? Çünkü bak, Innsbruck’ta geçen, her saatinde seni düşündüğüm ve sadece Viyana’da yeniden karşılaşmamızın nasıl olacağını düşünmekten başka bir şey yapmadığım o iki yıl boyunca, her defasında içinde bulunduğum ruh durumuna göre, çılgınca en kötü ve en mutlu ihtimalleri hayal etmiştim. Şöyle söyleyebilirim, her şey hayal edilmişti; karamsar olduğum zamanlarda kafamda beni çok eksik, çok çirkin, çok ısrarlı bulacağın için geri çevireceğini, aşağılayacağını, benden nefret edeceğini canlandırmıştım. Tutkulu hayallerimde sende olabilecek kötü, soğuk, umursamaz davranışlarının olabilecek tüm ihtimallerini aklımdan geçirmiştim. Ama bunu, bir tek bunu, en korkuncunu; benim varlığımı hiçbir biçimde fark etmeyeceğin ihtimalini en karanlık ruhsal durumlarımda, değersizlik duygularımın en uç noktalarında bile göze almaya cesaret edememiştim.

      Bugün bunu anlıyorum -ah, bana bunu anlamayı öğrettin!– bir kızın, bir kadının yüzü erkek bakışıyla alışılmadık ölçüde değişken olmalı, çünkü böyle bir yüz, bazen bir coşkunun, bazen bir çocuksuluğun, bazen bir yorgunluğun sadece aynasıdır ve aynadaki görüntü kadar çabuk akıp gider, yani bir erkek açısından bir kadının görüntüsünü yitirmek çok daha kolaydır, çünkü geçen yılların o yüzde yarattığı değişiklikler ışık ve gölge değişimi gibidir, giysiler de her defasında bu yüzleri farklı çerçeveler.