Нечитанным стихам! –
Разбросанным в пыли по магазинам
(Где их никто не брал и не берет!),
Моим стихам, как драгоценным винам,
Настанет свой черед.
Benim Şiirlerim
Benim şiirlerim öylesine erken yazıldı ki
Bilmiyordum ben bir şair olduğumu.
Fışkıran sular gibi bir fıskiyeden
Çıkan kıvılcımlar gibi bir fişekten.
Derinlere gömülerek küçük şeytanlar gibi
Uyku ve günlük olan bir mabette,
Benim şiirlerim gençlik ve ölümle ilgili
Okunmayan şiirlerim benim.
Dağınık ve toz içinde dükkanlarda
(Onları kimsenin almadığı ve almayacağı).
Benim şiirlerim pek kıymetli bir şarap gibi
Kendi sırasını bekliyor.
Стих растут как звезды и как розы…
Стихи растут, как звезды и как розы,
Как красота – ненужная в семье.
А на венцы и на апофеозы —
Один ответ: «Откуда мне сие?»
Мы спим – и вот, сквозь каменные плиты,
Небесный гость в четыре лепестка.
О мир, пойми! Певцом – во сне – открыты
Закон звезды и формула цветка.
Şiirler yıldızlar ve güller gibi büyüyor…
Şiirler yıldızlar ve güller gibi büyüyor
Ailede gerekmeyen bir güzellik gibi.
Taca ve o muazzam ululamaya ise,
Bir tek cevap “Bu bana nereden geliyor?”
Uyuyoruz ve işte içinden taş levhanın
Göklerden bir misafir dört yaprak içinde.
Ah dünya, anla! Şaire uykusunda bildiriliyor
Yasaları yıldızların ve formülü çiçeğin.
Maksimilian Voloşın
Поэту
Горн свой раздуй на горе, в пустынном месте над морем
Человеческих множеств, чтоб голос стихии широко
Душу крылил и качал, междометья людей заглушая.
Остерегайся друзей, ученичества шума и славы.
Ученики развинтят и вывихнут мысли и строфы.
Только противник в борьбе может быть истинным другом.
Слава тебя прикуёт к глыбам твоих же творений.
Солнце мёртвых, – живым она намогильный камень.
Будь один против всех: молчаливый, тихий и твёрдый.
Воля утёса ломает развёрнутый натиск прибоя.
Власть затаённой мечты покрывает смятение множеств!
Если тебя невзначай современники встретят успехом, —
Знай, что из них никто твоей не осмыслил правды:
Правду оплатят тебе клеветой, ругательством, камнем.
В дни, когда Справедливость ослепшая меч обнажает,
В дни, когда спазмы любви выворачивают народы,
В дни, когда пулемёт вещает о сущности братства —
Верь в человека. Толпы не уважай и не бойся.
В каждом разбойнике чти распятого в безднах Бога.
Şair’e
Denizin sesi ruhunu okşatsın diye
Ünlemlerini insanların susturup,
Ruhunu kanatlandırsın diye,
Kalabalıkların diyarını aşıp,
Denize bakan uzak bir dağda
Ateşini yak…
Sakın dostlardan, övenlerin gürültüsünden ve şöhretten.
Övgü alır düşüncelerinden kafiyeler,
Unutma, sadece düşman hakiki bir dost olabilir
Mücadelede.
Şaheserlerinin esaretine düşürür şöhret,
Ölülerin şanı yaşayanlara mezar taşıdır, elbet.
Dur herkesin karşısında,
Suskun, durgun, sağlam.
Kayanın duruşu aşar gücünü dalgaların.
Hayalin gücü yener karasızlığını kalabalığın.
Başarını takdir ederse çağdaşların, bil ki
Hakikatinin anlamını idrak edemedi hiç biri,
Senin hakikatinin iftirayla sövgülerle taşlarla öderler bedelini.
Gözleri kör adaletin kılıcını çıkardığı o vakitte,
Bir sevinin sancılarının halkı etkilediği o vakitte,
Makineli tüfeğin kardeşliğin özünü törenlerle ilan ettiği o vakitte,
İnsanlığa