Сөнбеген жалын. Бекзат Насриденович Шарипов

минуттан кейін есік ашылды. Ішке аққұба жүзді, қыпша белді, орта жасар әйел кіріп келді. Бұл Қайсардың анасы еді.

      – Қош келдіңіз, Жайнагүл Рахманқызы.

      – Қош көрдік.

      – Барлығымыз жиналып қалыппыз, болған жағдайды талқылайық.

      – Талқылайтын ештеңе жоқ. Менің Қайсарыма қол көтерген баланы мектептен шығару керек. Ондай бала басқаларға да қол көтереді. Бұндай бұзақыларға мектеп керек емес. Көше кезіп жүре берсін.

      Жанболат қаншалықты ашуланса да, ашуын қамшылай білді, айтылған сөздерге барынша сабырлықпен қарады. Бір шикілік бар екенін сезіп отыр. Себебі баласын бес саусағындай біледі.

      – Жайнагүл Рахманқызы, сабыр етіңіз. Сіздерді шақырған себебім, мәселені ушықтырмай шешу. Әр бала болған жағдайды өзінше айтып берді. Екеуінің айтып отырғаны бір-бірінің айтқанына ұқсамайды.

      «Қарға баласын аппағым дейді, Кірпі баласын жұмсағым дейді». Бұл сөздер Жанболаттың ойына бекер түскен жоқ. Енді ол тіл қатты:

      – Әрине әркім өз баласына сенеді. Бұл жағдайда кім кінәлі болса да, баланы оқудан шығару бұрыс шешім болады.

      Осы кезде бөлмеге біреу жүгіріп келді. Қос бұрымы өрілген, ашық жүзді, жайдары қыз екен. Бөлмедегілер не болғаның түсінбеді. Қыз бала бірден сөзін бастады:

      – Рұқсатсыз кіргенім үшін кешіріңіздер! Айтайын дегенім, Бекарыс кінәлі емес.

      Бәрі де таңғалып қалды.

      – Сонда менің баламды кінәләп тұрсың ба?, – деді Жайнагүл, қызып тұрған ашуың баса алмай.

      – Алдымен кісінің сөзін бөлмеуді үйреніп алыңыз, әйтпесе мәдениетсіздігіңізді көрсетесіз, – деді Жанболат, шыдай алмай.

      – Ал сіз балаңызға ие болыңыз, – деп Жайнагүл бөлмеден шығып кетті.

      Бірер минутта бөлменің іші тым-тырыс болып тыңа қалды. Бұл тыныштықты бөлмеге жүгіріп келген қыз бұзды. Ол өз сөзін жалғай түсті:

      – Қайсар Бекарысқа жетімексің деді. Жанжал содан кейін ғана басталды. Бар айтарым осы.

      Бұл қыз төртінші сыныпқа келген балалардың жаңа сыныптасы еді.