Мартин Грабманн

История схоластического метода. Первый том: Схоластический метод от первых истоков в святоотеческой литературе до начала XII века 1957


Скачать книгу

primus scholastica theologiae iecerit fundamenta, quibus ceteri deinceps theologi, eam quae de Deo rebusque divinis in scholis traditur, doctrinam ornnem inaedificaverunt» (M. a. a. 0. 88).

      254

      Observatio 12 (M., P. Gr. III 90—96).

      255

      «Ex his aliisque locis quae me effugerunt, facile patet Angelicum Doctorem totam fere doctrinam theologicam ex purissimis Dionysii fontibus hausisse, cum vix ulla sit periodus e qua non ipse tamquam apis argumentosa theologicum succum extraxerit, et in Summam, veluti quoddam alveare, pluribus quaestionibus articulisque, ceu cellulis, theologico melle servando, distinctum redegerit» ((перевод с лат.) «Из этих и других отрывков, ускользнувших от меня, легко становится очевидным, что Ангельский Доктор черпал почти все свое богословское учение из чистейших источников Дионисия, поскольку едва ли существует какой-либо период, из которого он, подобно пчеле, не извлек бы теологический сок и поместил в „Сумму“, как бы в своего рода улей, несколько вопросов и статей.») (M., P. Gr. III 96)

      256

      Дионисий из Ареопага и схоласты, в Revue internationale de the «ologie VIII (1900) 201—208… особенно 202 и 207.

      257

      Ср. A. Schneider, Psychologie Alberts d. Gr. 2. Tl, Münster 1906, 312 362.

      258

      «Causa igitur principalis in hoc libro, sicut in omnibus libris theologicis, est Spiritus Sanctus, quo inspirante locuti sunt sancti Dei homines, ut dicitur 2 Petr 1, 21…… Instrumentalis tarnen causa est beatus Dionysiustf (Albertus M., Comment. in De coelesti hierarchia 1 (перевод с лат. «Поэтому главной причиной в этой книге, как и во всех богословских книгах, является Дух Святой, которым говорили святые мужи Божии, как сказано во 2 Петра 1:21.. Однако содействующей причиной является блаженный Дионисий (Альбертус М., Комментарий к небесной иерархии»)).

      259

      Quodlib. 2, 7.

      260

      Straubinger, Die Christologie des hl. Maxiraus Confessor, Bonn 1906, 13.

      261

      Via Heinze, Grundriß der Geschichte der Philosophie II9 87.

      262

      A. de la Barre, Ecole chretienne d’Alexandrie, in Dictionnaire de the «ologie catholique I 806.

      263

      Ср. Hermes Zeitschrift für klassische Philologie II (1867) 252 ff, где К. Мюлленхофф рассматривает гомилии Василия на предмет их источников и отмечает всестороннее использование Аристотеля.

      264

      Ср. Domanski, Die Psychologie des Nemesius, Münster 1900.

      265

      Об использовании Аристотеля еретиками см. Eusebius Caesar, Hist. eccl. 5, 28 (M., P. Gr. XX 515); Theodoret. Graec. affect. curatio (M., P. Gr. LXXXIII 939). О теодотианцах Дюшен в «Histoire ancienne de l’Eglise» I 312 замечает: «Un trait particulier de cette ecole, ce sont ses accointances avec la philosophie positive. Аристотель был в большой чести, Теофраст тоже, вместе с Евклидом и Галиеном. Он культивировал один силлогизм и злоупотреблял им, применяя его к одной Библии».

      266

      Кирилл Александрийский, Thesaur. assert. 11 (M., P. Gr. LXXV 147)

      267

      Ср. H. Kihn. Die Bedeutung der antiochenischen Schule auf dem exegetischen Gebiet, Weißenburg 1865, 74 ff; Loofs, Leitfaden der Dogmengesch. 278; Ermoni, Ecole theologique d’Antioche, in Dictionnaire de theologie catholique I 1435 ff.

      268

      Диодор Тарсский. Четыре псевдоюстинианских сочинения, принадлежность которых доказана Диодором, в Texte und Untersuchungen N. F. VI 4, Leipzig 1901.

      269

      Theologische Revue 1903, №2, sp. 53.

      270

      Theologische Literaturzeitung 1902, 82—86.

      271

      Kirchengeschichtliche Abhandlungen und Untersuchungen III, Paderborn 1907, 323—350: Псевдо-Иустин и Диодор Тарсский.

      272

      A. a. O. 239.

      273

      Eiser, Der hl. Chrysostomus und die Philosophie, in Tübinger Theologische Quartalschrift 1894, 550 ff.

      274

      Cf. Renan, De philosophia peripatetica apud Syros, Paris. 1852; R. Duval, Anciennes litteratures chretiennes; II: La litterature syriaque, Paris 1900, 253—263; A. Baumstark, Aristoteles bei den Syrern I, Leipzig 1900; M. H off mann, De hermeneuticis apud Syros Aristotelis, Lips. 1873; A. Freimann, Die Isagoge des Porphyrius in den syrischen Übersetzungen.

      275

      Baumstarka. l.c. 135 f. J. Chabot, L’ecole de Nisibe, son histoire, ses Statuts, Paris 1896.

      276

      Assemani, Bibliotheca orientalis III 1 85. Baumstark, Aristoteles bei den Syrern I, Leipzig 1900, 140 f.

      277

      Baumstarka. a. 0. 135. Duval, Anciennes litteratures chretiennes II 254 ff.