дным з заснавальнікаў тэорыі грамадскай дамовы з'яўляецца англійская мысляр Томас Гобс (1588-1679). «У працы "Левіяфан або матэрыя, форма і ўлада дзяржавы" ён апісвае хаос натуральнага догосударственного існавання людзей, жыццё без прыгажосці, прамысловай культуры. У гэтым грамадстве былі толькі канфлікты, але людзі, будучы разумнымі, знайшлі выхад з хаосу – грамадскі дагавор. Яны пагадзіліся пе-редать ўсе свае правы манарху і падпарадкавацца ў абмен на закон» (паліталогія. Пад рэдакцыяй А.а. Радугіна, Масква, «цэнтр», 2005, с. 30). Палітыка і яе носьбіт, дзяржава, на думку Гобса, засноўваюцца людзьмі шляхам дамоўленасці паміж сабой, індывіды давяраюць адзінай асобе, вярхоўнай улады над сабой. Дзяржава і ёсць асоба, якая выкарыстоўвае сілу і сродак для людзей, як яно лічыць неабходным для іх свету і агульнай абароны. Гобс выступаў абаронцам манархічнай улады. Ён сцвярджаў, што, заключыўшы грамадскі дагавор і перайшоўшы ў Грамадзянскі стан, індывіды губляюць магчымасць змяніць форму праўлення, вызваліцца з-пад дзеяння вярхоўнай улады. На яго думку, могуць існаваць тры формы дзяржавы: манархія, дэмакратыя і арыстакратыя, якія адрозніваюцца не прыродай і зместам увасобленай у іх вярхоўнай улады, а прыдатнасцю да ажыццяўлення той мэты, для якой яны былі ўсталяваныя. Правы дзяржаўнай улады, па тэорыі т. Гобса, былі цалкам сумяшчальныя з інтарэсамі класаў, якія ажыццяўляюць ангельскую рэвалюцыю. Цалкам відавочна, што па сучасных мерках т.Гобс больш кансерватар, чым ліберал, бо нават лібераль-ную ідэю аб грамадскім дагаворы ён інтэрпрэтаваў так, што высновы апынуліся кансерватыўнымі: Свабода магчымая толькі ў тым выпадку, калі людзі перадаюць права распараджацца ёю манарху. Палітычная тэорыя ангельскага філосафа Дж. Лока (1632-1704) з'яўляецца яшчэ адной спробай выкладу грамадзянскай канцэпцыі палітыкі. Ён быў ідэолагам сацыяльнага кампрамісу паміж дваранствам і буржуазіяй. Свае палітычныя погляды ён выклаў у працы»Два трактата аб дзяржаўным праўленні". Дзяржава, па Лок, атрымлівае ад людзей роўна столькі ўлады, колькі неабходна для дасягнення галоўнай мэты палітычнай супольнасці – рэалізаваць свае грамадзянскія ідэі і перш за ўсё права валодаць уласнасцю.
У дзяржаве ніхто і нішто не можа знаходзіцца па-за падпарадкавання законам і законнасці. Лок апярэдзіў ідэю прававой дзяржавы, так як, на яго думку, менавіта закон з'яўляецца галоўным інструментам захавання і пашырэння свабоды асобы. "Там, дзе няма законаў, Там няма і свабоды».
"Для Лока важна, каб любая форма дзяржавы вырастала з грамадскай дамовы – добраахвотнага пагаднення людзей, каб яна ахоўвала іх натуральныя правы і свабоды. Лок развіў вучэнне аб пераходзе ад натуральнага права да грамадзянскага стану грамадства і адпаведным яму формах дзяржаўнага кіравання. Ён сфармуляваў у якасці галоўнай мэты дзяржавы-захаванне свабоды ўласнасці, адстойваў прынцып падзелу ўладаў " (Мацвееў А.а. палітычна погляды новага часу. 1999, Масква, Інфра-м, с. 89).
Асноўныя дактрыны палітычнай думкі перыяду буржуазных рэвалюцый наступныя:
1) Тэорыя народнага суверэнітэту паўстала і развівалася ў XVII-XIX стст. на базе тэорыі паходжання грамадскай дамовы: паводле тэорыі грамадскай дамовы народ-крыніца дзяржаўнай улады і яе носьбіт, суверэна;
2) тэорыя прававой дзяржавы:
а) Вучэнне аб натуральных правах асобы, якія не залежаць ад дзяржаўнага прызнання;
б) неабходнасць гарантый правоў асобы;
б) сувязь дзяржавы і яе органаў з законамі, правам, якія стаяць над дзяржавай;
г) сувязь з дактрынай падзелу ўладаў.
3) тэорыя падзелу ўладаў:
а) тры ўлады-заканадаўчая, выканаўчая, судовая-павінны ажыццяўляцца рознымі спецыфічнымі органамі ўлады;
б) усе сферы дзяржаўнай дзейнасці толькі ў рамках закона;
у) агульнадэмакратычныя прынцыпы: закон прымаецца толькі прадстаўнічай уладай, выканаўчая ўлада не можа змяніць законы; суд – незалежны.
Тэорыя "натуральнага права"
Паняцце зарадзілася яшчэ ў Старажытнай Грэцыі, а сам гэты выраз («jus naturale») ўвялі ва ўжытак рымскія юрысты. У Антычнасці пад натуральным правам разумелі існуючую ад прыроды справядлівасць. Яно супрацьпастаўлялася праву рэальнаму (станоўчага) як нейкі абсалютны ўзор. Натуральнае права думалася як адзінае, агульнае для ўсіх людзей (часам – і для жывёл), яго крыніцай з'яўляецца прырода і бажаство, у той час як станоўчае права ствараецца людзьмі, і ў кожнага народа яно сваё. Ад рымскіх юрыстаў паняцце натуральнага права было засвоена сярэднявечнай думкай, якая стала лічыць Бога яго адзінай крыніцай, якія заснавалі яго для шчаслівага жыцця ў раі.
"У Новы час падкрэслівалася, што натуральнае права разумна, так што нават Бог не змог бы яго змяніць, бо гэта азначала б супярэчыць самому сабе як вялікаму розуму. У натуральным праве па-ранейшаму бачылі крыніца, як маралі, так і ўласна правы, не адрозніваючы, такім чынам, маральнага і юрыдычнага» (паліталогія. Пад рэдакцыяй б. н.Васільева, Масква, «праспект», 2003, с. 49). Таксама не заўсёды праводзілася адрозненне паміж натуральным правам і натуральным законам. У некаторых мысляроў (г. Гроцый, б. Спіноза) яны зліваюцца ў адзіны, натуральны крыніца станоўчага пра-ва і дзяржавы. Гобс і Лок настойваюць