Treny. Jan Kochanowski

tyś áni umiéráiąc śpiéwáć przestáłá,

      Lecz mátkę, ucáłowawszy, tákeś żegnáłá:

      Iuż ia tobie moiá mátko, służyć nie będę,

      Ani zá twym wdźięcznym stołem mieyscá záśiędę:

      Przyydźie mi klucze położyć, sáméy precz iacháć,

      Domu rodźiców swych miłych wiecznie zániecháć.

      To, y czego żal oycowski nie da serdeczny

      Przypomináć więcéy, był iéy głos ostáteczny.

      A mátce, słysząc żegnánié ták żáłośćiwé,

      Dobré serce, że od żálu zostáło żywé.

      THREN VII

      Nieszczesné ochedéstwo, żáłosné ubiory,

      Moiéy namilszéy cory:

      Po co mé smutné oczy zá sobą ćiągniećie?

      Zálu mi przydáiećie.

      Iuż ona członeczków swych wámi nie odźieie:

      Niemász, niemász nádźieie.

      Uiął ią sen żelázny, twárdy nieprzespány:

      Iuż letniczek pisány,

      Y uploteczki wniwecz, yi paski złoconé,

      Mátczyné dáry płoné.

      Nie do tákiéy łóżnice, moiá dźiéwko droga,

      Miáłá ćię máć uboga.

      Doprowádźić: nie tákąć dáć obiecowáłá

      Wypráwę, iákąć dáłá.

      Giezłeczkoć tylko dáłá, á lichą tkaneczkę:

      Oćiec źiemie bryleczkę

      W główki włożył: niestétyż, y posag, y oná

      W iednéy skrzynce zámknioná.

      THREN VIII

      Wielkiéś mi uczyniłá pustki w domu moim,

      Moiá droga Orszulo, tym zniknienim swoim.

      Pełno nas, á iákoby nikogo nie było:

      Iedną máluczką duszą ták wielé ubyło.

      Tyś zá wszytki mówiłá, zá wszytki śpiéwáłá,