Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

իսկ վտանգի պահին սառեմ տագնապած:

      Եւ որովհետեւ ես չսանձեցի ցանկութիւններս ապերասան,

      Ուստի եղկելուս արժանի է, որ կրում եմ կիզումն անզովանալի:

      Եւ քանի որ ես չսիրեցի աւետիսը լոյսիդ`

      Արդար է, որ ես կորստեան մէգի թանձր խաւարում խարխափեմ մոլորագնաց:

      Եւ քանզի խտրութիւն չդրի մանր ու մունր յանցանքների միջեւ, համարելով նրանք անվնասակար,

      Զազիր զեռունների խայթումներից խոցոտւում եմ արդ արժանապէս:

      Եւ քանի որ ես ձեռք չերկարեցի վտանգի մէջ վշտակրին օգնելու,

      Տեղին է, որ գարշ ապականութեան գուբին մատնուեմ:

      Դ

      Եւ արդ, ո՛չ աստուածային քո գանձերից` չարիք,

      Ո՛չ քո լոյսի շողերից` խաւար,

      Եւ ոչ էլ քեզ ապաւինելուց սայթաքումներ առաջ կգան,

      Այլ ես ինքս` կորստեան որդիս գտայ այս բոլորը:

      Բազում անօրէն մեղքերս են, որոնք նիւթեցին այսքան բարկութիւն:

      Մոլորեցուցիչ իշխանի կամքին հնազանդելով` նրան թողի ես քո տեղն իսկական,

      Ըստ Գրքի յանդիմանութեան:

      Ե

      Եւ քանզի յայտնի դարձաւ մարմնիս անդամների գաղտնիքն ու խայտառակութիւնը,

      Եւ երեսիս ընկաւ անվայելուչ ստուերն ամօթանքիս, ըստ մարգարէի առակի,

      Ինձ բոլորովին տգեղացնելով` մերկ, խայտառակուած պոռնիկի նման, -

      Ծագիր իմ մէջ լոյսը քաւութեան, երկնաւո՛ր արքա,

      Որպէսզի թոթափելով մեղքերիս փոշին,

      Աւետեաց ձայնը լսած,

      Բաբելոնից ետ դարձողների պէս,

      Հողից վեր կենալով` վերստին նստեմ,

      Եւ անսասան` յոյսիդ ամրութեանը հիմնուելով, ինչպէս Եսային է ասել,

      Նախնի մաքրութեամբ հագնեմքո բազկի զօրութիւնը կարող,

      Քո քաղցր փառքի մեծութեան համար եւ աստուածութեանդ ամենապարգեւ,

      Օրհնեա՜լ յաւիտեանս. ամէն:

      ԲԱՆ Ի ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՕՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ

      Ա

      Տէ՜ր անոխակալ եւ երկայնամիտ, ներող, բարեգութ, հզօր, ողորմած,

      Ահա՛ ճշմարիտ են քո գործերը եւ դատաստաններդ խոստովանուած,

      Եւ որոշումներդ վկայուած են, ո՜վ ծածկութիւնների տեսանո՛ղ:

      Երեք երջանկայիշատակ երիտասարդների հետ,

      Որոնք կիզանուտ բոցով փորձուեցին ու չվնասուեցին Բաբելոնի մէջ,

      Նրանց թախծալից ե՜րգն եմ հառաչում. -

      "Ես մեղանչեցի եւ անօրէն դարձա,

      Ապստամբուեցի եւ պատուերներին քո չանսացի":

      Մաքուր լինելով հանդերձ` այսպէս գոչեցին նրանք խոստովանաբար,

      Իսկ ես, որ իսպառ մահապարտ եմ մի,

      Ձայնակցելով նրանց այդ ողբերին,

      Այս ողբերգութեանս դեռ ուրիշնե՜ր էլ պիտի աւելացնեմ ես` ամէն բանով մահապարտս,

      Դանիելի հետ` երանելի եւ սուրբ մարգարէի,

      Որը հարազատ ազգական էր քեզ եւ Հուդայի տան ընտիր շառաւիղ,

      Նրա հաճելի եւ նուիրական պաղատանքների խօսքերն առնելով`

      Իմ պատժապարտի հեծեծանքներով դեռ ուրիշնե՜ր էլ պիտի կրկնեմ ես:

      Բ

      Գիտակցելով մէկտեղ` անպատշաճ ընթացք ունեցայ,

      Զարտուղելով շարունակ եւ դժնդակօրէն սխալուելով.

      Եւ այսպէս` մեղանչեցի ես ամէն բանի մէջ, ամէն եղանակով:

      Կամքիդ որոշակի սահմանից ես ի դուրս սլացայ,

      Որ եւ իսկական օրինակ է մի անմաքուր անօրէնութեան:

      Անչափելի չարիքներն յաճախակի կրկնելով` իրենց լրումին հասցրի,

      Ինչ