Գրչի հանաքներ. Ալեքսանդր Ծատուրյան

սև կարասում1

      Եվ սատանեն գըլխի վերև

      Քըչփըչում էր ականջին.

      «Ա՜, բարեկա՛մ, գալըդ բարև,

      Ցանկալի՜ հյուր մեր միջին…»։

      Աղեն սոսկաց… «Վա՛յ իմ փողեր,

      Վա՜յ, խաբվեցի…» – նա գոռաց,

      Եվ երբ զարթեց, շա՜տ ուրախ էր,

      Որ դեռ ժամը չէր շինած…

      Հեշտ ճամփա

      Ի՞նչ ճամփով հեշտ է միշտ լըցնել գըրպան —

      Հարուստն այդ ճամփեն լա՜վ է իմանում.

      Մեկին բաշխում է նա իր հին գուլպան,

      Իսկ հարյուր-մեկի շապիկն է հանում…

[1896]

      Կյանքի խնջույքը

      Թե կյանքի խընջույք հյուր գնաս ոտով,

      Կասեն. «Տեղ չկա՛» – և կանցնես մոտով.

      Իսկ թե շնորհ տանես սեփական կառքով,

      Հիմա՜ր էլ լինես… կընդունեն փառքով։

[1896]

      «Ջուխտը» և «կենտը»

      Մարդը տըգեղ, կոշտ ու կոպիտ,

      Հոգին՝ դատա՜րկ, ջեբը՝ լիք.

      Կին է առել ծաղկափըթիթ,

      Իբրև ձեռքի խաղալի՜ք…

      Արշի՜ն, հաշի՜վ մարդու գլխում,

      Ուշ ու միտքը փողի մեջ,

      Սիրո ծարավ կընկա սըրտում,

      Երազներին չըկա՜ վերջ…

      Կյանք են անցնում մի հարկի տակ,

      Բայց սըրտերով խորթ իրար.

      Տարբե՜ր ձըգտում, տարբե՜ր ճաշակ,

      Կինը – կըրա՜կ, մարդը – քա՜ր…

      Եվ նայելով ես այդ զույգին

      Միտք եմ անում – թե մի օր

      «Ջուխտի» կողքին… «Կենտը» բըսնի…

      Ո՞վ է արդյոք մեղավոր…

      Թղթախաղ

      Թո՜ւղթ ու կավի՜ճ, սեղա՜ն կանաչ,

      Անքո՜ւն գիշեր, կռի՜վ ու վե՜ճ —

      Ահա՛ նոր քայլ դեպի առաջ,

      Նո՛ր գործի սեր ազգի մեջ…

      Թուղթ են խաղում հարուստ, անփող,

      Տերտեր, ուսյալ և անուս,

      Նույնիսկ հայ կին, հայ ուսանող…

      Ցնծա՜, հա՛յ ազգ, աչքըդ լո՜ւյս…

      Գայլ-բարեպաշտ

      Անթի՜վ են մեր մեջ գայլ–բարեպաշտներ.