.

вы не збіраецеся несці яго ў паліцыю? – занепакоіўся прадавец. – А то як бы…

      – Я яшчэ не настолькі з’ехаў з глузду, каб звязвацца з мясцовай паліцыяй, – сказаў Свенсан і пайшоў, было, да выхаду, але каля самых дзвярэй зноўку спыніўся, паглядзеў на прадаўца амаль умольна. – А можа… можа, вы ўсё ж яго адпусціце?

      – Каго? – не адразу зразумеў прадавец.

      – Ну, хлопца гэтага…

      – Яшчэ чаго! – аж пачырванеў той. – Каб ён заўтра зноў…

      – Ён не будзе зноў, – заверыў прадаўца Свенсан, не зусім упэўнена, праўда. – Яму і так добра перапала…

      Нейкі час прадавец толькі моўчкі глядзеў на Свенсана.

      – Ну, толькі дзеля вас! – згадзіўся ён, падыходзячы зноў да дзверак у сцяне. Адсунуў убок засоўку, расчыніў дзверцы. – А ну, выходзь, паскуднік!

      – Не трэба! – заскуголіў знутры спалоханы, дрыжачы голас. – Не біце больш, дзядзечка!

      – Цябе не біць – забіць мала!

      Схапіўшы няўдалага рабаўніка за вуха, прадавец давёў яго такім чынам да ўваходных дзвярэй і, адпусціўшы вуха, даў юнаку добрага выспятка ніжэй спіны.

      – І каб духу твайго тут больш не было!

      Выйшаўшы з крамы амаль адразу ж услед за юнаком, Свенсан так нідзе яго і не ўбачыў. Дакладней, убачыў далёка наперадзе нейкі неясны цень, які ўжо знікаў за паваротам. Усміхнуўшыся, Свенсан нетаропка рушыў следам, успамінаючы, куды яшчэ планаваў зайсці і што купіць для вечара…