The Bucolics and Eclogues. Virgil

te metuam, si numquam fallit imago.

      O tantum libeat mecum tibi sordida rura

      atque humilis habitare casas, et figere cervos,

      haedorumque gregem viridi compellere hibisco!

      Mecum una in silvis imitabere Pana canendo.

      Pan primus calamos cera coniungere pluris

      instituit; Pan curat ovis oviumque magistros.

      Nec te paeniteat calamo trivisse labellum:

      haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas?

      est mihi disparibus septem compacta cicutis

      fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim,

      et dixit moriens: 'Te nunc habet ista secundum.'

      dixit Damoetas, invidit stultus Amyntas.

      Praeterea duo, nec tuta mihi valle reperti,

      capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo,

      bina die siccant ovis ubera; quos tibi servo:

      iam pridem a me illos abducere Thestylis orat;

      et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra.

      Huc ades, O formose puer: tibi lilia plenis

      ecce ferunt Nymphae calathis; tibi candida Nais,

      pallelltis violas et summa papavera carpens,

      narcissum et florem iungit bene olentis anethi;

      tum casia atque aliis intexens suavibus herbis,

      mollia luteola pingit vaccinia calta.

      Ipse ego cana legam tenera lanugine mala,

      castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat;

      addam cerea pruna: honos erit huic quoque pomo;

      et vos, O lauri, carpam, et te, proxima myrte,

      sic positae quoniam suavis miscetis odores.

      Rusticus es, Corydon: nec munera curat Alexis,

      nec, si muneribus certes, concedat Iollas.

      Heu, heu, quid volui misero mihi! Floribus austrum

      perditus et liquidis inmisi fontibus apros.

      Quem fugis, ah, demens? Habitarunt di quoque silvas,

      Dardaniusque Paris. Pallas, quas condidit arces,

      ipsa colat; nobis placeant ante omnia silvae.

      Torva leaena lupum sequitur; lupus ipse capellam;

      florentem cytisum sequitur lasciva capella;

      te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas.

      Aspice, aratra iugo referunt suspensa iuvenci,

      et sol crescentis decedens duplicat umbras:

      me tamen urit amor; quis enim modus adsit amori?

      Ah, Corydon, Corydon, quae te dementia cepit!

      Semiputata tibi frondosa vitis in ulmo est;

      quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus,

      viminibus mollique paras detexere iunco?

      Invenies alium, si te hic fastidit, Alexim.

      III. MENALCAS, DAMOETAS, PALAEMON

      M. DIC mihi, Damoeta, cuium pecus, an Meliboei?

      D. Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon.

      M. Infelix o semper, ovis, pecus, ipse Neaeram

      dum fovet, ac ne me sibi praeferat illa veretur,

      hic alienus ovis custos bis mulget in hora,

      et sucus pecori et lac subducitur agnis.

      D. Parcius ista viris tamen obicienda memento:

      novimus et qui te, transversa tuentibus hircis,

      et quo—sed faciles Nymphae risere—sacello.

      M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis

      atque mala vitis incidere falce novellas.

      D. Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum

      fregisti et calamos quae tu, perverse Menalca,

      et cum vidisti puero donata, dolebas,

      et si non aliqua nocuisses, mortuus esses.

      M. Quid domini faciant, audent cum talia fures!

      non ego te vidi Damonis, pessime, caprum

      excipere insidiis, multum latrante Lycisca?

      et cum clamarem: 'Quo nunc se proripit ille?

      Tityre, coge pecus,' tu post carecta latebas.

      D. An mihi cantando victus non redderet ille

      quem mea carminibus meruisset fistula caprum?

      Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon

      ipse fatebatur, sed reddere posse negabat.

      M. Cantando tu illum, aut umquam tibi fistula cera

      iuncta fuit? Non tu in triviis, indocte, solebas

      stridenti miserum stipula disperdere carmen?

      D. Vis ergo inter nos quid possit uterque vicissim

      experiamur? Ego hanc vitulam—ne forte recuses,

      bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus—

      depono: tu dic, mecum quo pignore certes.

      M. De grege non ausim quicquam deponere tecum.

      Est mihi namque domi pater, est iniusta noverca;

      bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos.

      Verum, id quod multo tute ipse fatebere maius,

      insanire libet quoniam tibi, pocula ponam

      fagina, caelatum divini opus Alcimedontis;

      lenta quibus torno facili superaddita vitis

      diffusos hedera vestit pallente corymbos:

      in medio duo signa, Conon, et—quis fuit alter,

      descripsit radio totum qui gentibus orbem,

      tempora quae messor, quae curvus arator haberet?

      Necdum illis labra admovi, sed condita servo.

      D. Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit,

      et molli circum est ansas amplexus acantho,

      Orpheaque in medio posuit silvasque sequentis.

      Necdum illis labra admovi, sed condita servo:

      si ad vitulam spectas, nihil est quod pocula laudes.

      M. Nunquam hodie effugies; veniam, quocumque vocari

      audiat haec tantum—vel qui venit ecce Palaemon

      efficiam posthac ne quemquam voce lacessas.

      D. Quin age, si quid habes, in me mora non erit ulla,

      nec quemquam fugio: tantum, vicine Palaemon,

      sensibus haec imis, res est non parva, reponas.

      P. Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba: