Georgicon. Virgil

tibi signa dabit. Solem quis dicere falsum

      audeat. Ille etiam caecos instare tumultus

      saepe monet fraudemque et operta tumescere bella.

      Ille etiam exstincto miseratus Caesare Romam,

      cum caput obscura nitidum ferrugine texit

      inpiaque aeternam timuerunt saecula noctem.

      Tempore quamquam illo tellus quoque et aequora ponti

      obscenaeque canes inportunaeque volucres

      signa dabant. Quotiens Cyclopum effervere in agros

      vidimus undantem ruptis fornacibus Aetnam

      flammarumque globos liquefactaque volvere saxa!

      Armorum sonitum toto Germania caelo

      audiit, insolitis tremuerunt motibus Alpes.

      Vox quoque per lucos volgo exaudita silentis

      ingens et simulacra modis pallentia miris

      visa sub obscurum noctis, pecudesque locutae,

      infandum! sistunt amnes terraeque dehiscunt

      et maestum inlacrimat templis ebur aeraque sudant.

      Proluit insano contorquens vertice silvas

      fluviorum rex Eridanus camposque per omnis

      cum stabulis armenta tulit. Nec tempore eodem

      tristibus aut extis fibrae adparere minaces

      aut puteis manare cruor cessavit et altae

      per noctem resonare lupis ululantibus urbes.

      Non alias caelo ceciderunt plura sereno

      fulgura nec diri totiens arsere cometae.

      ergo inter sese paribus concurrere telis

      Romanas acies iterum videre Philippi;

      nec fuit indignum superis, bis sanguine nostro

      Emathiam et latos Haemi pinguescere campos.

      Scilicet et tempus veniet, cum finibus illis

      agricola incurvo terram molitus aratro

      exesa inveniet scabra robigine pila

      aut gravibus rastris galeas pulsabit inanis

      grandiaque effossis mirabitur ossa sepulchris.

      Di patrii, Indigetes, et romule Vestaque mater,

      quae Tuscum Tiberim et Romana Palatia servas,

      hunc saltem everso iuvenem succurrere saeclo

      ne prohibete! Satis iam pridem sanguine nostro

      Laomedonteae luimus periuria Troiae;

      iam pridem nobis caeli te regia, Caesar,

      invidet atque hominum queritur curare triumphos;

      quippe ubi fas versum atque nefas: tot bella per orbem,

      tam multae scelerum facies; non ullus aratro

      dignus honos, squalent abductis arva colonis

      et curvae rigidum falces conflantur in ensem.

      Hinc movet Euphrates, illinc Germania bellum;

      vicinae ruptis inter se legibus urbes

      arma ferunt; saevit toto Mars inpius orbe;

      ut cum carceribus sese effudere quadrigae,

      addunt in spatia et frustra retinacula tendens

      fertur equis auriga neque audit currus habenas.

      LIBER II

      Hactenus arvorum cultus et sidera caeli,

      nunc te, Bacche, canam, nec non silvestria tecum

      virgulta et prolem tarde crescentis olivae.

      Huc, pater o Lenaee–tuis hic omnia plena

      muneribus, tibi pampineo gravidus autumno

      floret ager, spumat plenis vindemia labris–

      huc, pater o Lenaee, veni nudataque musto

      tingue novo mecum direptis crura cothurnis.

      Principio arboribus varia est natura creandis.

      namque aliae nullis hominum cogentibus ipsae

      sponte sua veniunt camposque et flumina late

      curva tenent, ut molle siler lentaeque genestae,

      populus et glauca canentia fronde salicta;

      pars autem posito surgunt de semine, ut altae

      castaneae nemorumque Iovi quae maxima frondet

      aesculus atque habitae Grais oracula quercus.

      Pullulat ab radice aliis densissima silva,

      ut cerasis ulmisque; etiam Parnasia laurus

      parva sub ingenti matris se subicit umbra.

      Hos natura modos primum dedit, his genus omne

      silvarum fruticumque viret nemorumque sacrorum.

      Sunt aliae, quas ipse via sibi repperit usus.

      Hic plantas tenero abscindens de corpore matrum

      deposuit sulcis, hic stirpes obruit arvo

      quadrifidasque sudes et acuto robore vallos;

      silvarumque aliae pressos propaginis arcus

      exspectant et viva sua plantaria terra;

      nil radicis egent aliae summumque putator

      haud dubitat terrae referens mandare cacumen.

      Quin et caudicibus sectis–mirabile dictu–

      truditur e sicco radix oleagina ligno.

      Et saepe alterius ramos inpune videmus

      vertere in alterius mutatamque insita mala

      ferre pirum et prunis lapidosa rubescere corna.

      Quare agite o proprios generatim discite cultus,

      agricolae, fructusque feros mollite colendo,

      neu segnes iaceant terrae. Iuvat Ismara Baccho

      conserere atque olea magnum vestire Taburnum.

      Tuque ades inceptumque una decurre laborem,

      O decus, o famae merito pars maxima nostrae,

      Maecenas, pelagoque volans da vela patenti;