Мертвяцы. Страшныя казкі з «Беларускага зборніка» Еўдакіма Раманава. Еўдакім Раманавў

и нарядзивъ – братъ и помёръ. Черазъ скольки ўремя помёръ и вѣдзьмакъ. Тоды злучилось тому брату ици ли могильнику. Ёнъ позно ишовъ, присѣвъ и заснувъ на дорози ли могильнику. И видзиць уво снѣ вѣдзьмака: «вотъ, каець, кабъ ты ко мнѣ зайшовъ, тутъ мясо славное ёсь, давъ ба й табѣ, коли бъ ты зайшовъ сюды!» Пришовъ ёнъ домовъ, повячеравъ и пошовъ изновъ на по̀ля ли могильнику, ужо по заходзи сонца. Якъ ёнъ подыйшовъ – вѣдзьмакъ ждже́ць: «ходзитка, каець, сюды мясо ѣсць. Перевярнись, каець, задомъ ко мнѣ, да сигни разы три назадъ!» Ёнъ перавярнувсь, и ставъ зразу у могилцы,–якъ разъ якъ комнаци нябольшенькой. Ляжыць тамъ яго братъ, и ножикъ ли яго бытто. Етый вѣдзьмакъ рѣжець съ одной половины и ѣсць. И што ёнъ отрѣжець, дакъ яно сичасъ опяць заростаець. Тоды отрѣзавъ отъ яго половины скибочку: «на́, говорить, ѣжъ говядзину! Я поддзѣлавъ, а ты просивъ, дакъ намъ, гово̀риць, съ тобой умѣсьци и ѣсць!» Тэй узявъ скибочку у ротъ, укусивъ, дакъ ня могъ проглыциць. – «Ну, коли цяперь ня хочешь ѣсць, дакъ придзець уремя: твоя (половинка) табѣ будзець! Перевярнись задомъ и сигнѝ узновъ три разы!» Ёнъ сигнувъ и опяць ставъ на дорози. Пошовъ домовъ, захворѣвъ и помёръ скоро.