яна была геніяльнай.
Неўратычныя карцінкі Таро Сакрэтаў мільгацелі пад далікатнымі пальцамі варажбіткі, а сама яна нагадвала Каралеву булаваў у гэтай таллі, асабліва калі надзявала смарагдавага колеру сукенку. Раз-пораз Мілана ўздымала левую руку і масажавала сабе патыліцу ды моршчыла твар, быццам ад болю. Чорны кот з элегантным белым жабо і белымі вусамі прыходзіў да гаспадыні і цёрся аб ногі.
– Гэта Мурмур… – казала Мілана.
– Можна проста Мурчык? – пыталася Таня.
Кот свідраваў яе позіркам мядова-жоўтых вачэй, маўкліва пратэстуючы супраць такой плебейскай мянушкі. Ён укладаўся на каленях у гаспадыні і са скепсісам глядзеў на госцю, якая ўсё распытвала пра лёс сваіх стасункаў з Дзянісам.
– Ты яму цікавая, – мовіла варажбітка. – Але ты не адзіная. У яго не можа быць адзінай. У такога мужыка заўсёды нехта ёсць і ніколі нікога няма.
– Мажліва, мне проста трэба счакаць? – пыталася Таня і змаўкала, ловячы зусім ужо здзеклівы позірк Мурмура.
Гэтай жывёліны яна баялася.
– Як сабе хочаш, – спакойна казала Мілана. – Побач з табой ёсць іншы мужык.
– Генка? Пффф… – фыркала Таня.
Генка ездзіў роварам і не меў схільнасці да гарнітураў з гальштукамі. Ён быў просты і зразумелы, як цацка для дзяцей да трох гадоў: націсні тут – і будзе букецік, націсні там – і будзе прыбітая палічка, націсні вунь там – і хоць заўтра ажэніцца. Прымітыў!
Перад сыходам у адпачынак Дзяніс раптам прапанаваў Тані пакатацца. Вывез на Цну, частаваў арахісам са смакам васабі, апавядаў, якія жанчыны пайшлі меркантыльныя і як ён расчараваўся ў каханні. Таня слухала і падтаквала. У ейным горле перасыхала ад арэшкаў і хвалявання, а Дзяніс усё скардзіўся на нейкую сваю пасію, якая здрадзіла яму з італьянцам. А магла б стацца адзінай.
За пару гадзінаў шпацыру ля вады Дзяніс наразмаўляўся і згадаў, што мае тэрміновыя справы. Таню ён высадзіў на найбліжэйшым аўтобусным прыпынку ў Навінках, а сам паехаў сабе далей. Таня скакала з аўтобуса ў метро, перасаджвалася са станцыі на станцыю, потым скакала з метро зноў у аўтобус, пакуль дапяла да сваёй кватэры ў Шабанах.
Схлусіла маме, што начальнік падвёз яе дадому машынаю, а потым пайшла піць ваду – заліваць арэшкі са смакам васабі.
10
Абудзі ў сабе Багіню (Блог Галі Плавінскай)
Пра сапраўдных мужчын. Вось што я вам хачу сказаць, дзяўчаты. Уся наша адукацыя, увесь наш культурны бэкграўнд – гэта ні пра што, калі мы сустрэлі СВАЙГО МУЖЧЫНУ. Нармальна, калі жанчына хоча мыць яму шкарпэткі. Значыць, яна пачуваецца за каменным мурам.
Роўнасць – пустая балбатня феміністак, якім проста не пашанцавала. Мужчына абавязаны быць мацнейшым за жанчыну. Ён павінны добра вальнуць кулаком па стале і запатрабаваць, каб ты заторкнулася, калі цябе заносіць. Гэта і называецца сапраўдны МУЖЧЫНА, а не бясполае нешта, якое нават у крытычнай сітуацыі, калі трэба хапаць сякеру і бегчы, пытаецца майго меркавання.
Я