Нягледзячы на гады сужыцця з нячысцікам, Пётр баяўся абіваць парогі старой хаткі. Цяпер таксама дзеля адвагі ён мармытаў пад носам песню: «Ты мяне над крыніцаю…»
Пётр насыпаў з каробкі асыпкі і ўжо пераступаў парог, як раптам… грук! Касцюк азірнуўся і… здранцвеў. З коміна вылазіў чырвоны певень, з грэбнем, як вяргіня.
Як заклінаюцца ў Н., Касцюк прастаяў на адным месцы да вечара.
Хто ведае, які быў бы далейшы лёс Пеці Касцюка, каб не адна трагедыя. У першы дзень Года Пеўня, дакладна 9 лютага ў 17 гадзінаў 52 хвіліны, загарэлася клуня ва ўдавы Шуркі. Тут трэба адзначыць, што Пётр Касцюк – першы ў акрузе пажарнік-добраахвотнік. Хоць у Н. ад урочышча Касцюкоў тры кіламетры, Пётр з’явіўся раней, чым Арлянская пажарная каманда. Праўда, злыя языкі даказваюць, што арлянскія пажарнікі прыехалі апошнімі не з-за ляноты і бязладдзя, а толькі з за палітыкі войта, які пазамыкаў на тры ключы пажарныя машыны. Хлопцы і дзяўчаты (там працуе таксама жаночая каманда) пакуль рушылі ў бой, мусілі разбіць сцяну дэпо.
Ніхто не ведаў пра здарэнне ў старой хатцы Касцюкоў (сутыкненне фактаў наступіць 25 лютага, у дзве гадзіны ночы, перад згаданым ужо тэлефонам-запрашэннем!), але тады наш Пётр, як сам пажар, кідаўся на дваццаць кіламетраў у вочы. І, вядома, на языкі агню. Шырокая публіка, што ўміг з’ехалася на машынах з усёй гміны, шаптала, што ў Касцюка ўступіў сам чорт. Ён першы кінуўся ў агонь і як кот скакаў па сценах, па вышках, па ентках. Выгружваў з занятай агнём клуні старыя цапы, хамуты, капанькі… І хоць старой стадолкі ўдавы не пашанцавала адратаваць, Пётр Касцюк быў узнагароджаны. Пасля пажару ён зайшоў прысыпаць соллю свежа апараныя рукі ў гасцінную хатку пацярпелай гаспадыні. Як даказваюць зайздросныя языкі, чуллівая ўдава па сённяшні дзень займаецца лекаваннем нашага героя.
Паводле іншых – збылося ТОЕ, што паказалі на панадворку пеўні. Яшчэ да пажару, значыць, да апошняга дня кітайскага Года Малпы, пані Шурка найахвотней лекавала Антошу Крупа.
Вось яшчэ інфармацыі з апошняй хвіліны: калі ўчора я зноў наведала Н., выў вецер і скрыпеў пад нагамі снег. Антоша Круп ішоў усёй шырынёй вуліцы ў расхрыстанай фуфайцы, без шапкі і шаліка ды ваўкавыйна заводзіў: «Белым снего-о-о…»
Між песнямі ён балбатаў пра канец свету і пра першую інвестыцыю за еўрасаюзныя залатоўкі:
– Kуплю пісталет і заб’ю курву!
Цяпер у Н. не спяць па начах і гадаюць – каго менавіта заб’е Антоша К.?! Адны кажуць, што найперш расправіцца з подлым сапернікам, другія – што з нявернай удавой, трэція – што застрэліць іх абодвух, злоўленых у момант лекавання?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными