Tajemnica Miksteków. Karol May

się pan?…

      – Nie trzeba na to specjalnej odwagi.

      – A więc, szczęść Boże!

      Unger podszedł do ogiera, odsuwając pastuchów, którzy chcieli mu pomóc w zdejmowaniu więzów. Zwierzę wiło się jeszcze ciągle na ziemi, parskając i jęcząc. Unger ściągnął mu kaganiec z pyska i nożem przeciął więzy, krępujące tylne nogi; później przednie. Kiedy rumak powstał, strzelec raptem wskoczył mu na grzbiet.

      Rozpoczęła się walka między jeźdźcem a koniem, jakiej nikt z widzów tej sceny nie widział jeszcze dotąd. Ogier stanął dęba, skoczył wbok, kąsał i wierzgał na wszystkie strony, rzucił się wkońcu na ziemię, tarzał po niej przez chwilę, i znowu podniósł się na równe nogi; jeździec siedział cały czas jak ulany. Były to z początku zapasy zręczności człowieka z niesamowitym żywiołem zwierzęcia, które później zmieniły się w walkę muskułów ludzkich z siłą bestji. Koń oblany był pianą; nie parskał już, tylko jęczał; borykał się ze swym pogromcą, ale żelazny jeździec nie ustępował. Trzymał karosza w uścisku swych stalowych nóg – koń nie mógł wprost chwycić oddechu. Jeszcze wspiął się, stanął dęba, wreszcie ruszył galopem przez kamienie, rowy i krzaki. Po kilkudziesięciu sekundach jeździec wraz z koniem zniknęli z oczu zdumionych widzów.

      – Do krócset, czegoś podobnego w życiu nie widziałem! – rzekł Arbellez.

      – Złamie kark z pewnością – wtrącił któryś z vaquerów.

      – Ale, co mówisz! Już zwyciężył!

      – A tak się bałam – wyznała Emma. – Ale teraz wierzę, że niebezpieczeństwo minęło. Nieprawda, ojcze?

      – Możesz być zupełnie spokojna. Kto tak siedzi w siodle i taką ma siłę, ten już nie da się zrzucić! Miałem wrażenie, że to djabeł walczy przeciw djabłu. Sam Itinti-ka nie pojechałby lepiej.

      Wtedy zbliżył się Bawole Czoło i powiedział:

      – Tak jest, sam Itinti-ka nie pojechałby lepiej, choćby dlatego, że Unger jest nim właśnie!

      – Co takiego? Więc to on jest Piorunowym Grotem?

      – Tak jest. Zapytajcie wodza Apaczów!

      Arbellez obrzucił Indjanina pytającem spojrzeniem.

      – To prawda – odpowiedział Apacz.

      – No, gdybym o tem wiedział, nie bałbym się tak o niego! – rzekł don Pedro. – Miałem wrażenie, że ja sam dosiadam tej bestji.

      W oczach Emmy zapłonęły błyski szczęścia.

      Wszyscy czekali w skupieniu. Po upływie jakiegoś kwadransu Unger wrócił. Koń szedł, jakby złamany; jeździec siedział w siodle z uśmiechem na ustach.